Υπουργείο Περιβάλλοντος Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής
Υπουργό κ. Γεώργιο Παπακωνσταντίνου
Κοινοποίηση: Πρόεδρο Νέας Δημοκρατίας
κ. Αντώνη Σαμαρά
Πρόεδρο Κοινοβουλευτικής Ομάδας
και Γ. Γραμματέα του ΚΚΕ, κ. Αλέκα Παπαρήγα
Πρόεδρο Λαϊκού Ορθόδοξου Συναγερμού
κ. Γιώργο Καραντζαφέρη
Πρόεδρο Κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ
κ. Αλέξη Τσίπρα.
Αποτελεί πλέον συνείδηση στον κάθε Έλληνα και στην κάθε Ελληνίδα, ότι όποιος καταλαμβάνει, ως λάφυρο, το υπουργείο χωροταξίας, περιβάλλοντος και Δημοσίων Έργων, ( νεωτεριστικά : Περιβάλλοντος και Κλιματικής Αλλαγής) ασκεί τα καθήκοντά του σύμφωνα με τις συντεχνιακές αρχές των υπηρετούντων συμβουλατόρων του.
Ενώ μια συντεχνία την οποία το Κράτος την αναγνωρίζει ως θεσμικό συνομιλητή, υπό την έννοια ελιτικού σχίσματος της κοινωνίας, η συντεχνία αυτή άλλοτε συμφωνούσα με τις υποδεικνυόμενες από τρίτους επιλογές των κυβερνώντων και άλλοτε διαφωνούσα υπό την ανάγκη προστασίας των οικονομικών της συμφερόντων, καθοδηγεί τον εκάστοτε υπουργό σε αποφάσεις διατήρησης του status quo πάνω στο οποίο εδράζεται η εξαπάτηση του λαού και η παραοικονομία.
Μιλώ για το ΤΕΕ, αλλά και για κάθε άλλο Επιμελητήριο.
Αλήθεια, υπό ποια έννοια οι ταγοί ( Ελίτ) της οικονομίας κατέχουν περισσότερα δικαιώματα σε σύγκριση με την ανυπαρξία και άρνηση δικαιωμάτων στους εργαζόμενους εξαρτημένης εργασίας, στους εργαζόμενους ελεύθερης εργασίας, στους αγρότες και τις άλλες κατηγορίες πολιτών;
Τα Επιμελητήρια κατέχουν, πέραν της συνδικαλιστικής οργανώσεως των διαφόρων ομάδων κοινωνικό-οικονομικών συμφερόντων, θέση θεσμικού διαμεσολαβητή, θεσμικού επιστημονικού συμβούλου και θεσμικού προστάτη των οικονομικών φατριών που εκπροσωπούν και δια αυτή της προστασίας των, παρέχουν υποστήριξη και ασφάλεια στο κράτος.
Προφανώς ο ταξικός εχθρός για το κράτος είναι οι εργαζόμενοι ανεξαρτήτως τομέα δραστηριοποίησης τους. Για το λόγο αυτό και δεν τους επιτρέπεται ο θεσμικός τους ρόλος μέσω ενός επιμελητηρίου της εργασίας.
Για το Κράτος, οι εργαζόμενοι είναι σπατάλη, για τους εργοδότες ποσοστό κόστους των παραγόμενων προϊόντων.
Μετά την εισαγωγή αυτή, την οποία θεωρώ σκόπιμη, έρχομαι στο προκείμενο:
Επιζητάτε να επιβάλλετε επί πλέον αφαίμαξη της ατομικής ιδιοκτησίας, κατά παράβαση του συντάγματος, στους πολίτες, αδιακρίτως της οικονομικής θέσης που κατέχουν στο επίπεδο της οικονομικής δραστηριότητας, αλλά και περιφρονητικά της θέσης που κατέχει η πλειοψηφία τους, σύμφωνα με την κοινωνική κατηγοριοποίηση, έτσι όπως αναγνωρίζεται είτε κατά τις αρχές της μαρξιστικής ιδεολογίας είτε από τις αρχές των θεωρητικών του καπιταλισμού.
Υπήρξε ένας νόμος που διευκόλυνε του αγρότες ώστε, εφόσον κατείχαν έναν ελάχιστο κλήρο τεσσάρων στρεμμάτων για την άσκηση του γεωργικούς τους επαγγέλματος, να έχουν την δυνατότητα οικοδόμησης και της αγροικίας τους και των αποθηκών τους, νόμιμα εντός της εκμετάλλευσής τους.
Κουτοπόνηρα, και προς τέρψη των ημετέρων σας στους οποίους πουλήσατε εκδούλευση, επεκτείνατε τις διατάξεις του νόμου αυτού, και στις περιοχές εξοχικών κατοικιών, χωρίς να επιβάλλεται εκ των προτέρων η χωροθέτηση μιας περιοχής με αλλαγή στην χρήση γης, από αγροτικής ή κτηνοτροφικής εκμετάλλευσης, σε αμιγούς κατοικίας και δίνοντας μονοπωλιακά το δικαίωμα αναψυχής στους έχοντες και κατέχοντες πλούτο, επειδή κουράζονται ιδιαίτερα πολύ καθ' ότι κατέχουν και πλούτο και χρήμα.
