πολύ απειλούνται τα προνόμια τα οποία με τόσο "κόπο" απέκτησε η Ελληνική ακαδημαϊκη κοινότητα τις τελευταίες δεκαετίες.
Επειδή δεν διαθέτω τον προφανώς άφθονο χρόνο των συγγραφέων της δημοσίευσης στην οποία αναφέρομαι, θα σταθώ σε δύο μόνο σημεία αναφορικά με το χάλι των Ελληνικών ΑΕΙ, τα δύο εκ των οποίων, φυσικά, και το εν λόγω κείμενο ΔΕΝ θίγει:
1) Την απίστευτη οικογενειοκρατία που έχει μεταβάλει την εκλογή ακαδημαϊκών διδασκάλων σε κληρονομικό "δικαίωμα," και τα Ελληνικά ΑΕΙ σε οικογενειακά μαγαζάκια. Δυστυχώς, τα Πανεπιστήμια είναι ΓΕΜΑΤΑ από τέκνα, αδέρφια, συζύγους, ανίψια και λοιπούς συγγενείς παλαιότερων ακαδημαϊκών, οι οποίοι/-ες με ελλιπέστατα προσόντα (διδακτορικά της κακιάς ώρας, δημοσιεύσεις για γέλια και για κλάματα, και εντελώς ανύπαρκτη διεθνή παρουσία) γίνονται μέλη ΔΕΠ με διαδικασίες εξπρές, σε βάρος πολύ αξιολογότερων υποψηφίων, οι οποίοι όμως στερούνται διασυνδέσεων. Όσοι μάλιστα είναι τόσο αναξιοι που ούτε τα ισχυρά οικογενειακά τους κονέ να μπορούν να τους βολέψουν σε ένα ΑΕΙ, γίνονται λαμπροί “Καθηγητές” σε κάποιο από τα εκατοντάδες Τμήματα των ΤΕΙ της χώρας. Πρόκειται για μια απίστευτη γελοιότητα που αποτελεί επίσης και παγκόσμια πρωτοτυπία, για την οποία φαντάζομαι ότι η Ελληνική ακαδημαϊκή κοινότητα είναι υπερήφανη! Αποτέλεσμα αυτής της γελοιότητας είναι ότι τα περισσότερα, δυστυχώς, από τα καλύτερα μυαλά της χώρας βρίσκονται όχι εντός των τειχών αλλά σε ΑΕΙ του εξωτερικού. Εκεί, όπως ίσως θα ξέρετε, τα προσόντα που προσμετρώνται είναι άλλα, και όχι ο βαθμός συγγένειας με (ή έστω προσκόλλησης σε) άλλο μέλος ΔΕΠ, ή η ένδοξη πορεία του υποψηφίου ως φοιτητοπατέρα. Α, και να μην ξεχάσω, όσα από τα εναπομείναντα τέκνα δεν καταφέρουν ούτε αυτό, γιατί με το ζόρι πήραν ένα βασικό πτυχίο ή έχουν μόνο απολυτήριο Λυκείου, αυτά γίνονται διοικητικοί υπάλληλοι στο ΑΕΙ του μπαμπά, στελεχώνοντας συνήθως τις Επιτροπές Ερευνών, οι προσλήψεις στις οποίες γίνονταν πάντα με εντελώς αδιαφανείς και διαβλητές διαδικασίες.
