Η πραγματικότητα όμως είναι εντελώς διαφορετική. Και είναι μπροστά μας. Ας δούμε τα ζητήματα αναλυτικά, ώστε να αποτιμήσουμε αυτή τη δύσκολη πραγματικότητα μακρυά από τις κυβερνητικές φανφαρολογίες:
-Συμμετοχή ιδιωτών στην "Ευρωπαϊκή Λύση"
Μόνο ως αστείο μπορεί να εκλάβει κανείς τις απόψεις περί "διεθνών κερδοσκόπων που θα αναγκαστούν να πληρώσουν". Η αθέτηση των όρων εκδόσεων των ελληνικών ομολόγων, έστω και μερικώς, δηλαδή η πρόκληση ζημίας, μικρής ή μεγάλης, σε ιδιώτες πιστωτές σημαίνει πως τόσο το Ελληνικό Κράτος όσο και το Ελληνικό τραπεζικό σύστημα θα παραμένει εκτός αγορών για ικανό χρονικό διάστημα. Πρακτικά, ξεχνάμε κάθε ελπίδα για πιστωτική επέκταση, δανειοδότηση δηλαδή επιχειρήσεων και ιδιωτών αλλά και κάθε ελπίδα το κράτος να επανέλθει στις αγορές ώστε να αποκτήσει εκείνα τα κεφάλαια που θα του επέτρεπαν να ασκήσει οικονομική πολιτική εκτός της διαχειριστικής. Με μια λέξη περαιτέρω συρρίκνωση της ελληνικής οικονομίας με μεγαλύτερη ανεργία και ακόμη μεγαλύτερη φτώχεια. Δυστυχώς, η Ευρώπη δεν απέτρεψε αυτόν τον κίνδυνο, ο οποίος είναι ορατός και υπαρκτός. Ας ξεκαθαρίσουμε εδώ ότι τόσο τα δάνεια προς το δημόσιο όσο και οι μηχανισμοί στήριξης του τραπεζικού συστήματος επαρκούν μεν για την αποτροπή δυσμενέστερων καταστάσεων όμως δεν επαρκούν για να επαναφέρουν την οικονομία σε κατάσταση ανάπτυξης. Η ανάπτυξη χρηματοδοτείται από επενδύσεις και οι επενδύσεις από δάνεια. Τα κεφάλαια γι' αυτά τα παρέχουν οι αγορές από τις οποίες θα απέχουμε για καιρό.
-Δεν τηρήθηκαν δύο βασικές προϋποθέσεις για τη βιωσιμότητα και την ισχύ της "Ευρωπαϊκής Λύσης": η αρχή της συνολικότητας, δηλαδή η δυνατότητα εφαρμογής της επιλεγείσας λύσης στο σύνολο των ευρωπαϊκών χωρών με πρόβλημα χρέους ορατό ή μελλοντικό και η αρχή της μη επαναληψιμότητας δηλαδή η διαβεβαιωμένη εφαρμογή της συγκεκριμένης λύσης άπαξ. Γιατί ήταν σημαντικό να τηρηθούν απαραίτητα αυτές οι αρχές;
Για τη μεν αρχή της συνολικότητας, η Ευρώπη θα έπρεπε να καταλήξει σε τέτοια λύση που "αυτόματα" να ενεργοποιείται για κάθε χώρα που βρίσκεται ή θα βρεθεί σε ανάλογη θέση με την Ελλάδα, την Ιρλανδία ή την Πορτογαλία. Η διαμέριση των προβλημάτων και οι επί μέρους λύσεις - σημειώνουμε ότι η "ελληνική εκδοχή" μόνο περιλαμβάνει τη συμμετοχή ιδιωτών στο "πακέτο" - προκαλούν αμφιβολίες στις αγορές σχετικά με τη δυνατότητα της Ευρώπης να παράγει αντίστοιχες λύσεις και για τις "μεγάλες χώρες". Τις καθιστά ευάλωτες και επ' αυτού αναμένουμε τη συνέχεια των "επιθέσεων" στο ισπανικό και στο ιταλικό χρέος.
