του Ανδρέα Καρακώστα
Διαρκείς εναλλαγές και διλήμματα που κουράζουν, δανεικές – προδιαγεγραμμένες ζωές, πανούργες σκέψεις, πρόσωπα και προσωπεία, μάσκες και είδωλα…Σκηνικό που φθείρει κι ακυρώνει, πασχίζοντας να ισορροπήσει με αρκετή δόση αναξιοπρέπειας ανάμεσα στην ουσία, στην στόχευση και την εικόνα, με 40 βαθμούς κελσίου υπό σκιά…
Από την Βολιβία του Τσε, που κάποτε ο Ανδρουλάκης φαντασιώθηκε απενεχοποιημένο μπίζνεσμαν κι επιτυχημένο τζογαδόρο του Χρηματιστηρίου της Νέας Υόρκης και του Τόκιο(!), στην Ελλάδα του Γιώργου και στον ατέρμονο λαβύρινθο της σκέψης και της βούλησής του, που μπορεί να βλέπει μέσα στο απόλυτο μπλε νησάκια του Αιγαίου, παρότι ο δημιουργός του υπέδειξε ρητώς ότι ο πίνακας αφορά στους Δελφούς και στην ματιά τους στον Κορινθιακό κόλπο… Εντάξει, δεν λέω, θετική σκέψη να υπάρχει, άλλωστε ζητούμενο εξ’ αρχής απλώς ήταν ν’ απαλλαγεί από το βαρύ στιλ ενός γραφείου που άλλοτε φιλοξένησε τον πατέρα και τον παππού του ως πρωθυπουργούς της χώρας, ρόλο που ο ίδιος -σύμφωνα με τον αδελφό του- ποτέ δεν θέλησε και, συνεχίζει να μην θέλει…
Δεν ξέρω αν υπάρχει ακόμη χώρος (βλέπε: διάθεση ή αντοχή) για κριτική στο πρόσωπο, στην στάση που επέλεξε, στον τρόπο που διάλεξε να γράψει γι’ αυτόν η ιστορία. Το σίγουρο είναι ότι τα έργα και οι ημέρες του θα την απασχολήσουν. Και θα την απασχολήσουν έντονα. Από πολίτης του κόσμου, διεθνιστής και φανατικός υπέρμαχος της παγκόσμιας διακυβέρνησης, στην διαρκή αναζήτηση μεθόδων ακύρωσης της δημοκρατίας, της λαϊκής βούλησης και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, στο όνομα ενός κόσμου που μαζί με άλλους χρόνια πριν φαντάζομαι ονειρεύτηκε, αποδεικνύοντας για πολλοστή φορά πως είναι διατεθειμένος να παίξει, όπως άλλοι με τα τρενάκια τους στην προεφηβική ηλικία, με πράγματα που η πλειοψηφία θεωρεί και, δικαιολογημένα, πολύ σοβαρά.
Τέλειωσε με το παιγνίδι; Οχι ακόμη, απομένουν μερικές… «πίστες», μέχρις ότου το εγκαταλείψει βαριεστημένα, στρεφόμενος σε κάποιο άλλο, που οι προσλαμβάνουσές του το θεωρήσουν «δουλειά» με κύρος και αναγνωρισιμότητα, «δουλειά» που θα κάνει λιγότερο ή περισσότερο επιτυχημένα από την σημερινή και θα του επιτρέψει να μνημονεύει στα εγγόνια του επιστρέφοντας από το γυμναστήριο ή το κανό του… Και οι άλλοι; Οι άλλοι που σήμερα τον ανέχονται και συνηγορούν θα στέκονται στην σειρά καταγγέλλοντες και θα σιχτιρίζουν, ωρυόμενοι και «προδομένοι» ασχημονούντες στο όνομα του πατριωτικού καθήκοντος που εδώ κι ενάμιση – δυο χρόνια χασκογελούντες αυτάρεσκα επωμίστηκαν.
Οσο για την ελληνική κοινωνία; Θα έχει καιρό πολύ για ν’ αναλογιστεί το έλλειμμα και τα λάθη της, ξεβρασμένη από την παραγωγική διαδικασία, στο περιθώριο της ζωής, στην ανάγκη για επιβίωση. Τρομολαγνικό το σενάριο του τέλους που έρχεται, αποκαλυπτικές οι αλήθειες και τα συμπεράσματα, τραγικές οι συνέπειες της παρτίδας που εσκεμμένα χάθηκε, με ή χωρίς όλους εμάς…
