κοιτάει τελικά την άδεια του τσέπη, κάνοντας τον λογαριασμό και βλέποντας πως δεν βγαίνει... Όσο κι αν οι μηχανισμοί επικοινωνιακής διαχείρισης, που διαθέτει η (εκάστοτε) κυβέρνηση, είναι πανίσχυροι, οι εργαζόμενοι, από την άλλη, είναι υποχρεωμένοι να κάνουν τους λογαριασμούς τους με την πραγματικότητα... Και η πραγματικότητα είναι οδυνηρή: Ύφεση, ανεργία, περικοπές, ανελέητες και επανειλημμένες φοροεπιδρομές, έκτακτες εισφορές. Μετρώντας, τελικά, την αδυναμία του να πληρώσει τους τρέχοντες λογαριασμούς του, ο κάθε εργαζόμενος, κατανοεί ότι τα όσα ακούγονται περί διάσωσης είτε δεν τον αφορούν είτε είναι χοντρά ψέματα.
Καθώς περνά ο χρόνος και μεγαλώνει η χρονική απόσταση από τη Σύνοδο της περασμένη βδομάδας (όπου υποτίθεται ότι η Ελλάδα σώθηκε από τους εταίρους και το ΔΝΤ) κι ενώ αρχίζουν να βγαίνουν στον αέρα οι λεπτομέρειες της «διάσωσης», ταυτοχρόνως ατονούν τα επικοινωνιακά τεχνάσματα που χρησιμοποιεί η κυβέρνηση με τη βοήθεια των media. Και η πραγματικότητα, τότε, δεν μπορεί να κρυφτεί.
Στο ρεπορτάζ που δημοσιεύει σήμερα το «Π» στις σελίδες 4-5 μπορεί κανείς να σχηματίσει μια πρώτη, ψύχραιμη, και όχι ωραιοποιημένη εικόνα της πραγματικότητας μετά τη «διάσωση». Πρόκειται, καταρχήν για μια απόφαση συνέχισης του δανεισμού της Ελλάδας με σκληρά και ασήκωτα ανταλλάγματα, ανάμεσα στα οποία αρχίζουν να εμφανίζονται και οι εμπράγματες εγγυήσεις...
Στην οικονοµική ανάλυση του «Π» στις σελίδες 48-49, ο Δημήτρης Καζάκης (αποτιμώντας τα αποτελέσματα της «διάσωσης») εκτιμά ότι οι πιστωτές, αφού έχουν εξασφαλίσει επ’ ωφελεία τους την εκποίηση της ελληνικής δημόσιας περιουσίας, έχουν βάλει πια στο μάτι τη διαχείριση -προφανώς κατά το συμφέρον τους -των δημόσιων δαπανών και εσόδων!
Όλα τα παραπάνω, πολύ απλά, σημαίνουν ότι η διακυβέρνηση της χώρας δεν γίνεται από την εκλεγμένη της κυβέρνηση αλλά από τους πιστωτές και τους ανθρώπους τους, οι οποίοι εγκαθίστανται μόνιμα στην Αθήνα, σε κάθε υπουργείο, όπως και σε κάθε κρίσιμη υπηρεσία της ελληνικής διοίκησης.
Είναι φρούδα - προφανώς - η ελπίδα ότι αυτοί θα μας «σώσουν»...
