διαχειρίζονται την τύχη του χωριού μου. Ένας φίλος, λίγο αργότερα στην πιτσαρία, θα πει, δεν θα έπρεπε όλοι αυτοί να στηρίξουν με την παρουσία τους ΤΑ ΒΟΥΠΡΑΣΙΑ; Η συζήτηση ξεφεύγει και φυσικά περιφέρεται σε τοπικά και εθνικά προβλήματα:
- Τα καρπούζια που μένουν στα χωράφια
- Τα 14-15 νέα παιδιά 18-25 ετών που έχουν χάσει την ζωή τους τα τελευταία χρόνια από υπερβολική ταχύτητα (στην Βουπρασία)
- Την περιοχή να γεμίζει μελαμψούς εξ ανατολών
- Τον καρκίνο να στοχοποιεί οκτάχρονα παιδιά
- Τα μαγαζιά να κλείνουν
- Τους 15χρονους να μην αφήνουν το κόσμο να κοιμηθεί με τα μηχανάκια τους
- Τους 30χρονους να μη αφήνουν τον κόσμο να ξεκουραστεί με τα μπουριά-εξατμίσεις στα αυτοκίνητα
- Τα ξενυχτάδικα που δεν αφήνουν τους ανθρώπους να κοιμηθούν στις 03.00 το πρωί
- Τις 53.000 αιτήσεις για μετανάστευση στις ΗΠΑ
- Τις Off shore εταιρείες και τις απ ευθείας αναθέσεις πρόσωπων της τοπικής αυτοδιοίκησης
- Τις εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ σε έργα προβολής (;;;;;)
Τότε συνειδητοποιώ ότι: Η περιοχή μου παράγει ανεργία, θάνατο, καρκίνο & στρες.
Και η επόμενη σκέψη μου πάει στις ευθύνες, ποιος έχει ευθύνη για όλα αυτά; Πολλοί, αλλά πρώτος απ όλους εγώ. Συνειδητοποίησα ότι στα 40 και κάτι, έχω αφήσει την μοίρα της ζωή μου σε ανίκανους και αδιάφορους κομματικής προέλευσης αχυράνθρωπους. Έχω ευθύνη και μεγαλύτερη ίσως του μέσου όρου, γιατί με ένα πτυχίο, ένα διδακτορικό, δεκάδες άρθρα και μια ντουζίνα βιβλία, με χιλιάδες σελίδες να έχω γράψει και υπέρτερα πολλαπλάσιες να έχω διαβάσει, ναι, ίσως να είναι λίγο εγωιστικό, αλλά έχω ευθύνη περισσότερη και μεγαλύτερη του μέσου όρου. Δεν μπορεί η μητέρα μου της 1ης γυμνάσιου και ο πατέρας μου της 3ης δημοτικού να έχουν την ίδια ευθύνη με εμένα.
Δεν μπορεί ο μεροκαματιάρης της 3ης δημοτικού να τα έφαγε μαζί με τον Παγγακο, όταν θέλοντας μια καλύτερη ζωή για τον γιο του έτρεξε στον Κανελλόπουλο τον Αθανάσιο της ΝΔ και ζήτησε να βάλει κάπου το παιδί. Άσχετο αν ο γιος την έκανε του μπαμπά και ξέφυγε, δεν μπορώ να θωρήσω ότι ο φτωχός καθημερινός πολίτης βιώνοντας την αγωνία για το αύριο του παιδιού του έχει την ίδια ευθύνη με τους πολιτικούς γιατί τους ψηφίζει.
Όχι, δεν έχει την ίδια ευθύνη, δεν έχει καν ευθύνη (μην μπερδευτείτε εδώ με τον στρος καν, καμία σχέση). Την ευθύνη την έχουν αυτά τα τομάρια που εκμεταλλεύτηκαν την αγωνία του πατέρα μου και του κάθε πατέρα και έκαναν εθιμοτυπική την πολιτική της μίζας και της εξαγοράς ψήφων και την ανήγαγαν σε στρατηγική.
Αλλά μπορεί ο πατέρας μου να μην έχει – κατ εμέ - ευθύνη, αλλά έχω εγώ, και μάλιστα μεγάλη. Αφήνω την μοίρα και της τύχες της ζωής μου και της χώρας μια σε ένα τσούρμο κατσικοκλέφτες, και βέβαια δεν έχω δικαίωμα να επιτρέψω να συνεχιστεί αυτό.
ΑΝ ΛΟΙΠΟΝ ΚΑΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΙΑ ΚΙΝΗΣΗ, ΜΙΑ ΟΜΑΔΑ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΜΕ ΟΡΑΜΑ ΚΑΙ ΠΑΘΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΟΠΟ ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΕΝΗΜΕΡΩΘΩ ΚΑΙ ΝΑ ΘΕΣΩ ΚΑΙ ΕΓΩ ΤΙΣ ΓΝΩΣΕΙΣ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΙΣ ΙΔΕΕΣ ΜΟΥ ΣΤΗΝ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΑΥΤΩΝ ΠΟΥ ΘΑ ΔΟΥΝ ΜΕ ΑΙΣΘΗΜΑ ΕΥΘΥΝΗΣ ΤΟ ΑΥΡΙΟ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟΝ ΤΟΠΟ.
ΚΑΙ ΑΝ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΥΤΗ Η ΟΜΑΔΑ, ΤΟΤΕ ΝΑ ΤΗΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΟΥΜΕ.
ΑΝ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΥΤΟΣ Ο ΔΡΟΜΟΣ, ΤΟΤΕ ΝΑ ΤΟΝ ΦΤΙΑΞΟΥΜΕ
ΦΑΝΗΣ Α. ΤΣΑΠΙΚΟΥΝΗΣ
ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ
ΠΤΥΧΙΟΥΧΟΣ ΑΠΘ
ΔΡ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΠΑΤΡΩΝ
