Η ανεργία δεν με «πλήγωσε» οικονομικά περισσότερο απ’ ότι «ηθικά». Η δουλειά για μένα ανέκαθεν ήταν απασχόληση, δημιουργία και εκτόνωση. Αυτά μου έλειψαν κυρίως. Τα ευρώ που έβαζα στην τσέπη ούτως ή άλλως δεν έφταναν ποτέ, οπότε περιόρισα τις ανάγκες μου και τις δαπάνες μου στα πεντακόσια που μου δίνει ο ΟΑΕΔ και, μη σου πω, ότι είναι και καλύτ! ερα έτσι. Ξαφνικά ανατέλλουν χαρές καθημερινές, απλές και ανέξοδες που μέχρι πρότινος τις είχα σχεδόν ξεχάσει. Βέβαια αυτό δεν ισχύει για όλους και δεν θα ισχύει ούτε για μένα δια παντός. Σπίτι, ρεύμα, νερό, φαγητό και γάλα για το παιδί θα είναι πάντα απαραίτητα και πάντα θα κοστίζουν.
Η ανεργία, λοιπόν, μου χάρισε περισσότερο ελεύθερο χρόνο με το παιδί μου, αλλά κυρίως με το μυαλό μου. Είμαι περήφανη για μένα: βρήκα χρόνο να σκέφτομαι! Βρήκα χρόνο για να διαβάσω, να ακούσω, να μάθω, να εντρυφήσω. Έγινα μέρα με τη μέρα, όπως και πολλοί άλλοι, οικονομολόγος και πολιτικός αναλυτής. Τέρμα οι διάχυτες, μέχρι χθες, πληροφορίες που μου άφηναν πολλά κενά, μα πάνω απ’ όλα πολλά ερωτηματικά. Αυτά που έλεγαν (και ξε-λεγαν) οι πολιτικοί μας και αυτά που έδειχναν (ή έκρυβαν) τα ΜΜΕ μας σε συνδυασμό με αυτά που ακουγόντουσαν και γραφόντουσαν από καθηγητές, αναλυτές και ξένους (κυρίως) δημοσιογράφους με είχαν κατά-μπερδέψει. Και ξεκίνησα το ξεστράβωμα.
Και έμαθα. Και κατάλαβα. Και συνειδητοποίησα. Και εξοργίστηκα. Και κατέβηκα πλατεία. Και φώναξα. Και έβρισα. Και μούτζωσα. Και διαδήλωσα. Και έφαγα χημικά. Και πόνεσα. Και πείσμωσα. Και ξαναπήγα. Και κάπως έτσι κυλάνε οι μέρες μου. Και οι νύχτες μου. Οι δικές μου και αρκετών άλλων. Όχι τόσο «αρκετών» όμως όσο θα έπρεπε. Όσο θα φανταζόταν κανείς. Όσο αναλογεί στην προδοσία, στην κλεψιά, στην ψευτιά, στην υποκρισία, στην ατιμωρησία, στην βία και στην χούντα τους.
Και συνέχισα να σκέφτομαι. Να ψάχνω, να ρωτάω, να μαθαίνω, να συζητώ, να θυμώνω, να τσακώνομαι… Γιατί? Γιατί οι πλατείες μας δεν είναι κάθε μέρα κατάμεστες? Γιατί κάποιες είναι απελπιστικά άδειες? Γιατί ο θύμος μας δεν είναι τόσος όσος τους πρέπει? Γιατί, ενώ, για πρώτη φορά στην ιστορία μας εκκολάπτεται κάτι τόσο σημαντικό και κυρίως αχρωμάτιστο και πάλι το αγνοούμε? Γιατί αρκούμαστε μόνο στην γκρίνια και αρνούμαστε τον αγώνα? Γιατί απέχουμε? Γιατί όταν φωνάζουμε είμαστε τόσο πολλοί, ενώ όταν παλεύουμε μένουμε τόσο λίγοι? Τι μας χαλάει? Σε! τι διαφωνούμε? Τι φοβόμαστε?
• Αν φοβόμαστε μην χάσουμε και αυτά που έχουμε, τότε σημαίνει ότι πολλοί είμαστε αυτοί που έχουμε τόσα ώστε αξίζει να τα προφυλάξουμε, να τα περισώσουμε και να τα προστατεύσουμε, σε βάρος του κοινού στόχου...
