Πως μπορεί να με πείσεις, όμως, πως οι μεγάλες αλήθειες και οι κοινές συμπεριφορές χιλιάδων ανθρώπων – άσχετων μεταξύ τους – , κρύβει σκοπιμότητες και ιδιοτέλειες. Ποιος μπορεί να πιστέψει, πως για περισσότερο από έναν μήνα κάποιοι, που δεν έχουν σχέση μεταξύ τους, όρισαν ως απώτερο σκοπό της ζωή τους να γυμνάζονται με ανοιχτές παλάμες για την γέννηση μιας νέας κινηματικής κουλτούρας.
Εντάξει, σε καμία περίπτωση δεν μπορώ να συμπεριλάβω στις σκέψεις μου τα όσα συνέβησαν από τους μαυροφορεμένους καταστροφείς, γνωστούς άγνωστους. Μεταξύ μας αυτή τη έκφραση ποτέ δεν την κατανόησα.
Είναι όμως τόσο δύσκολο ορισμένοι να καταλάβουν, πως όταν οι περιορισμοί που αφορούν ορισμένες μόνο κοινωνικές τάξεις δημιουργούν ένα περιβάλλον ωμότητας. Είναι αναμενόμενο ότι οι παραμερισμένες αυτές τάξεις θα φθονούν τα προνόμια των ευνοημένων και ότι θα πράξουν τα πάντα για να ξεφορτωθούν το επιπρόσθετο βάρος των στερήσεων που τους αναλογεί. Εκεί που αυτό δεν είναι δυνατόν, θα επικρατεί ένα συνεχές αίσθημα δυσαρέσκειας στο πλαίσιο του συγκεκριμένου πολιτισμού το οποίο θα μπορούσε να οδηγήσει και σε επικίνδυνες εξεγέρσεις. Κι αυτό δεν είναι δικό μου συμπέρασμα, αλλά του Φρόιντ.
