Όποιος δέχεται για οποιοδήποτε λόγο να καταφέρεται οπλισμένος ενάντια σε άοπλους νεαρούς, γεράκους και γυναικόπαιδα δεν μπορεί να λογίζεται άνδρας, κύριοι "θύματα" των κακών ανωτέρων σας...
Δεν ξέρω πόσο υποχρεωμένοι είσαστε να εκτελείτε απάνθρωπες και εγκληματικές εντολές, όμως πρέπει να καταλάβουμε κάποια στιγμή όλοι, ότι η λογική της κακομοιριάς και της μετάθεσης των προσωπικών μας ευθυνών απέναντι στο συνάνθρωπο μας, δεν είναι υγιής υπακοή σε κάποιον υπεύθυνο προϊστάμενο που αποφασίζει για την θετική έκβαση ὁποιουδήποτε εγχειρήματος, αλλά λακεδισμός και ευθυνοφυγία, κατάργηση του ανθρώπινου προσώπου μας, της ανθρωπιάς δηλαδή που πάνω απ'όλα πρέπει να μας διακατέχει σε ΚΑΘΕ περίπτωση.
Κι επιτέλους, η λογική αυτή: «έχω παιδια ν΄αναθρέψω, τι θα κάνω άμα χάσω τη δουλειά μου» κι όλα τα συναφή, δεν καταλαβαίνετε ότι είναι δειλές αιτιάσεις άνανδρων συμπεριφορών; Ο καθένας από μας έχει να επικαλεστεί έναν ιερό σκοπό για να ενδίδει σε ανάρμοστες συμπεριφορές κι εξαναγκαστικές ασχημοσύνες. Με την παρόμοια λογική του αγαθού σκοπού δρουν εγκληματικά οι περισσότεροι εγκληματίες στον κόσμο μας, γι αυτό τους απομονώνουμε ως επικίνδυνους και άφρονες και νοσηρούς. Γιατί στην περίπτωση του καθενός από μας μοσχαναθρεμμένου, όταν μικρο-εγκληματεί θα πρέπει να ισχύουν άλλοι κανόνες, άλλο ήθος, άλλη λογική;
Ας καταλάβουμε επιτέλους, ότι η καθιέρωση των ΜΑΤ και οποιουδήποτε παρόμοιου κατασταλτικού μηχανισμού μέσα στις πόλεις μας, εν ονόματι της ασφάλειάς μας, αποτελεί νοσηρή εκτροπή που εμείς οι ίδιοι τρέφουμε και συντηρούμε δικαιολογώντας τ’ αδικαιολόγητα κάθε φορά που ερχόμαστε αντιμέτωποι με το αποτέλεσμα της δράσης τους. Είναι εκ θεμελίων λάθος η ύπαρξη και η κινητοποίηση αρματωμένων παλληκαράδων -όσο καλά παιδιά κι αν φροντίζουμε να είναι αυτοί- ανάμεσα σε απλούς πολίτες. Η θέση των ενόπλων είναι στο στρατό. Ειδάλλως μοιραία οδηγούμαστε είτε στη λογική της ατέρμονης άνανδρης καταστολής και δράσης ενάντια στον απλό λαό με διάφορες μεθοδεύσεις και προφάσεις πολιτικών και λοιπών προσώπων και ομάδων, είτε στην μοιραία δημιουργία αντίπαλου στρατού εκ μέρους των πολιτών, πράγμα που επανειλημμένες φορές έχουμε τραγικά ζήσει μέσα από τόσους εμφυλίους πολέμους.
Λοιπόν το πράγμα δεν είναι τόσο απλοϊκό όσο φαίνεται και καλά θα κάνουμε να σοβαρευτούμε άπαντες όσοι θέλουμε να πιστεύουμε και να προσβλέπουμε σε μια υγιή κοινωνία, να πάρουμε απόφαση ότι το: «η δική ΜΟΥ ασφάλεια πάνω απ’ όλα» δε μπορεί να είναι ο σκοπός που αγιάζει τα μέσα. ΚΑΝΈΝΑΣ σκοπός -όσο μεγάλος κι αν είναι- δεν αγιάζει τα μέσα. Είναι κοντόφθαλμος εγωϊσμός και ανόητη αυτάρκεια η πρόσκαιρη (και φαινομενική τελικά) εξασφάλιση της περιουσίας μας και της ζωής μας, με αθέμιτα και απάνθρωπα μέσα.
