Το gazzetta.gr παρουσιάζει τον Σπαρτιάτη Κάιλ «Σερ» Χάινς που έκλεισε στον Ολυμπιακό! Η δική του... community! Σε κάποιες αμερικανικές εκπομπές, με στοιχεία reality η λεγόμενη «κοινωνική ομάδα» ενώνεται για να βοηθήσει τους παθόντες.
Είτε πρόκειται για την ανακατασκευή του σπιτιού τους είτε για να βγουν από το αδιέξοδο είτε για να βοηθήσει σε κάποιο προσωπικό πρόβλημα μιας οικογένειας. Κάπως έτσι μεγάλωσε ο Κάιλ Τάιρελ Χάινς, που γεννήθηκε στις 2 Σεπτεμβρίου του 1986 στο Σίκλερβιλ του Νιου Τζέρσι. «Είναι μια πόλη όπου όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους. Μπαίνεις στα μαγαζιά και σε ξέρουν, περπατάς στο δρόμο και συνομιλείς με τους ανθρώπους. Μια μικρή κοινωνία». Η οικογένειά, τυπική μεγάλη αμερικανική οικογένεια. Έχει δύο μικρότερα αδέλφια (έναν αδελφό και μια αδελφή), τους γονείς, τα ξαδέλφια και τη γιαγιά του... Ο πατέρας του, Ρέτζι, είχε διαφορετικό αθλητικό προσανατολισμό, αφού εργαζόταν ως προπονητής στο NFL.
Όλοι έστηναν ένα μικρό πανηγύρι όταν θα ταξίδευαν στη Βόρεια Καρολίνα για να τον δουν να αγωνίζεται. Το ίδιο πανηγύρι που στήνεται στην community όποτε ο Κάιλ επιστρέφει σπίτι. Περνάει χρόνο αυστηρά και μόνο με την οικογένειά του, τρώει τις μεγάλες μπριζόλες που του λείπουν στην Ευρώπη και ασχολείται με την ακαδημία μπάσκετ που έχει δημιουργήσει με σκοπό «να βοηθήσω την community». H «Team Hines Basketball Academy» λειτουργεί από το καλοκαίρι του 2010 κι έχει στόχο να βοηθήσει τους νέους του νοτίου Τζέρσι να μπουν σε ανταγωνιστικό πνεύμα εντός και εκτός παρκέ. Παράλληλα, οργανώνει σειρά από αγαθοεργίες, όπως το να μοιράζει ρούχα και φαγητό στα ιδρύματα της περιοχής.
Στο σπίτι του κάποτε θέλει να ασχοληθεί και με το χόμπι του. Κομματάκι ακριβό θα λέγαμε, αφού όνειρο του Κάιλ Χάινς είναι όταν σταματήσει την καριέρα του είναι να ξεκινήσει συλλογή Cadillac. «Θα ξεκινούσα με το μοντέλο του 1979. Κλασικό. Θέλω οπωσδήποτε να έχω μια τέτοια και μετά βλέπουμε τι μπορεί να επακολουθήσει».
Το ξεκίνημα της δόξας!
Εκείνο που θα επακολουθούσε των πρώτων παιδικών χρόνων στη ζωή του, ήταν το μπάσκετ. Στο γυμνάσιο της περιοχής του θα ξεχώριζε από την πρώτη του χρονιά και θα γινόταν κάθε χρόνο και καλύτερος. Αποφοίτησε με μέσο όρο πόντων 23,5, όμως δεν ήταν αρκετό για να ρίξει τα κολέγια στα πόδια του. Ούτε το γεγονός πως ξεπέρασε τους 1.500 πόντους κι έγινε ο πρώτος σκόρερ στην ιστορία του και έμεινε στην Ιστορία ως πρώτος σκόρερ του Timber Creek Regional High School. Μια από τις λίγες επιλογές του Χάινς ήταν το κολέγιο στο Γκρίνσμπορο στη βόρεια Καρολίνα. Ο Κάιλ θα γινόταν Σπαρτιάτης!!
«Θα περιέγραφα την πόλη με απλά λόγια. Από κει που κατάγομαι βάζουν όλα τα γλυκά πάνω σε muffin, ενώ εδώ τα βάζουν όλα πάνω σε μπισκότο!». Ο 18χρονος τότε άσος δεν θα χρειαζόταν πολύ καιρό για να προσαρμοστεί. «Στην αρχή είχα υποτιμήσει την πόλη. Όταν έρχεται από την περιφέρεια της Νέας Υόρκης, όπου όλα κινούνται γρήγορα και είναι τεράστια πόλη, δεν ξέρεις πώς θα προσαρμοστεί. Όμως μ’ αρέσει εδώ. Μπορείς να κάνεις πολλά περισσότερα πράγματα από όσα πιστεύουν οι άνθρωποι».