2) Σωστά αναφέρετε, κύριοι, ότι υπάρχουν αρκετοί άριστοι και διεθνώς βραβευμένοι επιστήμονες στα Ελληνικά Πανεπιστήμια. Τι ποσοστό των διδασκόντων όμως αντιπροσωπεύουν αυτοί; Μήπως, σε πραγματικούς αριθμούς, αποτελούν σταγόνες στον ωκεανό; Φανταστείτε τι πρωτιές θα είχαμε αν οι εκλογές και οι κρίσεις των μελών ΔΕΠ γίνονταν με στοιχειώδη έστω αξιοκρατία... Είμαι σε αυτό το χώρο πολλά χρόνια και γνωρίζω πως η συντριπτική πλειοψηφία των "νέων" θέσεων ΔΕΠ, "βγαίνουν" για συγκεκριμένα άτομα--είναι δηλαδή "δοσμένες" πριν καν ξεκινήσει η σχετική, σικέ, διαδικασία. Το νέο νομοσχέδιο, που τόσο άχρηστο και επικίνδυνο το βρίσκετε, κάνει το εν λόγω μαγείρεμα πολύ πιο δύσκολο, απαιτώντας τη συμμετοχή στα εκλεκτορικά σώματα ακαδημαϊκών από ξένα Πανεπιστήμια (όχι τα φιλαράκια δηλαδή από το οικείο πανεπιστήμιο, ή έστω από ένα άλλο Ελληνικό ΑΕΙ). Εννοείται ότι πάλι θα καταβληθούν επίπονες προσπάθειες ώστε να αποκατασταθεί όλο το συγγενολόι και τα τσιράκια, αλλά σίγουρα τώρα τα πράγματα θα είναι πιο δύσκολα. Καθόλου βολικό ε; Επίσης, το νέο νομοσχέδιο κάνει δύσκολη και την σκανδαλώδη “απορρόφηση” διδακτόρων από τα ΑΕΙ στα οποία εκπόνησαν τις διατριβές τους, η οποία, στις περιπτώσεις συγγενών ή παρατρεχάμενων, ήταν θέμα λίγων μηνών! Και αυτό κακό;
3) Αναφέρεστε κατ επανάληψη στο τι ισχύει σε Πανεπιστήμια του εξωτερικού, παραπέμποντας επιλεκτικά σε κάποια από τα εκατοντάδες χιλιάδες άρθρα που έχουν γραφτεί σε ξένες εφημερίδες. Θα ήσασταν πιο πιστευτοί αν επιχειρηματολογούσατε με βάση την προσωπική σας εμπειρία. Είναι όμως ηλίου φαεινότερο από τα σχόλιά σας ότι δεν έχετε ούτε μία ώρα εμπειρίας ως διδάσκοντες ή έστω ως φοιτητές ξένων Πανεπιστημίων. Αφήστε λοιπόν αυτή τη συζήτηση σε όσους από εμάς το έχουν κάνει, και περιοριστείτε στα του οίκου σας. Ακόμα και ο τελευταίος φοιτητής που έχει τη διπλή εμπειρία φοίτησης σε Ελληνικό από τη μία, και Βρετανικό, Γερμανικό, ή Αμερικανικό ΑΕΙ από την άλλη, γνωρίζει ότι ακόμα και τα “μέτρια” (με βάση τα διεθνή στάνταρ) Πανεπιστήμια αυτών των χωρών είναι έτη φωτός μπροστά από τα “Καλά” (με βάση τα Ελληνικά στάνταρ) Ελληνικά Πανεπιστήμια. Τα δε δικά τους “Καλά” ανήκουν σε άλλο Γαλαξία σε σχέση με τα “αντίστοιχα” δικά μας...
4) Τέλος, αναφέρετε ότι η ανεργία των πτυχιούχων δεν σχετίζεται με τα Πανεπιστήμια, και σε αυτό, μόνο σε ένα πολύ μικρό βαθμό έχετε δίκιο. Γιατί όταν π.χ. στη δεκαετία του '80 υπήρχαν 3 Πολυτεχνεία στη χώρα με 50-100 εισακτέους ανά Τμήμα και τώρα έχουν γίνει 8 ή 9, αν δεν κάνω λάθος, με ένα σωρό Τμήματα και εκατοντάδες εισακτέους σε κάθε ένα από αυτά, πως περιμένουμε να τους απορροφήσει η έτσι και αλλιώς μίζερη Ελληνική αγορά εργασίας; Κάποτε έβγαιναν 300 Μηχανολόγοι Μηχανικοί ανά έτος σε όλη τη χώρα και τώρα βγαίνουν κάποιες χιλιάδες (ειδικά αν συμπ! εριλάβουμε και σχολές που--κακώς--δίνουν