Ίσως πιο χρήσιμα από αυτά της πρόθεσης ψήφου των "κοψοχέρηδων", της γνωστής συνομοταξίας του "αν τους ξαναψηφίσω να μου κοπεί το χέρι". Και πάντα τους ξαναψηφίζουν και πάντα το χέρι τους εκεί βρίσκεται, αγέρωχο, αυτοικανοποιητικά ταλαντευόμενο, έτοιμο για νέα εκλογική στηριξη σε αυτούς που καθυβρίζουν καθ' όλη τη διάρκεια της 4ετίας. Είναι το γνωστό σύνδρομο "τα θέλει ο κώλος μας".
Λοιπόν, από την εικόνα που βλέπουμε παραπάνω διαπιστώνω ότι υπάρχει ένα 24% που θα ψηφίσει το ΠΑΣΟΚ βρέξει-χιονίσει και άλλο ένα 25% που θα ψηφίσει τη ΝΔ βρέξει-χιονίσει.
Αναρωτιέται βέβαια κανείς ποιοι είναι αυτοί οι χαρούμενοι τύποι (27%) που απάντησαν ότι είναι θετική εξέλιξη για τη χώρα η ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου.
Θεωρώ ότι αυτοί δεν εννοούν ότι το Μεσοπρόθεσμο "τους άλλαξε τη ζωή" σα να βρίσκονται σε εκπομπές τηλε-μάρκετινγκ.
Θεωρούν ότι το Μεσοπρόθεσμο ήταν κακό μεν, αναγκαίο δε και επομένως η ψήφισή του ήταν θετική εξέλιξη αφού αλλιώς θα οδηγούμασταν σε χρεωκοπία, όπως μας πληροφόρησε και ο πάντα φιλαλήθης Γιώργος Παπανδρέου...
Οι υπόλοιποι προφανώς θεωρούν είτε ότι το Μεσοπρόθεσμο δεν ήταν αναγκαίο για να σωθούμε απ τη χρεωκοπία αφού δεν θα μας αφήσουν να χρεωκοπήσουμε, είτε ότι το Μ/σμο θα μας οδηγήσει δεδομένα στη χρεωκοπία, είτε (κατά τη... Σαμάρειο λογική) ότι θα μπορούσε να υπάρχει ένα πιο.... ανθρώπινο Μνημόνιο γεμάτο διακιοσύνη και ανθρωπιά (!!!), είτε ότι πρέπει να οδηγηθούμε στη μονομερή διαγραφή του Χρέους βάσει Διεθνούς Δικαίου, είτε ότι πρέπει να διαγράψουμε το Επαχθές Χρέος, βάσει λογιστικής αποτίμησής του.
Όλοι αυτοί φτάνουν στο 68,3%.
Παρακάτω υπάρχει ένα ερώτημα περί της συνέχισης, ανεξαρτήτως βραχυπρόθεσμων αποτελεσμάτων του Μεσοπρόθεσμου (μα τι σουρρεαλιστική ερώτηση!!!), στο οποίο απαντά θετικά το 24,4% των ερωτηθέντων.
Εδώ συμπεραίνουμε ότι αυτή είναι πάνω-κάτω η δεδομένη βάση ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ, που "δεν τους τρομάζουν τα νέα μέτρα, δεν τους τρομάζει ο καπιταλισμός", (όπως τραγουδούσε κι ο Κηλαηδόνης), οι οποίοι απαντούν οπαδικά, άσχετα αν μέσα τους συμφωνούν ή όχι με αυτά.
Η διαφορά 27% με 24% εξηγείται από το ξεσκαρτάρισμα των ψηφοφόρων του ΛΑΟΣ οι οποίοι συμφωνούν με το Μεσοπρόθεσμο, αλλά επιθυμούν αλλαγή Κυβέρνησης, με θέσπιση Κυβέρνησης Προσωπικοτήτων (ωχχχ, πονάνε τα πλευρά μου).
Οπότε διαπιστώνουμε ότι οι δεδομένοι ψηφοφόροι του ΛΑΟΣ είναι περίπου 3%.
Πάμε παρακάτω τώρα στο πιο περίεργο δείγμα, αυτό των ψηφοφόρων της ΝΔ.
