Εν τω μεταξύ, μόλις προχτές εμφανίστηκε το σχέδιο νόμου, όπου όμως τα πράγματα είναι εξαιρετικά θολά. Κι αυτό γιατί το θέμα της υποχρεωτικής θέσπισης του αποτελέσματος από το δημοψήφισμα δεν εξασφαλίζεται. Παρουσιάζοντας το σχέδιο νόμου, ο αρμόδιος υπουργός Χάρης Καστανίδης δήλωσε πως το θέμα αυτό θα εξεταστεί στο πλαίσιο της διαβούλευσης με τα πολιτικά κόμματα και τους πολίτες, ενώ δεν απέκλεισε να προβλεφθεί, υπό ορισμένες προϋποθέσεις, πως το αποτέλεσμα θα έχει υποχρεωτικό χαρακτήρα... Μα, αν δεν έχει υποχρεωτικό χαρακτήρα, τι νόημα θα έχει μια πανελλαδική κινητοποίηση που θα αναστατώνει τη χώρα και θα δαπανούνται μεγάλα ποσά, προκειμένου η πολιτική τάξη της χώρας - και η όποια κυβέρνηση - να παίρνει απλώς την γνώμη των πολιτών; Σε πολλές χώρες υπάρχει η δημοψηφισματική δημοκρατία, όπου ακόμα και καθημερινές αποφάσεις (όπως στα ελβετικά καντόνια) λαμβάνονται με δημοψηφίσματα, που συνήθως συνδυάζονται με άλλες εκλογικές διαδικασίες.
Ωστόσο, σχεδόν παντού, οι αποφάσεις των πολιτών είναι δεσμευτικές. Υπάρχουν όμως αυτοί που επιμένουν πως η αντιπροσωπευτική δημοκρατία μέσω των εκπροσώπων του Κοινοβουλίου αποτελεί μια πιο ασφαλή προσέγγιση. Η απάντηση σε αυτό, από την πλευρά του πρωθυπουργικού Γραφείου, είναι ότι η ελληνική πολιτική σκηνή πρέπει να σταματήσει να αντιμετωπίζει φοβικά, και με «δασκαλίστικη» διάθεση, την ελληνική κοινωνία, επιδεικνύοντας απόλυτη εμπιστοσύνη στα κριτήρια του κόσμου. Το παραπάνω είναι όντως δεκτό αν προχωράμε σε δημοψηφίσματα ουσίας, και όχι σε επικοινωνιακές παρωδίες για το «θεαθήναι» και την εκτόνωση της κοινωνικής έντασης...
