από την επέκταση της δραστηριότητας στα μεταλλεία Χαλκιδικής ήρθε επιτέλους η πολυπόθητη άδεια για την επένδυση αυτή.
Εγκρίθηκε επένδυση στην Ελλάδα, έστω και μετά από τόσο καιρό; Υπάρχει ελπίδα; Δεν μπορώ ακόμη να το πιστέψω! Διάβασα την ανακοίνωση ξανά και ξανά.......
Μετά από μήνες αναμονής που οδήγησαν τους περισσότερους από όσους περιμένουν αυτή τη θέση δουλειάς στην απελπισία και στην θλιβερή βεβαιότητα ότι ούτε και τώρα θα γίνει κάτι, γιατί τίποτε πράγματι δε γίνεται τους τελευταίους μήνες από άποψη ανάπτυξης και επιχειρηματικής δράσης στην Ελλάδα, ω! του θαύματος..... κάτι κινήθηκε, κάτι έδωσε αισιοδοξία και χαρά και προσμονή και ελπίδα.....
Ασχολήθηκα με το θέμα των μεταλλείων στη Β.Α. Χαλκιδική και ξέρω ότι υπάρχει μια μερίδα κατοίκων που αντιτίθεται, που πολεμάει τη συγκεκριμένη επένδυση, που φοβάται για το περιβάλλον, για τις επιπτώσεις και προφητεύει τα χειρότερα. Παλιότερες, κακές πρακτικές των προηγούμενων επενδυτών έφεραν καχυποψία και άρνηση.
Έχω εκφράσει πολλές φορές άποψη υπέρ της επένδυσης, είμαι υπέρ της ανάπτυξης, έχω διαβάσει οτιδήποτε έχει κυκλοφορήσει για την επένδυση αυτή και έχω εμπιστευτεί τις υποσχέσεις, τις διαβεβαιώσεις και τις καλές προθέσεις της εταιρίας που έχει αναλάβει το μεγάλο και δύσκολο αυτό έργο. Η θετική μου άποψη για την ανάπτυξη σε καμία περίπτωση δεν υπέκρυψε αδιαφορία για το περιβάλλον, «ωχαδελφισμό» για την Χαλκιδική. Ποτέ δεν είχα αμφιβολία για τα κέρδη που θα αποκομίσει η εταιρία, το θεωρούσα και το θεωρώ θεμιτό και φυσιολογικό για οποιονδήποτε επιχειρηματία, αλλά πίστευα και πιστεύω ότι τα κέρδη των επενδυτών φέρνουν πάντα δουλειά για πολύ κόσμο, άμεσα για όποιον δουλέψει μέσα σε μια επιχείρηση και έμμεσα για την κάθε τοπική οικονομία.
Όσοι από τη Χαλκιδική ανησυχούν πραγματικά για την περιοχή τους, χωρίς βέβαια να εννοώ τους «ηγέτες» του ψευτοοικολογικού κινήματος της περιοχής, αυτοί έτσι κι αλλιώς έχουν άλλα κίνητρα, μιλάω για τον απλό κόσμο που ανησυχεί πραγματικά, ας έχουν ανοιχτά τα μάτια τους, ας έχουν όμως ανοιχτή και την καρδιά τους. Είμαι βέβαιη, ότι ο Τουρισμός μόνο από τις «εχθροπραξίες» και τις «ακρότητες» μπορεί να πάει πίσω, όχι από τα μεταλλεία.
Περιμένω από την «Ελληνικός Χρυσός Α.Ε.» τη δικαίωση της εμπιστοσύνης μου – κι ας μην ξέρουν εκεί ούτε τη φυσιογνωμία μου, άλλωστε μέσα από μένα εκφράστηκαν πολλοί άνθρωποι που είχαν τις ίδιες απόψεις - όχι φυσικά για να αποδειχτούν «λάθος» οι απόψεις όσων ήταν επιφυλακτικοί με το έργο, ούτε για να θριαμβολογήσω χαιρέκακα για το σφάλμα τους.
Περιμένω τη δικαίωση, για ν’ αποτελέσει ένα παράδειγμα, ένα καλό παράδειγμα για την τύχη ενδεχόμενων παρόμοιων επενδυτικών προσπαθειών ανά την Ελλάδα. Για να βγούμε απ’ το τέλμα.... για να υπάρξει επιτέλους ΑΝΑΠΤΥΞΗ.
Περιμένω τη δικαίωση, μόνο και μόνο για να επιβεβαιωθώ για την πεποίθησή μου, ότι Φυσικό Περιβάλλον και Επένδυση δεν είναι ασύμβατα, μπορούν να συνυπάρξουν, η τεχνολογία προχωράει, οι περιοχές δεν είναι απαραίτητο να μένουν στη στασιμότητα για να παραμένουν «όμορφες» και τουριστικές.
Η Ανάπτυξη μπορεί και πρέπει να είναι πολύπλευρη.
Αναγνώστρια