Εκείνος, όμως, που κατά βάση θα έκανε ο Κάιλ Χάινς είναι να παίζει μπάσκετ! Το μόνιμο θέμα συζήτησης είναι πώς θα τα καταφέρει στη θέση του φόργουορντ, όντας μόλις 1,98μ. Μια ερώτηση που θα άκουγε ξανά και ξανά στην καριέρα του. «Όλοι συνηθίζουν να με ρωτάνε, αλλά τι να περιμένουν να τους πω; Αυτή είναι η θέση μου, σε αυτήν τη θέση έπαιζα σε όλη μου τη ζωή». Και το έκανε με επιτυχία. Μετά την πρώτη του χρονιά και τη... συνήθειά του να τελειώνει τα παιχνίδια με double-double, πολλοί άρχισαν να τον παρομοιάζουν με τον Τσαρλς Μπάρκλεϊ και από τότε κουβαλάει το παρατσούκλι «Sir»!
«Ακούω πολλούς να με συγκρίνουν με τον Τσαρλς Μπάρκλεϊ, επειδή είμαι κοντός για τη θέση μου. Εγώ, όμως, δεν ασχολούμαι με όλα αυτά. Είμαι ένας παίκτης που πάντα δίνει μάχες. Πάω στο ποστ και μάχομαι. Κάνω ό,τι χρειάζεται για να επιβιώσω», θα απαντήσει εκείνη την εποχή κι ενώ κάθε χρόνο θα γίνεται ολοένα και πιο hot όνομα στο κολεγιακό μπάσκετ. Οι 13,6 πόντοι θα γίνουν 19,3 στη δεύτερη σεζόν, όταν ανάγκασε ακόμα και τον διάσημο Μάικ Κριζέφσκι να μιλήσει για το ταλέντο του. Η προτελευταία του σεζόν στο κολέγιο θα είναι και η καλύτερη. Ο Κάιλ θα είναι από τους πέντε εκείνης της σεζόν σε όλο το NCAA που θα έχει πάνω από 20 πόντους και περισσότερα από εννέα ριμπάουντ ανά μέσο όρο, γεγονός που συνέβαλε στο να αναδειχθεί καλύτερος παίκτης της νότιας περιφέρειας.
Δεν ήταν το μόνο βραβείο. Συνολικά στα τέσσερα χρόνια του κολεγίου κέρδισε οκτώ μεγάλα ή μικρότερα βραβεία, ενώ αναδείχθηκε καλύτερος αθλητής –γυναίκα ή άντρας– του πανεπιστημίου του όλων των εποχών. Σε συνδυασμό με τα 23 ρεκόρ που κατέρριψε αποφοιτώντας με δίπλωμα στο μάρκετινγκ, του χάρισαν μια θέση στην οροφή του γυμναστηρίου. Η φανέλα του Κάιλ Χάινς αποσύρθηκε σε ειδική τελετή και είναι ήρωας στο πανεπιστήμιο και στο Γκρίνσπορο ακόμα και σήμερα. Ακολουθούσε το επόμενο βήμα...
Απογοήτευση και Ιταλία!
«Θα μου λείψει αυτό το μέρος. Μεγάλωσα εδώ. Μπορείς να πεις ότι ήρθα αγόρι και φεύγω άντρας από τη βόρεια Καρολίνα. Ερχόμενος εδώ είχα μια πρώτη ευκαιρία να φύγω από το σπίτι μου, να ζήσω μόνος μου και να κάνω πράγματα για τον εαυτό μου. Πάντα θα έχει ένα μέρος στην καρδιά μου». From hero to zero, συνηθίζουν να λένε οι Αμερικανοί κι έτσι πρέπει να ένιωσε το καλοκαίρι του 2008 ο Κάιλ Χάινς, όταν απέτυχε –παρά τα pre-draft camp στα οποία συμμετείχε– να επιλεχθεί στον πρώτο ή έστω στον δεύτερο γύρο. Σύντομα θα επέλεγε τον δρόμο του εξωτερικού και μια πρόταση από τη δεύτερη κατηγορία της Ιταλίας.
Η Prima Veroli θα του προσέφερε την πρώτη του επαγγελματική εμπειρία και στα 22 του ο Αμερικανός έπρεπε να μάθει πάρα πολλά, πολύ γρήγορα. «Βρίσκομαι σε μια μικρή πόλη εκατό χιλιόμετρα μακριά από τη Ρώμη, με πληθυσμό 20.000 ανθρώπων. Δηλαδή, ακόμα κι αν τους έβαζα στο γήπεδο του κολεγίου μου δεν θα το γέμιζαν! Εδώ όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους και βλέπεις ακόμα συνήθειες που δεν συναντάς αλλού. Όπως για παράδειγμα, να πλένουν όλοι μαζί τα ρούχα τους στο χέρι στο κέντρο της πλατείας!»