Οι κοινωνίες δεν διασφαλίζονται με την βάρβαρη και αθέμιτη και άνανδρα βίαιη καταστολή των πολλών ή λίγων διαφωνούντων, αλλά με την πολιτισμένη και αξιοπρεπή αντιπαράθεση κατά την οποία ουδέποτε και ΓΙΑ ΚΑΝΕΝΑ ΛΟΓΟ δεν επιτρέπεται να παρακάμπτεται ή να καταστρατηγείται η ανθρωπιά μας. Όλα τα άλλα που λέμε, είτε συμπράττουμε, είτε συναινούμε, είτε ανεχόμαστε, είναι προφάσεις εν αμαρτίαις.
Αναγνώστης
-------------------
Όποιος δέχεται για οποιοδήποτε λόγο να καταφέρεται οπλισμένος ενάντια σε άοπλους νεαρούς, γεράκους και γυναικόπαιδα δεν μπορεί να λογίζεται άνδρας, κύριοι "θύματα" των κακών ανωτέρων σας. Δεν ξέρω πόσο υποχρεωμένοι είσαστε να εκτελείτε απάνθρωπες και εγκληματικές εντολές, όμως πρέπει να καταλάβουμε κάποια στιγμή όλοι, ότι η λογική της κακομοιριάς και της μετάθεσης των προσωπικών μας ευθυνών απέναντι στο συνάνθρωπο μας, δεν είναι! υγιής υπακοή σε κάποιον υπεύθυνο προϊστάμενο που αποφασίζει για την θετική έκβαση ὁποιουδήποτε εγχειρήματος, αλλά λακεδισμός και ευθυνοφυγία, κατάργηση του ανθρώπινου προσώπου μας, της ανθρωπιάς δηλαδή που πάνω απ'όλα πρέπει να μας διακατέχει σε ΚΑΘΕ περίπτωση. Κι επιτέλους, η λογική αυτή: «έχω παιδια ν΄αναθρέψω, τι θα κάνω άμα χάσω τη δουλειά μου» κι όλα τα συναφή, δεν καταλαβαίνετε ότι είναι δειλές αιτιάσεις άνανδρων συμπεριφορών; Ο καθένας από μας έχει να επικαλεστεί έναν ιερό σκοπό για να ενδίδει σε ανάρμοστες συμπεριφορές κι εξ! αναγκαστικές ασχημοσύνες. Με την λογική του αγαθού σκοπού δρουν εγκληματικά οι περισσότεροι εγκληματίες στον κόσμο μας, γι αυτό τους απομονώνουμε ως επικίνδυνους και άφρονες και νοσηρούς. Γιατί στην περίπτωση του καθενός από μας μοσχαναθρεμμένου, όταν μικρο-εγκληματεί, θα πρέπει να ισχύουν άλλοι κανόνες, άλλο ήθος, άλλη λογική;
Ας καταλάβουμε επιτέλους, ότι η καθιέρωση των ΜΑΤ και οποιουδήποτε παρόμοιου κατασταλτικού μηχανισμού μέσα στις πόλεις μας, εν ονόματι της ασφάλειάς μας, αποτελεί νοσηρή εκτροπή που εμείς οι ίδιοι τρέφουμε και συντηρούμε δικαιολογώντας τ’ αδικαιολόγητα κάθε φορά που ερχόμαστε αντιμέτωποι με το αποτέλεσμα της δράσης τους. Είναι εκ θεμελίων λάθος η ύπαρξη και η κινητοποίηση αρματωμένων παλληκαράδων -όσο καλά παιδιά κι αν φροντίζουμε να είναι αυτοί- ανάμεσα σε απλούς πολίτες. Η θέση των ενόπλων είναι στο στρατό. Ειδάλλως μοιραία οδηγούμαστε είτε στη λογική της ατέρμονης άνανδρης καταστολής και δράσης ενάντια στον απλό λαό με διάφορες μεθοδεύσεις και προφάσεις πολιτικών και λοιπών προσώπων και ομάδων, είτε στην μοιραία δημιουργία αντίπαλου στρατού εκ μέρους των πολιτών, πράγμα που επανειλημμένες φορές έχουμε τραγικά ζήσει μέσα από τόσους εμφυλίους πολέμους.
