ψήφιζα τους ίδιους και τους ίδιους επί δεκαετίες ολόκληρες, επιβάλλοντάς σε σε πολιτικό αδιέξοδο και καθιστώντας την διακυβέρνησή σου οικογενειακό κληρονομικό δικαίωμα. Και οι διάδοχοι, στυγνοί κερδοσκόποι, απαίδευτοι ‘άνθρωποι’, ‘πολιτικοί’ της ταβέρνας και του ακόρεστου θυμικού · όλοι να τα ‘τρώνε’ εγχωρίως, αλλά και κάποιοι (οι αναξιότεροι των χειροτέρων) να έχουν και βλέψεις για καριέρες σε άλλες Πολιτείες, αντιμετωπίζοντάς σε απλά ως προσωρινό εφαλτήριο και χωρίς ίχνος ντροπής και συνείδησης της Εσχάτης Προδοσίας που διαπράττουν. Και με επιμονή κιόλας. Ακόμα κι αν έχουν ξεμπροστιαστεί, εκεί αυτοί…. Εκεί.. Ντροπή δική μου, φυσικά, αυτοί τα έβρισκαν και τα έκαναν. Και ακόμα τα κάνουν. Και κανείς δεν έχει τη στοιχειώδη Αξιοπρέπεια να παραιτηθεί. Αλλά επιλέγουν προσωπική φρουρά, 9 ατόμων έκαστος, σε καιρό που απολύονται οικογενειάρχες και παιδιά πεινάνε.
Δεν ξέρω πια τι να κάνω, πώς να αντιδράσω.. Πιάνω πολλές φορές τον εαυτό μου, καθήμενη στο σαλόνι μου, να αγναντεύω κάπου στον ουρανό και να πονάει η ψυχή μου. Πονάει, ναι·
γιατί τα παιδιά μου δε θα ζήσουν άλλο μαζί μου, έφυγαν ήδη για ένα βιώσιμο μέλλον στα ξένα·
γιατί δε θα μπορώ να στέλνω στα εγγόνια μου ένα παιχνιδάκι κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα·
γιατί οι ίδιοι τοίχοι θα με κυκλώνουν χειμώνα καλοκαίρι, αφού η παραλία που πήγαινα από μικρό κοριτσάκι θα την εκμεταλλεύεται πολυεθνική και θα μου ζητάει να πληρώνω για να τη χαρώ (να χαρώ τη ‘δική μου’ παραλία)·
γιατί, πλέον, αντί για τον αέρα της πατρίδας μου, θα ανασάνω μυρωδιά εξαθλιωτικής εκμετάλλευσης χρυσορυχείων και πετρελαιοπηγών από ξένες εταιρίες·
γιατί τα νησάκια μας, Ελλάδα μου, θα γίνουν Επιχειρήσεις με Αφεντικά·
γιατί η νεολαία μας διδάσκεται σκοπίμως παραποιημένη ανθελληνική ιστορία·
γιατί οι ίδιοι οι κυβερνώντες σου είναι οι χειρότεροι προδότες σου, καθοδηγούμενοι από ξένα συμφέροντα·
γιατί θέλουν το λαό σου υποταγμένο, δίχως ηθικές αξίες, διασκορπισμένο, αδιάφορο, σκλάβο στο βωμό του καπιταλισμού και με την ουρά στα σκέλια.
Πονάω, Ελλάδα μου, γιατί με την άγνοια και την αδιαφορία μου σε ξεπούλησα(ν).
Συγγνώμη για όλα αυτά, η καρδιά μου κλαίει. Δε θα μείνω όμως σε αυτά τα λόγια, στο ορκίζομαι. Αυτό το γράμμα είναι η επαρχή του πιο σκληρού αγώνα που έχω δώσει ποτέ μου. Βρισκόμαστε σε Πόλεμο και θα Πολεμήσω. Θα αγωνιστώ και θα νικήσω τους διεφθαρμένους πολιτικούς, τα ξενόφερτα τσιράκια και την προηγούμενη νοοτροπία που σε εξαθλίωσε. ΓΙΑΤΙ ΕΙΜΑΙ ΕΛΛΗΝΙΔΑ! ΚΑΙ ΔΕΝ ΥΠΟΤΑΣΣΟΜΑΙ! ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΥΠΑΚΟΥΩ ΣΕ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΠΟΥ ΤΟ ΠΑΙΖΟΥΝ ΑΦΕΝΤΙΚΑ! ΚΑΙ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ ΘΑ ΔΩΣΩ ΣΕ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ. ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΣΟΥ, ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΟΥ, ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΜΟΥ ΥΠΟΘΕΣΗ!
ΠΑΝΤΟΤΙΝΑ ΔΙΚΗ ΣΟΥ,
ΠΑΝΤΟΤΙΝΑ ΚΑΙ ΠΕΡΙΦΑΝΑ ΕΛΛΗΝΙΔΑ
