Για τρείς λοιπόν συνεχόμενες δεκαετίες η Κινεζική οικονομία συνεχίζει χωρίς σταματημό το δρόμο προς την κορυφή, αφού σύμφωνα με μεγάλο αριθμό αναλύσεων, από το 2020 ή 2025 η Κίνα αναμένεται να είναι η μεγαλύτερη οικονομία παγκοσμίως, ξεπερνώντας αυτήν των ΗΠΑ.
Έτσι λοιπόν μέσα σε 30 χρόνια, με την αναρρίχηση στην εξουσία του μεταρρυθμιστή ηγέτη Ντενγκ Ξιάο Πινγκ, η Κίνα μετατράπηκε από μια αγροτική “περιθωριακή” οικονομία σε μια πραγματική υπερδύναμη, όχι μόνο οικονομική, αλλά πλέον και πολιτική, αφού δεν είναι τυχαίο ότι ελέγχει πλέον ένα πολύ μεγάλο αριθμό του χρέους των ΗΠΑ.
Το μεγάλο λοιπόν ερώτημα είναι αν πραγματικά η Κίνα, πέραν μιας οικονομικής υπερδύναμης έχει μετατραπεί σε μια σύγχρονη κοινωνία, κάτι το οποίο θα μπορούσα να αμφισβητήσει κάποιος, αν λάβει υπόψη τις μεγάλες εισοδηματικές διαφορές, οι οποίες υπάρχουν.
Θα λέγαμε λοιπόν ότι σήμερα η ιλιγγιώδης οικονομική ανάπτυξη της Κίνας διαχέεται εμφανώς στην κοινωνία και τείνει να αμβλύνει και όχι να οξύνει πλέον τη χαώδη διαφορά μεταξύ φτωχών και πλουσίων που δημιούργησε ο ιδιότυπος κινεζικός καπιταλισμός.
Χαρακτηριστική είναι η εμφάνιση του ατομικού πλούτου. Την ίδια ώρα μεγάλη είναι η μετανάστευση από την ύπαιθρο στις πόλεις, γεγονός που βοήθησε στη δημιουργία μιας πολυπληθούς μεσαίας τάξης, με ολοένα και αυξημένη αγοραστική δύναμη. Η οικονομική πρόοδος της τάξης αυτής όξυνε τις ανισότητες μεταξύ αυτής και όσων έμειναν στην ύπαιθρο.
Χαρακτηριστικό είναι ότι το 2010 ο συντελεστής Gini στην Κίνα, ο οποίος προσμετρά τις οικονομικές ανισότητες, διαμορφώθηκε στο 0,47. Να σημειωθεί ότι το 0 συμβολίζει την πλήρη ισότητα και το 1 την ακραία ανισότητα, ενώ το 0,4 της Κίνας θεωρείται ως το όριο μιας κοινωνίας που βρίσκεται μεταξύ του φυσιολογικού και του επικίνδυνου επιπέδου ανισοτήτων σε μια κοινωνία.
Μάλιστα, η ανισότητα της κατανομής του πλούτου στην Κίνα είναι πολύ μεγαλύτερη από την ανισότητα στις ΗΠΑ, κυρίως λόγω του ότι παρά τη μεγάλη ανάπτυξη η Κίνα παραμένει πάντα μια αγροτική οικονομία. Παρά τη συνεχόμενη αύξηση της αστικοποίησης, περίπου το 50,3% του ηπειρωτικού πληθυσμού της Κίνας (674,15εκ άνθρωποί) εξακολουθούν να ζουν σε αγροτικές περιοχές.
Αναφορικά με το μέσο εισόδημα, το 2010 οι κάτοικοι της υπαίθρου είχαν έναν ετήσιο μέσο όρο κατά κεφαλήν εισοδήματος ίσο με 890 δολάρια (5.900 γουάν). Πρόκειται για λιγότερο από το ένα τρίτο του μέσου κατά κεφαλήν διαθέσιμου εισοδήματος των κατοίκων των πόλεων, το οποίο ανήλθε σε 2.900 δολάρια (19.000 γουάν).
Η αλήθεια είναι, όπως αναφέρει και σε δημοσίευμα του το BCC, ότι από το 1978, από την εποχή που ο Ντενγκ δηλαδή εισήγαγε το δόγμα «άσπρη γάτα, μαύρη γάτα, αρκεί να πιάνει ποντίκια», το χάσμα μεταξύ του αστικού και του αγροτικού εισοδήματος αυξάνεται σταθερά, αν και δεν είναι αυτό που καθορίζει την εικόνα του κινεζικού οικονομικού θαύματος.