Εδώ όλο το παιχνίδι παίζεται στο ερώτημα αν είναι ειλικρινής ο Σαμαράς όταν καταψηφίζει το Μνημόνιο (επί της αρχής, αφού τους επιμέρους νόμους τους ψηφίζει και με τα δύο χέρια), στο οποίο υπάρχει ένα 24% το οποίο θεωρεί ειλικρινή τη στάση του.
Έτσι κι αλλιώς όλο το πολιτικό διακύβευμα αυτή τη στιγμή για τη ΝΔ αυτό είναι.
Αν είναι ειλικρινής ο Σαμαράς τώρα, σημαίνει ότι τον ψηφίζουμε, τον ανεβάζουμε στην εξουσία, έρχεται μετά και μας λέει την ιστορία για την "καμμένη γη που παρέλαβε" και ξανά απ την αρχή... Δε θα είναι η πρώτη φορά άλλωστε!
Αν δεν είναι ειλικρινής ο Σαμαράς, τότε θυσιάζει το παρόν και το μέλλον της χώρας προς όφελος μικροκομματικών σκοπιμοτήτων. Αυτό λέγεται στην καλύτερη περίπτωση απάτη και στη χειρότερη εθνική μειοδοσία.
Όποιος πιστέυει το πρώτο (25%) θα ψηφίσει Σαμαρά και ΝΔ.
Όποιος πιστεύει το δεύτερο (όλοι οι υπόλοιποι) δεν θα τον ψηφίσει ή τουλάχιστον δεν έχει πειστεί ακόμη.
Το ερώτημα 'πώς κρίνετε (θετικά ή αρνητικά) τη στάση Σαμαρά να μην ψηφίσει το Μεσοπρόθεσμο', δεν μπορεί να μας δώσει ασφαλή συμπεράσματα, καθώς μέσα στη θετική αλά και στην αρνητική στάση δεδομένα συνωστίζονται πολλές και διάφορες αντίρροπες απόψεις για το αν οι ίδιοι θεωρούν το Μ/σμο αναγκαίο και αν θεωρούν ότι ο Σαμαράς στην Κυβέρνηση θα το εφάρμοζε ή όχι.
Φτάνω λοιπόν στο συμπέρασμα ότι η δεδομένη εκλογική δύναμη των δύο κομμάτων έχει μειωθεί δραματικά.
Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι το ΠΑΣΟΚ εν μέσω... έσχατης σκανδαλολογίας το 1989 κατάφερε και πήρε 40% σε εκλογές με ελάχιστη αποχή!
Και ότι η ΝΔ στα... χειρότερά της (επί Έβερτ) πήρε 38%, επίσης με ελάχιστη αποχή!
Έχει αλλάξει πάρα πολύ το εκλογικό σκηνικό.
Πλέον ο ισχυρός κορμός των δύο κομμάτων είναι περίπου 25% ένθεν και ένθεν, σύνολο... 50%!
Και αν συνυπολογίσουμε το δεδομένο 5-6% του ΚΚΕ, το δεδομένο 3% του ΣΥΡΙΖΑ και το 3% του ΛΑΟΣ, φτάνουμε στο άθροισμα περίπου 60-63% του εκλογικού σώματος.
Και συνυπολογίζοντας τη δεδομένη ψήφο ενός 8-9% σε σύνολο στα κόμματα της Μπακογιάννη, του Κουβέλη, των Οικολόγων, του Δημαρά, της Χρ. Αυγής, του ΑΝΤΑΡΣΥΑ κλπ, τότε ξεπερνάμε το 70% του εκλογικού σώματος που έχει προαποφασίσει την ψήφο του.
Και μένει κάτι λιγότερο απ το 30% το οποίο και θα καθορίσει το αποτέλεσμα.
Το 30% αυτό δεν είναι απολιτίκ απαραίτητα. Είναι αναποφάσιστο. Δεν ξέρει ακόμη τι θα κάνει, τι θα στηρίξει. Ούτε καν αν θα ψηφίσει.
Θεωρώ, πάντως, ότι θα πέσει πολύ η αποχή σε αυτές τις εκλογές, αφού οι Έλληνες κατάλαβαν επιτέλους ότι όσα ψηφίζονται στη Βουλή αφορούν άμεσα στς ζωές μας και επομένως δεν μπορούμε να 'τα γράφουμε' και να πηγαίνουμε για μπάνιο ή για καφέ.