Ο τρόπος ζωής και το πολιτισμικό σοκ δεν ήταν τα μόνα που έπρεπε να ξεπεράσει. Υπήρχε και το αγωνιστικό κομμάτι. «Είναι μια στροφή 180 μοιρών σε ό,τι μάθαινα τόσα χρόνια στην Αμερική, προετοιμαζόμενος για το ΝΒΑ. Στην Ευρώπη υπάρχει μεγαλύτερος ομαδικός προσανατολισμός και λιγότερο ατομική πρωτοβουλία». Θα περιγράφει το δράμα του με τα «βήματα» που θα του σφυρίζουν συνέχεια, τη διαφορετική ρακέτα, τον προπονητή που του φώναζε επειδή δεν έπαιξε καλά στο πρώτο παιχνίδι και θα χρειαστεί δυο-τρεις μήνες, για να μπορέσει να μπει στο πνεύμα του ευρωπαϊκού μπάσκετ.
Θα μείνει δύο χρόνια στην Ιταλία, όπου ανάμεσα στις υπόλοιπες περίεργες εμπειρίες του, θα βρεθεί και... κατηγορούμενος στο αεροδρόμιο. «Εκεί που ήμουν ευτυχισμένος επειδή θα επέστρεφα σπίτι μου, φώναξαν το όνομά μου στο αεροδρόμιο και μου είπαν πως υπάρχει κάτι περίεργο στη βαλίτσα μου. Ήταν μια αποσκευή γεμάτη ρούχα που την είχε φτιάξει η κοπέλα μου, γιατί δεν χωρούσαν στη δική της όταν έφυγε για να γυρίσει στην Αμερική. Ποτέ δεν την έλεγξα και δεν ήξερα τι μπορούσε να συμβεί. Με έβαλαν σε ένα μικρό δωμάτιο με άσπρους τοίχους, ένα γραφείο και μια καρέκλα. Άνοιξα τη βαλίτσα μπροστά τους και δεν είχε τίποτα άλλο εκτός από γυναικεία ρούχα. Μου έκαναν σχετικές ερωτήσεις, αλλά τους εξήγησα την κατάσταση. Ευτυχώς, τίποτα χειρότερο δεν συνέβη και προσγειώθηκα στην Αμερική».
Welcome to Freak city!
Η επόμενη προσγείωσή του θα ήταν στη Γερμανία. «Από τότε που πήγα στην Ευρώπη, ήταν στόχος μου να παίξω στην Ευρωλίγκα κόντρα στις καλύτερες ομάδες και τους καλύτερους παίκτες. Μου δόθηκε η ευκαιρία και θέλω να αποδείξω την αξία μου». Η Μπάμπεργκ ή Brose Baskets ήταν ο επόμενος σταθμός, που αποτέλεσε άλμα από τη δεύτερη κατηγορία της Ιταλίας. «Δεν ήταν εύκολη η μετάβαση, αυτό είναι σίγουρο. Εγώ βγαίνω στο γήπεδο και προσπαθώ να κάνω το καλύτερο για την ομάδα μου», θα δηλώσει στη διάρκεια της σεζόν, όταν θα εντυπωσιάζει με τις εμφανίσεις του. «Πιστεύω ότι βγαίνει η δουλειά που έκανα όλα τα προηγούμενα χρόνια και είμαι σε μια ομάδα που μου δίνει την ευκαιρία να κάνω πολλά διαφορετικά πράγματα μέσα στο γήπεδο».
Στο Μπάμπεργκ θα απολαμβάνει τη ζωή, το φαγητό, τις μπίρες, την ατμόσφαιρα στο γήπεδο. Εξού και η ονομασία Freak City. «Η πόλη μού θυμίζει το μέρος όπου μεγάλωσα. Μικρή και οι άνθρωποι φιλικοί. Η κατάσταση δεν θυμίζει ομάδα ή σύλλογο, αλλά οικογένεια. Ο πρόεδρος, ο μάνατζερ, ο προπονητής, οι παίκτες είμαστε μια οικογένεια». Στη Γερμανία θα κατακτήσει το πρωτάθλημα, θα αναδειχθεί MVP στο All Star Game, θα εντυπωσιάσει με τις εμφανίσεις του στην Ευρωλίγκα, θα μάθει μέχρι και να οδηγεί. «Α, αυτό είναι μακράν ό,τι δυσκολότερο έχω κάνει στη ζωή μου. Ζητώ συγγνώμη απ’ τους ανθρώπους που έτυχε να οδηγούν μπροστά ή πίσω μου στον δρόμο!»
Η Γερμανία τού χάρισε κι ένα νέο συμβόλαιο, μια επόμενη πρόκληση. «Είμαι παίκτης χαμηλών τόνων. Δεν πρόκειται να καταλάβεις τι έχω κάνει στο γήπεδο, μέχρι να δεις τα στατιστικά!» Θα είμαστε σε αναμονή, λοιπόν...
