του Ανδρέα Καρακώστα
Οι ειδήσεις των τελευταίων ωρών επιδέχονται ερμηνειών κι εξαγωγής ασφαλών συμπερασμάτων περί του τί συνέβη:Και αυτό που συνέβη είναι πως ήταν εξ' αρχής αποφασισμένος να οδηγήσει τη χώρα στις αγκάλες του ΔΝΤ φοβούμενος τα επιγενόμενα οποιασδήποτε άλλης επιλογής του, στις σχέσεις του με την Ουάσιγκτον. Σχέσεις που σε λίγα εικοσιτετράωρα θα έχει την ευκαιρία να επαναβεβαιώσει, με αφορμή την επίσκεψη της Χίλαρι Κλίντον στην Ελλάδα, σημερινής επικεφαλούς του State Department, το οποίο πάντα φρόντιζε άκομψα κι απροκάλυπτα να υπενθυμίζει στους εκάστοτε «κυβερνήτες» της χώρας, πως ενδεχόμενη στροφή της εξωτερικής πολιτικής της, θα γινόταν δεκτή ως “αιτία πολέμου”…
Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω αν οι αποκαλύψεις που λίγες εβδομάδες πριν ήρθαν στο φως, περί του τιμήματος που κλήθηκε να πληρώσει ο προηγούμενος πρωθυπουργός της χώρας λόγω του επιχειρούμενου ανοίγματος προς την Μόσχα, βασίζονται σε στοιχεία ή έστω, σε ψήγματα αλήθειας. Μοιάζει, όμως να έχουν… Και, «μοιάζει», διότι αντέχουν στην λογική και συμφωνούν με όλα τα μηνύματα που ως χώρα έχουμε εισπράξει τα τελευταία χρόνια από την υπό… χρεοκοπία αμερικανική υπερδύναμη.
Το βέβαιο πλέον είναι ότι υπήρχε άλλος δρόμος. Και ο Γιώργος Παπανδρέου συνειδητά επέλεξε τον δρόμο που ο ίδιος και ασμένως η κυβέρνησή του πορεύονται, για τους δικούς τους λόγους. Φαντάζομαι οι ιστορικοί του μέλλοντος θα φέρουν στο φως περισσότερες πτυχές από εκείνες που εμείς σήμερα γνωρίζουμε. Ομως η επιλογή ήταν συνειδητή. Επιχειρούν αποπληθωρισμό της χώρας τα τελευταία δυο χρόνια, επεξεργάζονται και διαβουλεύονται επί πολύ περισσοτέρων ζητημάτων από εκείνα που έρχονται στο φως. Παραπέμπω στην αποκάλυψη ότι το σενάριο της επιλεκτικής χρεοκοπίας έπαιξε προ αρκετών εβδομάδων σε συνεδρίαση της Κυβερνητικής Επιτροπής, με την δέσμευση των μετεχόντων να το φέρουν στο προσκήνιο μόνο την στιγμή που θα έχουν αποσπάσει την σύμφωνη γνώμη συγκεκριμένων τραπεζών. Το έκαναν, χωρίς τα συγκεκριμένα ιδρύματα, να δηλώνουν πως ομονοούν! Κάποιοι μας λένε τώρα ότι μπλοφάρουν, προκειμένου ν’ αναγκάσουν το Βερολίνο να πάρει αποφάσεις. Θυμάμαι απλώς πως και όταν ο Γιώργος Παπανδρέου μέσω του Γ.Παπακωνσταντίνου μιλούσε για «Τιτανικό» και για «πιστόλια πάνω στο τραπέζι», τελικώς τα πιστόλια σημάδεψαν στον κρόταφο…
Το μόνο ερώτημα που δεν έχει απαντηθεί, είναι πέραν του ότι δεν ήθελαν, αν όντως δεν μπορούσαν, ή ακόμη και σήμερα αδυνατούν. Μικρούτσικοι και λίγοι σέρνουν και σέρνονται κατά πως τους παίζουν το ταμπούρλο, οι εκκολαπτόμενοι αρκουδιάρες εταίροι – δανειστές μας. Δικαίωμά τους; Οχι δεν είναι, παρά τις πολλές ατσούμπαλες αλλά συντονισμένες προσπάθειές τους όχι να πείσουν, αλλά να επιβάλουν με το έτσι θέλω το ακριβώς αντίθετο. Οσο για τον κεντρικό πρωταγωνιστή του δράματος; Σκέφτομαι πως είναι με διαφορά -δικαίως-, ο πιο προβεβλημένος στην πιο γκρίζα σελίδα που γράφθηκε ποτέ γι' αυτή, σε αυτή, τη χώρα. Κι όλοι εμείς, οι εκούσιοι συνοδοιπόροι του, οι ακούσιοι χειροκροτητές του. Κι αυτό το τελευταίο είναι που με τρομάζει...
