ΚΙ ούτε που το κατάλαβε ο νεοέλληνας πότε δρομολόγησαν την αγραμματοσύνη του. Φταίει ο Κίζιγκερ και οι απανταχού…
φιλέλληνες; Φταίμε κι εμείς που δεν το ψυλλιαστήκαμε. Ούτε την παγκοσμιοποίηση που μας αγκάλιασε θανάσιμα, ούτε την αμορφωσιά, μέσα από την μανιώδη αναζήτηση της ευτυχίας στην ηδονή της ύλης.
ΜΕΘΟΔΙΚΑ, λοιπόν, και χωρίς να το πάρουμε χαμπάρι, φτιασιδωμένη με χρώματα φανταχτερά και αρώματα, με προσωπείο μη την αναγνωρίσουμε και με χαμόγελο, μπήκε η αμορφωσιά απ’ την κύρια είσοδο, για να φύγουν τα γράμματα (του ανυποψίαστου μέσου νεοέλληνα) απ’ την πίσω πόρτα. Γιατί; Γιατί μες τη φτώχια του και τη στέρηση, με τα ανύπαρκτα μέσα και τα σχολεία που θύμιζαν «κρυφό σχολειό», το παιδί μάθαινε λίγα για να τα κάνει πολλά με την αναζήτηση της γνώσης. Σήμερα που η αποστηθισμένη γνώση θεωρείται μόρφωση, ο γονιός νοιάζεται για το…φροντιστήριο των παιδιών όσο και για την τροφή τους κι αυτό τον τιμά, ωστόσο, είναι ψευδαίσθηση.
ΤΑ σχολεία της «πενταήμερης» που στα χαρτιά είναι εκπαιδευτική και η ζεϊμπεκιά πιστοποιεί τη μαγκιά του μαθητή/τριας, η κοινωνική καταξίωση κάποιων νεοελλήνων μέσω της «μερσεντέ» και του «πρώτου τραπεζιού-πίστας» κτίζουν ό,τι χρειάζεται σαν προϋπόθεση. Για να σνομπάρουμε τον ξένο απ’ τα πέρατα της γης για να «προσκυνήσει» τον Παρθενώνα και να τον λοιδορούμε που διαβάζει στο τρόλεϊ ή περιμένει το λεωφορείο με ένα βιβλίο στο χέρι.
ΟΛΑ, λοιπόν, «στρωμένα» και σε πλήρη διάταξη για την απεμπόληση της «τουριστικής» ιδέας. Από ψηλά και χαμηλά. Με «ψηφοθήρες» πολιτικούς που δεν διακυβεύουν την επανεκλογή τους, με «συντεχνίτες» και το συμφέρον τους, με όλους μαζί αδιάφορους για τον τουρισμό μας, σε τραγικές ώρες οικονομικής κρίσης.
ΚΟΝΤΡΑ κυβέρνησης και ταξιτζήδων; Ας την πούμε έτσι και καθαρίζουμε. Πείσμα στα πλαίσια της κομματικής διαπάλης; Να καμωθούμε πως δεν το προσέξαμε. Πλήγμα στον τουρισμό; Είναι χειροπιαστό «και ημείς άδομεν». Σπρωξιά συνειδητή στην Ελλάδα που ακροβατεί; Αν τσακιστεί, εμείς θα το πληρώσουμε. Θα μας αποφεύγουν οι ξένοι; Κακό του κεφαλιού μας. Κι αν ο μέσος ευρωπαίος ταξιτζής ακούει κλασική μουσική περιμένοντας στην πιάτσα τον πελάτη, ο «δικός» μας (μέσος και συνήθης-υπάρχουν και εξαιρέσεις) το’ χει στη διαπασών για σκυλοτράγουδα.
ΕΜΕΙΣ και η εθνική μας κληρονομιά. Εμείς και ο κόσμος. Εμείς με τη…μαγκιά μας, αυτοί στο (αποκλεισμένο) αεροδρόμιό μας κι απέναντι να τους γνέφουν Τούρκοι, Ισπανοί κ.α., πειθαρχημένοι (και φθηνότεροι). Χωρίς κομματικά παιχνίδια για τον τουρισμό τους. Κι εμείς να τον σκοτώνουμε, παίζοντας «εν ου παικτοίς».