Λοιπόν το πράγμα δεν είναι τόσο απλοϊκό όσο φαίνεται και καλά θα κάνουμε να σοβαρευτούμε άπαντες όσοι θέλουμε να πιστεύουμε και να προσβλέπουμε σε μια υγιή κοινωνία, να πάρουμε απόφαση ότι το: «η δική ΜΟΥ ασφάλεια πάνω απ’ όλα» δε μπορεί να είναι ο σκοπός που αγιάζει τα μέσα. ΚΑΝΈΝΑΣ σκοπός -όσο μεγάλος κι αν είναι- δεν αγιάζει τα μέσα. Είναι κοντόφθαλμος εγωϊσμός και ανόητη αυτάρκεια η πρόσκαιρη (και φαινομενική τελικά) εξασφάλιση της περιουσίας μας και της ζωής μας, με αθέμιτα και απάνθρωπα μέσα.
Οι κοινωνίες δεν διασφαλίζονται με την βάρβαρη και αθέμιτη και άνανδρα βίαιη καταστολή των πολλών ή λίγων διαφωνούντων, αλλά με την πολιτισμένη και αξιοπρεπή αντιπαράθεση κατά την οποία ουδέποτε και ΓΙΑ ΚΑΝΕΝΑ ΛΟΓΟ δεν επιτρέπεται να παρακάμπτεται ή να καταστρατηγείται η ανθρωπιά μας. Όλα τα άλλα που λέμε, είτε συμπράττουμε, είτε συναινούμε, είτε ανεχόμαστε, είναι προφάσεις εν αμαρτίαις.
Αναγνώστης
Δεν ξέρω πόσο υποχρεωμένοι είσαστε να εκτελείτε απάνθρωπες και εγκληματικές εντολές, όμως πρέπει να καταλάβουμε κάποια στιγμή όλοι, ότι η λογική της κακομοιριάς και της μετάθεσης των προσωπικών μας ευθυνών απέναντι στο συνάνθρωπο μας, δεν είναι υγιής υπακοή σε κάποιον υπεύθυνο προϊστάμενο που αποφασίζει για την θετική έκβαση ὁποιουδήποτε εγχειρήματος, αλλά λακεδισμός και ευθυνοφυγία, κατάργηση του ανθρώπινου προσώπου μας, της ανθρωπιάς δηλαδή που πάνω απ'όλα πρέπει να μας διακατέχει σε ΚΑΘΕ περίπτωση.