Εξάλλου μπορούμε να ψηφίσουμε και μετά να πάμε για μπάνιο ή για καφέ. Δε μας εμποδίζει κανείς...
Αυτό το 25-30% λοιπόν... περιμένει. Είναι εκτός κάθε "μαντριού" και αξιολογεί συνεχώς πρόσωπα, πολιτικές, καταστάσεις, ανάγκες.
Το θέμα είναι πώς θα μοιραστεί αυτό το ποσοστό στις υπάρχουσες επιλογές.
Μπορεί να υπάρξει κάτι που να ταράξει τα λιμνάζοντα κομματικά νερά; Π.χ. ένα πολιτικό μόρφωμα που να σχετίζεται με το Κίνημα της Πλατείας; Ή κάτι άλλο που δεν έχει εμφανιστεί ακόμη;
Μπορεί να υπάρξει κίνημα Λευκού ή Άκυρου; ίσως, αν και αυτό κρύβει πολλές παγίδες, που δεν είναι της παρούσης.
Βέβαια η αδιευκρίνιστη ψήφος συνηθίζει στις συνηθισμένες εκλογές να πηγαίνει με τον διαφαινόμενο νικητή, εξ ου και η μόνιμη ερώτηση για την "παράσταση νίκης" στα γκάλοπ, η οποία δεν έχει διαψευστεί ποτέ.
Αυτές οι εκλογές που θα γίνουν όμως δε θα είναι καθόλου συνηθισμένες.
Ποτέ άλλοτε στη μεταπολιτευτική Ελλάδα δεν έγιναν εκλογές με τόσο σημαντικό διακύβευμα.
Ίσως θυμίζουν κάτι από τις εκλογές του 1920, όπου οι πολίτες έριξαν τον φιλοπόλεμο Βενιζέλο, για να ανεβάσουν την... αντιπολεμική συντηρητική παράταξη, η οποία τελικά έκανε τα αντίθετα και προχώρησε ακόμη περισσότερο στην Μικρασιαστική Εκστρατεία προκαλώντας τη Μικρασιατική Καταστροφή.
Τώρα πια τα πράγματα είναι πολύ μπερδεμένα και δεν ξερω ποιος είναι στο ρόλο του... " φιλοπόλεμου Βενιζέλου" και ποιος στο ρόλο των... "αντιπολεμικών".
Διότι όλοι είναι λίγο απ όλα.
Πριν τις εκλογές του 2009 η ΝΔ έπαιξε τον πρώτο ρόλο και το ΠΑΣΟΚ το δεύτερο.
Μετά τις ελογές του 2009 οι ρόλοι αντιστράφηκαν.
Είναι τόσο σύνθετο πια το παιχνίδι, που εναλάσσονται σε ρόλους για να μην ξεφεύγουμε ποτέ απ το μαντρί τους.
Μήπως λοιπόν να το ξανασκεφτόμασταν;
Απευθύνομαι κυρίως σε αυτό το 30% που δεν έχει κατασταλάξει ακόμη ως προς την ψήφο του.
Αντιλαμβάνομαι ότι οι μη δικομματικές επιλογές δεν είναι και ό,τι καλύτερο κυκλοφορεί!
Αντιλαμβάνομαι ότι δεν τους εμπιστεύεστε, δε συμφωνείτε μαζί τους, δεν τους γουστάρετε.
Ούτε εγώ! Να είστε σίγουροι!
Αλλά μέχρι να φτιαχτεί ο πολιτικός φορέας που επιθυμώ και επιθυμεί ο καθένας από σας (και για τη μη δημιουργία του μέχρι στιγμής ευθυνόμαστε κι εγώ κι εσείς-κανείς "σωτήρας" δε θα ρθει να μας σώσει), έχουμε χρέος να ψηφίζουμε έστω και με κριτήριο το μίνιμουμ της συμφωνίας μας με κάποιο πολιτικό σχηματισμό, ούτως ώστε το κύριο μέλημά μας (π.χ. παραμονή ή έξοδος από το Μνημόνιο) να εκφραστεί και κυρίως ο πολιτικός χώρος που το εκφράζει να έχει τη δύναμη να το επιβάλλει.
http://toixo-toixo.blogspot.com