Για την αρχή της μη επαναληψιμότητας, η Ευρώπη ουσιαστικά αναδιάρθρωσε το ελληνικό χρέος με τέτοιο τρόπο που κανείς δεν είναι απολύτως βέβαιος αν πλέον το χρέος αυτό είναι βιώσιμο και άρα μπορεί να επανεπενδύσει σ' αυτό και υπό τέτοιες προϋποθέσεις και εξαρτήσεις που κανείς δεν είναι βέβαιος ότι θα τηρηθούν. Κατά συνέπεια κανείς επενδυτής δεν είναι βέβαιος ότι δεν θα επαναληφθεί μια τέτοια διαδικασία η οποία όπως αποδείχθηκε οδηγεί σε ζημίες. Γιατί λοιπόν να επιστρέψει και να επενδύσει στο ευρωπαϊκό χρέος που -αποδεδειγμένα πλέον - παράγει αναξιοπιστία;
Τα υπόλοιπα που αναφέρονται στο ευρωπαϊκό πακέτο ήταν αναμενόμενα ή λεπτομέρειες άνευ ουσίας. Σε κάθε περίπτωση η Ελλάδα αλλά και οι λοιπές χώρες που βρίσκονται ή θα βρεθούν στην ίδια κατηγορία πρόκειται να υποβαθμιστούν στις κλίμακες της πιστοληπτικής ικανότητας και αυτό είναι ενδεικτικό της αδυναμίας της ευρωπαϊκής λύσης. Γιατί; Μα ακριβώς γιατί αποτελούν την "κερκόπορτα" μέσα από την οποία θα διαδοθεί και θα διαχυθεί σαν μια κηλίδα από μαύρο μελάνι πάνω στον ευρωπαϊκό χάρτη η κρίση χρέους. Πως; Ας το δούμε γιατί έχει ενδιαφέρον:
Αν μια χώρα, ας πούμε η Ελλάδα, θέλει να δανεισθεί τότε εκδίδει ένα ομόλογο και για να το "πουλήσει" στις αγορές ώστε να εισπράξει το σχετικό ποσό πρέπει πρώτα να αξιολογηθεί από τους οίκους αξιολόγησης. Αυτοί αξιολογούν το ομόλογο και οι επενδυτές αποτιμούν το επιτόκιο που θα ζητήσουν ώστε να αγοράσουν αυτό το ομόλογο και να εισπράξει η εκδίδουσα χώρα το αντίστοιχο ποσό. Το ομόλογο όμως αυτό ο επενδυτής που το "αγόρασε" και είναι για παράδειγμα μια Τράπεζα, μπορεί είτε να το βάλει ενέχυρο και να προεισπράξει ένα μικρότερο ποσό για να αποκτήσει ρευστότητα και να τη διαθέσει παραπέρα, είτε - και εδώ είναι το ενδιαφέρον σημείο - να το τιτλοποιήσει και να το πουλήσει "κρυμμένο" ή πιο σωστά υποκείμενο κάτω από ένα άλλο επενδυτικό προϊόν. Ας πούμε λοιπόν ότι μια Γαλλική Τράπεζα αγόρασε ελληνικά ομόλογα - που παλιά ήταν αξιολογημένα καλά - στη συνέχεια τα τιτλοποίησε σε ένα παράγωγο προϊόν μαζί με άλλα ομόλογα ευρωπαϊκών χωρών, τα έκανε ένα "καλάθι" και πούλησε αυτό το προϊόν σε πελάτες της στην Αγγλία. Σήμερα όμως αυτό το προϊόν που συντίθετο από "καλά" ομόλογα έχει μέσα του κι ένα τίτλο που είναι "junk". Το προϊόν θα χάσει σε αξιολόγηση άρα σε απόδοση και άρα ο κάτοχός του θα εγγράψει - ανέλπιστες! - ζημίες στον ισολογισμό του. Μόλις μεταδόθηκε η κρίση. Παραπέρα, το ίδιο το ίδρυμα που εμφάνισε ζημίες έχει εκδώσει κι αυτό τίτλους οι οποίοι όμως - ακριβώς επειδή εμφάνισε μη αναμενόμενες ζημίες - θα πέσουν σε αξιολόγηση άρα σε απόδοση και το πράγμα δεν έχει τέλος! Πολλαπλασίασε τώρα αυτή τη διαδικασία επί τα Ελληνικά, τα Ιρλανδικά και τα Πορτογαλικά ομόλογα, πρόσθεσε τις νέες αμφισβητήσεις της πιστοληπτικής ικανότητας Ισπανίας και Ιταλίας, σκέψου σε πόσα συρτάρια είναι "κρυμμένοι" οι τίτλοι των ομολόγων όλων αυτών και έχεις την εικόνα που διαμόρφωσε η Ευρώπη μετά και τις τελευταίες εξελίξεις.
Η Μαύρη Κηλίδα της αναξιοπιστίας έχει πλέον τις διόδους ώστε να διαχυθεί σε ολόκληρη την Ευρωζώνη!
http://tyxaios.blogspot.com/2011/07/blog-post_23.html