Κι επιτέλους, η λογική αυτή: «έχω παιδια ν΄αναθρέψω, τι θα κάνω άμα χάσω τη δουλειά μου» κι όλα τα συναφή, δεν καταλαβαίνετε ότι είναι δειλές αιτιάσεις άνανδρων συμπεριφορών; Ο καθένας από μας έχει να επικαλεστεί έναν ιερό σκοπό για να ενδίδει σε ανάρμοστες συμπεριφορές κι εξαναγκαστικές ασχημοσύνες. Με την παρόμοια λογική του αγαθού σκοπού δρουν εγκληματικά οι περισσότεροι εγκληματίες στον κόσμο μας, γι αυτό τους απομονώνουμε ως επικίνδυνους και άφρονες και νοσηρούς. Γιατί στην περίπτωση του καθενός από μας μοσχαναθρεμμένου, όταν μικρο-εγκληματεί θα πρέπει να ισχύουν άλλοι κανόνες, άλλο ήθος, άλλη λογική;
Ας καταλάβουμε επιτέλους, ότι η καθιέρωση των ΜΑΤ και οποιουδήποτε παρόμοιου κατασταλτικού μηχανισμού μέσα στις πόλεις μας, εν ονόματι της ασφάλειάς μας, αποτελεί νοσηρή εκτροπή που εμείς οι ίδιοι τρέφουμε και συντηρούμε δικαιολογώντας τ’ αδικαιολόγητα κάθε φορά που ερχόμαστε αντιμέτωποι με το αποτέλεσμα της δράσης τους. Είναι εκ θεμελίων λάθος η ύπαρξη και η κινητοποίηση αρματωμένων παλληκαράδων -όσο καλά παιδιά κι αν φροντίζουμε να είναι αυτοί- ανάμεσα σε απλούς πολίτες. Η θέση των ενόπλων είναι στο στρατό. Ειδάλλως μοιραία οδηγούμαστε είτε στη λογική της ατέρμονης άνανδρης καταστολής και δράσης ενάντια στον απλό λαό με διάφορες μεθοδεύσεις και προφάσεις πολιτικών και λοιπών προσώπων και ομάδων, είτε στην μοιραία δημιουργία αντίπαλου στρατού εκ μέρους των πολιτών, πράγμα που επανειλημμένες φορές έχουμε τραγικά ζήσει μέσα από τόσους εμφυλίους πολέμους.
Λοιπόν το πράγμα δεν είναι τόσο απλοϊκό όσο φαίνεται και καλά θα κάνουμε να σοβαρευτούμε άπαντες όσοι θέλουμε να πιστεύουμε και να προσβλέπουμε σε μια υγιή κοινωνία, να πάρουμε απόφαση ότι το: «η δική ΜΟΥ ασφάλεια πάνω απ’ όλα» δε μπορεί να είναι ο σκοπός που αγιάζει τα μέσα. ΚΑΝΈΝΑΣ σκοπός -όσο μεγάλος κι αν είναι- δεν αγιάζει τα μέσα. Είναι κοντόφθαλμος εγωϊσμός και ανόητη αυτάρκεια η πρόσκαιρη (και φαινομενική τελικά) εξασφάλιση της περιουσίας μας και της ζωής μας, με αθέμιτα και απάνθρωπα μέσα.
Οι κοινωνίες δεν διασφαλίζονται με την βάρβαρη και αθέμιτη και άνανδρα βίαιη καταστολή των πολλών ή λίγων διαφωνούντων, αλλά με την πολιτισμένη και αξιοπρεπή αντιπαράθεση κατά την οποία ουδέποτε και ΓΙΑ ΚΑΝΕΝΑ ΛΟΓΟ δεν επιτρέπεται να παρακάμπτεται ή να καταστρατηγείται η ανθρωπιά μας. Όλα τα άλλα που λέμε, είτε συμπράττουμε, είτε συναινούμε, είτε ανεχόμαστε, είναι προφάσεις εν αμαρτίαις.