• Αν φοβόμαστε την καταστολή και την βία, τότε μάλλον η οργή μας είναι πολύ λίγη και εμείς δειλοί και λιγόψυχοι, ώστε ίσως και να μας αξίζει η δυστυχία μας.
• Αν θεωρούμε αυτού του τύπου τον αγώνα μη αποτελεσματικό, τότε ας προτείνουμε τις ιδέες μας, τις απόψεις μας και τις δράσεις που υποστηρίζουμε σε μια λαϊκή συνέλευση (για αυτό γίνονται εξάλλου!)
• Αν θεωρούμε ότι το παιχνίδι το ορίζουν άλλοι, πιο ισχυροί και πιο μεγάλοι από τους δικούς μας και ο όποιος αγώνας μας είναι κυριολεκτικά μάταιος, τότε ας δεχτούμε ότι όντως το Δαυίδ – Γολιάθ το έστησε ο Μπέος και ότι όλοι εκεί στην Αίγυπτο, στην Τυνησία, στην Παλαιστίνη κλπ κλπ κλπ είναι όλοι τους ηλίθιοι και ‘μεις είμαστε οι ξύπνιοι!
• Αν εξακολουθούμε να υποστηρίζουμε ότι η μόνη μας δύναμη είναι η ψήφος μας και ότι από αυτήν κρίνονται όλα, τότε προφανώς είμαστε βαθιά νυχτωμένοι και κάποιος πρέπει να μας μιλήσει για τους δεκάδες εκλογικούς νόμους που ψηφίζονται νύχτα, προκειμένου να εξασφαλιστούν τα πολυπόθητα εκλογικά αποτελέσματα.
• Αν είμαστε όντως εξοργισμένοι και νιώθουμε υπερήφανοι για αυτούς που αγωνίζονται για μας, αλλά εμείς βαριόμαστε του θανατά να συμμετέχουμε, τότε ας το πούμε και στους άλλους να αλλάξουν χώρα, μια ώρα αρχίτερα, να μην πάει τζάμπα και το αίμα…
• Αν δεν έχουμε συνειδητοποιήσει τι ακριβώς συμβαίνει γύρω μας, πόσο μας κοροϊδεύουν, πόσο μας κλέβουν και πόσο μας ξεπουλάνε, τότε πρέπει επειγόντως να κλείσουμε το κωλοκούτι και να προμηθευτούμε κανά λάπτοπ, γιατί σε τέτοια εποχή πληροφορίας και ενημέρωσης δεν δικαιολογούμαστε να μην γνωρίζουμε και να συνεχίζουμε να παριστάνουμε τα πρόβατα με τόση επιτυχία.
• Αν όντως δεν έχουμε χρόνο για ενημέρωση ή συμμετοχή, τότε μάλλον οι αριθμοί που μιλάνε για εκατομμύρια ανέργους και ημιαπασχολούμενους είναι ράδιο αρβύλα.
• Αν είμαστε τόσο αρρωστημένα ποτισμένοι (πράσινοι, μπλε και κόκκινοι), τότε αξίζει ένα τεράστιο μπράβο στους Έλληνες πολιτικούς μας, γιατί είναι όντως ικανοί ώστε να διατηρούν εκατομμύρια ψηφοφόρους προσφέροντας μηδενικό έργο και κλέβοντας εκατομμύρια επί δεκαετίες.
• Αν, τέλος, τους αγώνες για ελευθερία, ισονομία, ισοπολιτεία και δικαιοσύνη τους θεωρούμε ρομαντικά ιδεώδη και αφελή όνειρα, τότε ας κοιτάξουμε τους εαυτούς μας στον καθρέφτη και ας διερωτηθούμε αν αισθανόμαστε υπερήφανοι για αυτό που μας έχουν καταντήσει.
Ειλικρινά, δεν μπορώ να φανταστώ κάτι άλλο. Ίσως, εντέλει, οι δικαιολογίες που προβάλουμε για την μη συμμετοχή μας να είναι τόσο ισχυρές, που έχουν καταφέρει να πείσουν ακόμα και εμάς τους ίδιους…
Θυμωμένα
Αναγνώστρια
