Πριν από 16 μήνες έγραφα από αυτή τη στήλη ένα άρθρο με τίτλο: «Εξέγερση ή Κατάθλιψη;». Η πρόβλεψή ήταν ότι η χώρα θα περάσει περίοδο κατάθλιψης, αλλά...κάποια στιγμή θα υπάρξει εξέγερση της κοινωνίας ενάντια σε αυτούς που υπονομεύουν συστηματικά τα δικαιώματα της. 16 μήνες μετά, τα πράγματα έχουν πάει χειρότερα και από τις πιο απαισιόδοξες προβλέψεις, ενώ η κυβέρνηση συμπεριφέρεται ως να αποτελεί την «Διοικούσα Επιτροπή» τρίτης αποικιοκρατικής δύναμης. Ως να μην έχει να δώσει σε οποιονδήποτε λογαριασμό, πλην του μητροπολιτικού-τροϊκανού κέντρου στο οποίο αναφέρεται. Όλα αυτά γίνονται στο όνομα αναγκών οι οποίες χρησιμοποιούνται ως εργαλείο εκφοβισμού και εκβιασμού.Σήμερα, μετά την αποτυχία του Μνημονίου 1, και την αντιλαϊκή αγριότητα του άδικου Μεσοπρόθεσμού «Προγράμματος», οι πολίτες άρχισαν και πάλι να κινητοποιούνται. Η κυβέρνηση απάντησε με παραπέρα άρνηση της δημοκρατίας και των κανόνων της. Την συνταγή των νεοφιλελεύθερων οικονομικών την συνοδεύει πλέον με αυταρχικές ενέργειες. Πρόκειται για δύο πλευρές του ίδιου νομίσματος. Αυτές συνοψίζονται στην κυβερνητική αντίληψη ότι το «παρακράτος είναι φτηνότερο του κράτους» και άρα χρησιμότερο για την πολιτική που ακολουθείται σε εποχή λιτότητας και αντιλαϊκών μέτρων από ότι το κράτος πρόνοιας και δικαίου.Η κυβέρνηση παριστάνει ως να πιστεύει ότι σώζει τη χώρα. Θεωρεί, ακολουθούμενη από τις επευφημίες των βουλευτών της, ότι δικαιούται, κατά προέκταση, να κάνει ότι και όποτε θέλει απέναντι στους πολίτες. Αρέσκεται στο να αυτοχαρακτηρίζεται ως ο σωτήρας της χώρας, ενώ προωθεί -συχνά με τρόπο βίαιο- τον περιορισμό της δημοκρατίας και των δικαιωμάτων του πολίτη. Επιδιώκει «ο φόβος της χρεοκοπίας» να αποκρύψει την απάντηση στο ερώτημα «πώς και προς «όφελος τίνος» μας «σώζει» η κυβέρνηση. Ενώ δεν εξηγεί το γιατί δεν παίρνει έστω και ένα μέτρο, επί παραδείγματι, ενάντια στην φοροκλοπή και τα καρτέλ. Στην ουσία, δηλαδή, η κυβέρνηση προβάλλει υπαρκτά και μη προβλήματα και θεωρεί ότι αυτή η προβολή δικαιολογεί κάθε δική της επιλογή.Η κυβέρνηση οδηγεί τη χώρα σε χάος. Θεσμοί, δομές, συνθήκες ύπαρξης και δράσης της κοινωνίας βρίσκονται σε πλήρη αποσυντονισμό αν όχι και αποδιοργάνωση. Αυτή την κατάσταση η κυβέρνηση την αντιμετωπίζει εντείνοντας τις επιθέσεις στην κοινωνία και την αριστερά, ενώ δεν χάνει ευκαιρία να χαιρετά τις απόψεις του ΛΑΟΣ και να ανέχεται χωρίς σχόλια και κριτική τη δράση της «Χρυσής Αυγής». Με αυτό τον τρόπο εμφανίζεται να ανησυχεί περισσότερο για τυχόν άνοδο της αριστεράς, παρά για τις δράσεις της ακροδεξιάς. Και αυτό αποτελεί ιστορικό της λάθος.Σε αντιμετώπιση της σημερινής κατάστασης, οφείλουν οι αντιμνημωνιακές δημοκρατικές δυνάμεις εντός και εκτός του ΠΑΣΟΚ, στην αριστερά, καθώς και τα κινήματα των αγανακτισμένων, να διαμορφώσουν ένα μέτωπο δημοκρατικής αντίστασης και προώθησης εναλλακτικών λύσεων. Η ανάγκη αυτή αυξάνει διότι η κυβέρνηση έχει ξεκοπεί από τις ανησυχίες και τις αγωνίες των πολιτών, την ίδια τη πραγματικότητα. Σκέφτεται μόνο πώς θα μπορέσει να ασκεί εξουσία, κάτι που το χαρακτηρίζει η ίδια ως «ηρωικό» (!). Δεν αναζητά μια πολιτική πρακτική υπέρ της χώρας και των πολιτών της. Δεν δείχνει αναστολές προκειμένου να στηρίξει οποιαδήποτε άδικη πολιτική και μάλιστα εν γνώσει της. Αποτελεί ζωντανό παράδειγμα αποσύνδεσης της πολιτικής από την ηθική και το δίκαιο.