Αναγνώστης
-------------------
Όποιος δέχεται για οποιοδήποτε λόγο να καταφέρεται οπλισμένος ενάντια σε άοπλους νεαρούς, γεράκους και γυναικόπαιδα δεν μπορεί να λογίζεται άνδρας, κύριοι "θύματα" των κακών ανωτέρων σας. Δεν ξέρω πόσο υποχρεωμένοι είσαστε να εκτελείτε απάνθρωπες και εγκληματικές εντολές, όμως πρέπει να καταλάβουμε κάποια στιγμή όλοι, ότι η λογική της κακομοιριάς και της μετάθεσης των προσωπικών μας ευθυνών απέναντι στο συνάνθρωπο μας, δεν είναι! υγιής υπακοή σε κάποιον υπεύθυνο προϊστάμενο που αποφασίζει για την θετική έκβαση ὁποιουδήποτε εγχειρήματος, αλλά λακεδισμός και ευθυνοφυγία, κατάργηση του ανθρώπινου προσώπου μας, της ανθρωπιάς δηλαδή που πάνω απ'όλα πρέπει να μας διακατέχει σε ΚΑΘΕ περίπτωση. Κι επιτέλους, η λογική αυτή: «έχω παιδια ν΄αναθρέψω, τι θα κάνω άμα χάσω τη δουλειά μου» κι όλα τα συναφή, δεν καταλαβαίνετε ότι είναι δειλές αιτιάσεις άνανδρων συμπεριφορών; Ο καθένας από μας έχει να επικαλεστεί έναν ιερό σκοπό για να ενδίδει σε ανάρμοστες συμπεριφορές κι εξ! αναγκαστικές ασχημοσύνες. Με την λογική του αγαθού σκοπού δρουν εγκληματικά οι περισσότεροι εγκληματίες στον κόσμο μας, γι αυτό τους απομονώνουμε ως επικίνδυνους και άφρονες και νοσηρούς. Γιατί στην περίπτωση του καθενός από μας μοσχαναθρεμμένου, όταν μικρο-εγκληματεί, θα πρέπει να ισχύουν άλλοι κανόνες, άλλο ήθος, άλλη λογική;
Ας καταλάβουμε επιτέλους, ότι η καθιέρωση των ΜΑΤ και οποιουδήποτε παρόμοιου κατασταλτικού μηχανισμού μέσα στις πόλεις μας, εν ονόματι της ασφάλειάς μας, αποτελεί νοσηρή εκτροπή που εμείς οι ίδιοι τρέφουμε και συντηρούμε δικαιολογώντας τ’ αδικαιολόγητα κάθε φορά που ερχόμαστε αντιμέτωποι με το αποτέλεσμα της δράσης τους. Είναι εκ θεμελίων λάθος η ύπαρξη και η κινητοποίηση αρματωμένων παλληκαράδων -όσο καλά παιδιά κι αν φροντίζουμε να είναι αυτοί- ανάμεσα σε απλούς πολίτες. Η θέση των ενόπλων είναι στο στρατό. Ειδάλλως μοιραία οδηγούμαστε είτε στη λογική της ατέρμονης άνανδρης καταστολής και δράσης ενάντια στον απλό λαό με διάφορες μεθοδεύσεις και προφάσεις πολιτικών και λοιπών προσώπων και ομάδων, είτε στην μοιραία δημιουργία αντίπαλου στρατού εκ μέρους των πολιτών, πράγμα που επανειλημμένες φορές έχουμε τραγικά ζήσει μέσα από τόσους εμφυλίους πολέμους.
Λοιπόν το πράγμα δεν είναι τόσο απλοϊκό όσο φαίνεται και καλά θα κάνουμε να σοβαρευτούμε άπαντες όσοι θέλουμε να πιστεύουμε και να προσβλέπουμε σε μια υγιή κοινωνία, να πάρουμε απόφαση ότι το: «η δική ΜΟΥ ασφάλεια πάνω απ’ όλα» δε μπορεί να είναι ο σκοπός που αγιάζει τα μέσα. ΚΑΝΈΝΑΣ σκοπός -όσο μεγάλος κι αν είναι- δεν αγιάζει τα μέσα. Είναι κοντόφθαλμος εγωϊσμός και ανόητη αυτάρκεια η πρόσκαιρη (και φαινομενική τελικά) εξασφάλιση της περιουσίας μας και της ζωής μας, με αθέμιτα και απάνθρωπα μέσα.
Οι κοινωνίες δεν διασφαλίζονται με την βάρβαρη και αθέμιτη και άνανδρα βίαιη καταστολή των πολλών ή λίγων διαφωνούντων, αλλά με την πολιτισμένη και αξιοπρεπή αντιπαράθεση κατά την οποία ουδέποτε και ΓΙΑ ΚΑΝΕΝΑ ΛΟΓΟ δεν επιτρέπεται να παρακάμπτεται ή να καταστρατηγείται η ανθρωπιά μας. Όλα τα άλλα που λέμε, είτε συμπράττουμε, είτε συναινούμε, είτε ανεχόμαστε, είναι προφάσεις εν αμαρτίαις.
Αναγνώστης
