λάδια στους δρόμους, να εγκλωβίζουν πούλμαν με τουρίστες, να καταλύουν επί της ουσίας την ίδια τη Δημοκρατία, δεν είναι απλά θλιβερές. Είναι εξοργιστικές.
Και δείχνουν τις μεγάλες ευθύνες της Κυβέρνησης και της Δικαιοσύνης. Της πρώτης επειδή άφησε τα πράγματα να φτάσουν ως εδώ, και της δεύτερης επειδή δεν έχει παρέμβει ήδη αυτεπάγγελτα, ώστε να αποκατασταθεί η νομιμότητα. Να ξαναδοθεί η Αθήνα στους κατοίκους της, να εξοριστεί ο τρόμος ακόμη και για τη ζωή κάποιου, ο οποίος έχει την ατυχή έμπνευση να σταθεί απέναντι σε μια κοινωνική-επαγγελματική ομάδα ή οποία έκανε τρόπο ζωής το να ταλαιπωρεί τους Έλληνες.
Για τους μεγαλύτερους από εμάς που τα έζησαν, επειδή εμείς τα διαβάσαμε ως μακρινή ιστορία, οι εικόνες αυτές θυμίζουν τις αντιδράσεις των συνδικαλιστών στις αστικές συγκοινωνίες, την περίοδο 1990-93, τότε που προκειμένου να ακυρώσουν στην πράξη τον εκσυγχρονισμό τον οποίο επιχειρούσε η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, διαπόμπευαν δημοσίως εκείνους που θα τους διαδέχονταν, φτάνοντας στο σημείο ακόμη και να τους ξεγυμνώνουν.
Ήταν η περίοδος που πέρασε στη σύγχρονη ελληνική ιστορία ως η εποχή των «Σταμουλο-κολλάδων». Μια εποχή που ξαναζούμε σήμερα, προσαρμοσμένη στα νέα δεδομένα.
Κάθε άλλο βέβαια παρά απρόσμενες οι ομοιότητες. Τι λέει το βασικό σύνθημα που ακούγεται από τους ιδιοκτήτες ταξί; «Το ταξί είναι εδώ, ενωμένο δυνατό». Τότε, «ενωμένο και δυνατό» ήταν το ΠΑΣΟΚ. Το ταξί λοιπόν κατάφερε να ταυτιστεί με το ΠΑΣΟΚ. Που είχε ταυτιστεί με τη χώρα. Και την κατέστρεψε.
statesmen.gr