αντίστοιχα επαγγελματικά δικαιώματα). Κάποτε οι φοιτητές των Ελληνικών Πολυτεχνείων ήταν η “αφρόκρεμα.” Τώρα, το κάθε τουβλάκι που δεν μπόρεσε να περάσει καν τη βάση, αλλά δεν έχει πρόβλημα να φοιτήσει σε κάποια πειφερειακή σχολή της κακιάς ώρας, θα μπορέσει μετά απο 7-8 χρόνια “φοίτησης” (λέμε τώρα...) να πάρει πτυχίο. Και αυτό είναι ένδοξο κατόρθωμα των αρχόντων των ΑΕΙ, αφού ο κάθε αρχομανής Καθηγητής που είχε πρόσβαση στο Υπουργείο και ήθελε να ιδρύσει ένα νέο Τμήμα (το οποίο θα διαφέντευε) μπορούσε να το πετύχει. Και έτσι γεμίσαμε ΑΕΙ και ΤΕΙ σε κάθε κωμόπολη και χωριό της επικράτειας, και περισσότερες θέσεις από υποψηφίους. Να άλλο ένα αποτελεσματικό μέτρο εναντίον της ανεργίας! Να γεμίσουμε την αγορά εργασίας με ημιμαθείς (στην καλύτερη περίπτωση)πτυχιούχους “Ανωτάτων” και “Ανωτέρων” Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων! Και για νη μην κακολογώ μόνο το προσωπικό των ΑΕΙ, φαντάζομαι θα γνωρίζετε πόσοι τέως απόφοιτοι Λυκείου του 8 και κάτω, στη συνέχεια “σπούδασαν” σε κάποιο ΤΕΙ, και αυτή τη στιγμή διδάσκουν σε κάποιο από αυτά, ελέω συγγένειας ή κομματική/προσωπικής γνωριμίας... Και το καλύτερο δεν σας το είπα: για να καταφέρουν να το κάνουν αυτό τα άξια αυτά τέκνα των Ελληνικών ΤΕΙ, πήραν και Μεταπτυχιακό τίτλο από Ελληνικό ΑΕΙ ή έστω ΤΕΙ (που συνεργάστηκε με τριτοκλασάτο Πανεπιστήμιο του εξωτερικού). Αλλά, τι να κάνουμε; Χρειάζονται ΚΑΙ αυτοί οι φοιτητές ώστε τα Ελληνικά εκπαιδευτικά ιδρύματα να έχουν και Μεταπτυχιακά Προγράμματα (με το αζημίωτο βέβαια για πολλούς από τους διδάσκοντες σε αυτά...).
Κανένα νομοσχέδιο δεν είναι τέλειο, αλλά όπως ήταν φανερό εδώ και πολλά χρόνια, η Ελληνική ακαδημαϊκή κοινότητα δεν έκανε καμία απολύτως προσπάθεια για ουσιαστικές αλλαγές στα Πανεπιστήμια, εκτός βέβαια από το να απαιτεί πιο πολλά κονδύλια, λες και αυτά από μόνα τους θα έλυναν το πρόβλημα. Μακάρι, έστω και με κάποια λάθη, να καθαρίσει κάποτε, έστω και λίγο, ο κόπρος του Αυγείου, και να μην πηγαίνουν χαμένα τα χρήματα των Ελλήνων φορολογουμένων για τη συντήρηση άχρηστων σχολών, ανάξιων ακαδημαϊκών και εκ πεποιθήσεως τεμπέληδων φοιτητών. Μακάρι το νομοσχέδιο να καταφέρει να στείλει στο σπίτι τους όσους από τους παραπάνω απλώς λουφάρουν (“διδάσκοντας” ή “σπουδάζοντας”), αλλά δεν νομίζω να μπορέσει να το κάνει. Οι διδάσκοντες που αναδείχθηκαν και ισχυροποιήθηκαν από τα κόμματα εξουσίας αλλά και της ελάσσονος αντιπολίτευσης (θα την αδικούσαμε κατάφορα αν δεν της αναγνωρίζαμε το σημαντικότατο μερίδιο της εξουσίας που έχει μέσα στα Πανεπιστήμια), χέρι χέρι με τους φοιτητοπατέρες, θα πολεμήσουν οποιοδήποτε νομοσχέδιο απειλήσει την ευημερία τους, όπως έκαναν άλλωστε πάντα. Για το καλό όλων ημών των υπολοίπων , και της Ελληνικής κοινωνίας γενικότερα, ας ελπίσουμε ότι αυτή τη φορά δεν θα τα καταφέρουν...
ΑΝΑΓΝΩΣΤΡΙΑ
