Πολύς θόρυβος γίνεται τις τελευταίες ημέρες με αφορμή τα πολλά και με αυξανόμενο ρυθμό, περιστατικά αποδοκιμασίας και προπηλακισμού κυβερνητικών στελεχών και βουλευτών.
Δεν θα συμμεριστώ τις τετριμμένες δηλώσεις αποδοκιμασίας που εκφωνούν στα τηλεπαράθυρα οι διάφοροι αρμόδιοι και μη, αφού τα αυτονόητα δεν χρειάζονται επιβεβαίωση. Εκτός αν οι ενοχές και οι τύψεις που νοιώθουν εκεί στο ΠΑΣΟΚ, τους έχουν δημιουργήσει τρικυμία στο κρανίο. Βλέπουν παντού συνομωσίες από καθοδηγούμενους πολίτες που αποσκοπούν στην αποσταθεροποίηση της δημοκρατίας!!! Διαμαρτυρίες και μάλιστα με χρήση βίας, έχουμε γνωρίσει κατά το παρελθόν πολλές φορές και μάλιστα για κυβερνητικές αποφάσεις που δημιουργούσαν έστω και υποψίες για προσβολή εργασιακών ἤ κοινωνικών «κεκτημένων». Όσοι δεν έχουν κοντή μνήμη, ας θυμηθούν τους γνωστούς «συνδικαλιστές», πολλοί από τους οποίους σήμερα είναι μέλη της κυβερνήσεως, να νεκρώνουν με απεργίες την χώρα, και τον ίδιο τον κ. Παπανδρέου να ηγείται σε πορείες διαμαρτυρίας, ως αρχηγός της αντιπολιτεύσεως.
Οι τρείς αγανακτισμένοι…..
Η κυβέρνηση μοχθεί ολημερίς με διάφορα σοφίσματα και ισχυρισμούς, που ξεπερνούν τα όρια της γραφικότητας, να πείσει τους Έλληνες πολίτες ότι αυτοί που αποδοκιμάζουν εμπράκτως την πολιτική της, είναι μια χούφτα συνασπισμένοι οπαδοί. Άκουσα μάλιστα με τα ίδια μου τα αυτιά, βουλευτή του ΠΑΣΟΚ να ισχυρίζεται σε δελτίο ειδήσεων ότι σε ολόκληρη την Αιτωλοακαρνανία τρείς (3) άνθρωποι διαφωνούν με την κυβερνητική πολιτική!!! Όμως με τέτοιες δηλώσεις οι πολιτικοί αυτοδιασύρονται, αλλά το χειρότερο είναι ότι προκαλούν αγανάκτηση και εξέγερση στους πολίτες.
Στην σημερινή συγκυρία εκείνο που κατά την γνώμη μου έχει μεγάλη σημασία, δεν είναι το ποιος διαμαρτύρεται αλλά το γιατί. Σημασία έχει να εκτιμηθεί η αιτία της λαϊκής δυσαρέσκειας, που πολλές φορές εκφράζεται με προπηλακισμούς, και όχι ποιοι είναι οι διαμαρτυρόμενοι.
Είναι προφανές και αντιληπτό τοις πάσι, ότι τα έργα και οι ημέρες της κυβερνήσεως Παπανδρέου ευρίσκονται σε πλήρη αναντιστοιχία προς το κοινό αίσθημα και την λαϊκή βούληση. Οι δημοσκοπήσεις που κατά καιρούς βλέπουν το φως της δημοσιότητος είναι άκρως αποκαλυπτικές. Δεν είναι μόνο τα μέτρα που έλαβε η κυβέρνηση κατ’ εφαρμογή του πρώτου μνημονίου. Αν υπήρχε έστω και μικρή συνέπεια από κυβερνητικής πλευράς ως προς την εφαρμογή τους, τα οικονομικά μεγέθη θα είχαν ενδεχομένως βελτιωθεί. Όμως η ανικανότητα, η απροθυμία και οι πελατειακές σχέσεις κυβερνόντων και συνδικαλιστών, απετέλεσαν το εκρηκτικό μείγμα που δυναμίτισε την ελληνική οικονομία. Το αποτέλεσμα ήταν η επιβολή κατά κύματα νέων και νεωτέρων μέτρων, τα οποία όμως δεν έχουν καμία τύχη όχι μόνο να διορθώσουν τα κακώς κείμενα, αλλά ενδεχομένως ούτε να εφαρμοστούν εξ αιτίας της ογκουμένης λαϊκής δυσαρέσκειας.
Όλα πήγαν στον βρόντο…
Και είναι απολύτως κατανοητή η αρνητική στάση των πολιτών. Ενώ στην αρχή, πριν ένα χρόνο περίπου, είχαν πιστέψει στον στόχο της ανορθώσεως της οικονομίας και είχαν αποδεχθεί, σχεδόν χωρίς διαμαρτυρίες τα οικονομικά μέτρα, με τον περιορισμό ἤ απεμπόληση εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων τους, σήμερα διαπίστωσαν αγανακτισμένοι και οργισμένοι, ότι οι θυσίες τους ΟΛΕΣ πήγαν στον βρόντο. Και το κακό δεν σταματάει εδώ. Κάθε λίγο και λιγάκι επιβάλλονται από την κυβερνητική πλειοψηφία στην βουλή, γιατί στην κοινωνία δεν αντιπροσωπεύει πλέον παρά μια ισχνή μειοψηφία, νέα μέτρα, νέες περικοπές στα εισοδήματα, νέοι ακρωτηριασμοί στην αξιοπρέπεια των πολιτών. Το χειρότερο όμως είναι ότι όλοι οι Έλληνες έχουν αντιληφθεί ότι κάθε περαιτέρω θυσία τους είναι μάταια και άσκοπη. Η λύση της προσφυγής στις κάλπες είναι Η ΜΟΝΗ λύση στο οικονομικό πρόβλημα που πλέον έχει καταστεί αμιγώς πολιτικό.
