Η μη τιμωρία όσων εγκλημάτησαν απέναντι σε Πατρίδα και την δημοκρατική κοινωνία τα τελευταία εβδομήντα χρόνια, πλην ολίγων εξαιρέσεων, είναι...
θεμελιακή αιτία της κακοδαιμονίας και της κρίσης αυτού του τόπου. Δεν τιμωρήθηκαν οι συμμετέχοντες στη δικτατορία της 4ης Αυγούστου, όπως δεν τιμωρήθηκαν εκείνοι οι κοινωνικοί και οικονομικού παράγοντες που στήριξαν τη χούντα του ’67. Δεν τιμωρήθηκαν ούτε οι συνεργάτες της τριπλής κατοχής της Ελλάδας κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Αυτοί, μάλιστα, με την περιουσία που είχαν συσσωρεύσει μέσω αρπαγών και λεηλασίας, και τις συνεργασίες που έκαναν στη διάρκεια του εμφυλίου, μπόρεσαν να ενταχθούν μεταπολεμικά ως στυλοβάτες της ελληνικής κοινωνίας.Οι ατιμώρητοι δοσίλογοι και κουκουλοφόροι είναι το παράδειγμα που έπεισε την ελληνική κοινωνία για το ατιμώρητο της κομπίνας, της λαμογιάς, της αρπαχτής. Η ατιμωρησία τους αποτέλεσε ένα είδος εγγύησης ότι όσα εγκλήματα, παραβιάσεις και παρανομίες και αν κάνει κανείς σε αυτό τον τόπο δεν θα έχει αρνητικές επιπτώσεις, αρκεί να το κάνει στο όνομα του συστήματος και δια του συστήματος. Η ατιμωρησία τους αποτέλεσε το αρνητικό πρότυπο που σφράγισε μεταπολεμικά τον ελληνικό καπιταλισμό. Γνώρισε δε την αποθέωση στις κυρίαρχες οικονομικές και κοινωνικές σχέσεις στη διάρκεια της χούντας, στα εγκλήματά που διαπράχτηκαν σε βάρος της Κύπρου.Θεμελιακό ερώτημα για τον τρόπο ηθικής και πολιτικής λειτουργίας της ελληνικής κοινωνίας είναι γιατί δεν τιμωρήθηκε κανείς για το επαχθές έγκλημα σε βάρος της Κύπρου; Γιατί όλες οι μεταχουντικές και δημοκρατικές κυβερνήσεις φρόντισαν να μην υπάρξει ούτε καν ηθική τιμωρία για όσα διαπράχθηκαν σε βάρος της Μεγαλονήσου.Tο πώς έγινε το διπλό έγκλημα σε βάρος της Κύπρου το γνωρίζουν πολύ καλά η Χούντα των Αθηνών, οι αμερικάνοι και οι βρετανοί, όλοι αυτοί που συμμετείχαν με διαφορετικούς τρόπους στα γεγονότα του 1974. Τα γνωρίζουν πριν από όλα οι Τούρκοι βιαστές της Μεγαλονήσου. Παρόλο, λοιπόν, που «οι τρίτοι» έχουν πλήρη εικόνα των γεγονότων του Ιουλίου 1974, η Ελληνική Πολιτεία αρνείται ακόμα και σήμερα να ανοίξει τον φάκελο της Κύπρου. Δηλαδή δεν αρνείται να αποκαλύψει κάποιο μυστικό της Ελλάδας, διότι ο εχθρός τα γνωρίζει όλα, αλλά αρνείται να μάθει ο ελληνικός λαός την αλήθεια. Ουσιαστικά η πραγματική λειτουργία της άρνησης να ανοίξει ο φάκελος της Κύπρου, είναι μια πράξη προστασίας εκείνων όσων συμμετείχαν στο έγκλημα, των νεώτερων δοσίλογων.Το ποιο απίστευτο, ως προς το Κυπριακό, το διέπραξε η παρούσα κυβέρνηση που ήρθε στην εξουσία με το σύνθημα «όλα στο φως». Της ζητήθηκε από την Κυπριακή Δημοκρατία να αποκτήσει πρόσβαση στο «Φάκελος Κύπρος». Σκοπός του αιτήματος ήταν η ενημέρωση της Κυπριακής Βουλής που είχε συστήσει ειδική επιτροπή, μακριά από κάθε δημοσιότητα, προκειμένου να μελετηθεί το έγκλημα σε βάρος της Μεγαλονήσου. Και όμως, η παρούσα ελληνική κυβέρνηση «της ανοικτής διαβούλευσης» και του «όλα στο φως» το αρνήθηκε κατηγορηματικά! Με αυτή της την άρνηση εξακολουθεί να προστατεύει τους προδότες που εγκλημάτησαν σε βάρος του Ελληνισμού. Να τους προστατεύει ακόμα και απέναντι στις επίσημες κυπριακές αρχές.Μάλλον δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι η κυβέρνηση που υβρίζει συνταξιούχους, μισθωτούς και μικρομεσαίους επιχειρηματίες, επιθυμεί να προστατεύει, ακόμα και ηθικά, ορισμένους κοινωνικούς-πολιτικούς παράγοντες στη χώρα, που συνέβαλαν στο έγκλημα σε βάρος της Κύπρου. Προτείνω, λοιπόν, σε όλες τις πολιτικές δυνάμεις και στις Πλατείες της χώρας, με αφορμή την επέτειο του εγκλήματος σε βάρος της Μεγαλονήσου να απαιτήσουν το άμεσο δημόσιο άνοιγμα του Φακέλου της Κύπρου και την τιμωρία, επιτέλους, των ενόχων. Όχι μόνο για να αποδοθεί δικαιοσύνη στην Κύπρο, αλλά και για να μάθουν όλοι στην ελληνική κοινωνία ότι από εδώ και μπρος τίποτα δεν θα μένει ατιμώρητο. Ούτε τα εγκλήματα που διαπράττονται δια του Μνημονίου και στο όνομά του.
http://epirusgate.blogspot.com/2011/07/blog-post_3928.html
