Οι εξελίξεις είναι ραγδαίες, κυρίως λόγω της πίεσης που ασκούν πλέον οι (κερδοσκοπικές) διεθνείς αγορές στην Ιταλία και την Ισπανία, εξαπλώνοντας την κρίση χρέους του νότου της ευρωζώνης.
Δεν είναι προφανώς τυχαίο το γεγονός ότι η πεισματική άρνηση της Γερμανίας να υποχωρήσει από τις θέσεις της, και το «παιχνίδι» με τον χρόνο, όπως αποτυπώθηκε στα ομιχλώδη συμπεράσματα του Eurogroup, γκρέμισαν τα ευρωπαϊκά χρηματιστήρια, και εκτόξευσαν στα ύψη τα spreads τόσο της Ιταλίας όσο και της Ισπανίας.
Όσο για το ευρώ, υποχώρησε σε επίπεδα κάτω από το 1,40 δολάριο, που είναι το χαμηλότερο σημείο στο οποίο έχει φτάσει τους τελευταίους τέσσερις μήνες.
Πλέον, οι πολιτικοί και οικονομικοί αναλυτές τείνουν να συνδέσουν πλήρως την κρίση χρέους της ευρωζώνης με τις δυσμενείς οικονομικές εξελίξεις στις Ηνωμένες Πολιτείες, εκεί όπου ο Λευκός Οίκος και οι Ρεπουμπλικανοί καλούνται μέχρι τις αρχές Αυγούστου, να συμφωνήσουν στην επέκταση του ορίου δανεισμού της υπερδύναμης. Διαφορετικά, η υπερδύναμη θα υποχρεωθεί να κηρύξει στάση πληρωμών, και τη συνέχεια τη φανταζόμαστε, έντρομοι, όλοι…
Είναι εξίσου ευκρινές ότι η στάση της Γερμανίας εκκινεί από τις… κλεφτές ματιές που ρίχνει το Βερολίνο στην Ουάσινγκτον, εκτιμώντας ότι πριν από την εξεύρεση λύσης στο «αμερικανικό πρόβλημα», η Ευρώπη δεν έχει λόγο να βιάζεται. Και οι γερμανικές τράπεζες μπορούν στο μεσοδιάστημα να επιχειρήσουν να αποκομίσουν όσο το δυνατόν μεγαλύτερα κέρδη μπορούν.
Το ερώτημα είναι αν η Ευρώπη αντέχει πλέον τους εσωστρεφείς υπολογισμούς της Γερμανίας, ή το τίμημα θα είναι τόσο μεγάλο, ώστε το Βερολίνο θα συρθεί στην υπογραφή της… ανακούφισης.