Με τον τρόπο αυτό, νόμιμο δικαίωμα για οικοδόμηση κατέχουν μόνο όσοι έχουν την οικονομική δυνατότητα να αγοράσουν μια έκταση γης τεσσάρων και άνω στρεμμάτων ( απο 250000 ευρώ και άνω) και με τον τρόπο αυτό απεφανθήκατε ότι ανάγκη, σωματική και ψυχική, για ξεκούραση και αναψυχή έχουν μόνο όσοι κατέχουν τον πλούτο, για δε τους υπολοίπους, όπως λέει και ο πατέρας του ιμπεριαλισμού Σμιθ, η γη - και άρα το κράτος- δεν είναι σε θέση να θρέψει όλους τους φτωχούς, γι αυτό οι φτωχοί μπορούν να ζήσουν αν σκοτώσουν τα παιδιά τους.
Σήμερα, μέσα στην σπουδή αφαίμαξης της ατομικής ιδιοκτησίας των πολιτών, φέρνετε ένα σχέδιο νόμου που επικυρώνει τον ταξικό προσανατολισμό τους Κράτους υπέρ των ημετέρων, απαγορεύοντας δια ροπάλου και μπουλντόζας στους μισθοσυντήρητους και μικρούς ελεύθερους επαγγελματίες, με τις μικρές ιδιοκτησίες των 250 ή 300 ή500 τετραγωνικών μέτρων, να οικοδομήσουν νόμιμα το όνειρό τους και τα λεφτά που τους κλέψατε μέσω της εφορίας κατά την αγορά των οικοπέδων ή μικρών αγροτεμαχίων.
Ενώ όσα οικόπεδα κόπηκαν μετά το 84 ήταν ως οικόπεδα παράνομα, και γι’ αυτό αναφέρονται ως αγροτεμάχια, στα οποία δεν μπορεί να εφαρμοστεί ο νόμος που ορίζει τις προϋποθέσεις για τους αγρότες των τεσσάρων στρεμ., οι εφορίες τα εκλάμβαναν ως άρτια οικοδομήσιμα οικόπεδα και έτσι τα φορολογούσαν. Αποτέλεσμα οι μικροϊδιοκτήτες να πληρώσουν φόρο κατά 50% και άνω της πραγματικής αξίας ενός αγροτεμαχίου.
Ενώ θα έπρεπε να είχε ασκηθεί ποινική δίωξη κατά των Μηχανικών, του Δημάρχου της Χ περιοχής, του ιδιοκτήτη της καλλιεργήσιμης έκτασης, της πολεοδομίας και του Εφόρου της οικείας εφορίας, διότι επέτρεψαν την παράνομη κοπή οικοπέδων, την αφαίμαξη του υστερήματος των πολιτών για αγορά οικοπέδων, την παραπλάνηση των μικροϊδιοκτητών, την παράνομη ανέγερση κατοικιών, την παράνομη αισχροκέρδεια επί των τιμών όλων των προϊόντων που χρειάζονται για την κατασκευή μιας κατοικίας, προστρέχετε τώρα να εμφανισθείτε οι πρώτοι των πρώτων απατεώνες, ως επιφέροντες «κάθαρση» και επιβάλλοντες την νομιμότητα και την ισοπολιτεία δια του καρώτου και του μαστιγίου.
Σε δοσίλογους και προδότες που για την δήθεν σωτηρία του Κράτους και του Λαού, για τους οποίους, και στους οποίους συγκαταλέγεσθε, έχει ασκηθεί ποινική δίωξη για εσχάτη προδοσία η οποία δεν τέθηκε στο αρχείο αλλά πρέπει να επιδοθεί στην Βουλή η οποία θα ασκήσει ως θεσμικός εισαγγελέας το καθήκον της – οξύμωρο- , που από-εθνικοποιούν και εκδιώχνουν την κρατική συνιδιοκτησία από ημετέρα κοινή ιδιοκτησία Λαού και Κράτους σε ιδιοκτησία ξένων οικονομικών συμφερόντων, που ιδιοποιούνται την ψήφο του λαού καθώς και το Κράτος και την ιδιοκτησία του, που απεμπόλησαν την εθνική ανεξαρτησία και κυριαρχία, παραιτούμενη αυτής, η οποιαδήποτε υπόδειξη ορθής, δίκαιης και ηθικής πρότασης επίλυσης διαφορών επί του προκείμενου σχεδίου νόμου, είναι σαν σταγόνα γλυκού νερού στον Ωκεανό.
Όμως παρ’ όλα αυτά, επειδή δεν αρέσκομαι να κάνω μόνο κριτική , σας υποβάλλω τα παρακάτω:
1 Να σεβαστείτε τον δεύτερο βαθμό τοπικής αυτοδιοίκησης.
2 Να ορίσετε μόνο τους όρους και τις προϋποθέσεις που οι Δήμοι ή οι Νομαρχίες ή οι Περιφέρειες θα μπορούν, υποχρεούμενοι, να αποχαρακτηρίσουν μια καλλιεργήσιμή γη σε αποκλειστική οικιστική ζώνη εκμετάλλευση, ώστε μόνο τότε να παρέχεται το δικαίωμα να τέμνονται σε οικόπεδα τα πρώην καλλιεργήσιμα εδάφη.
3 Τα νόμιμα οικόπεδα να εντάσσονται στο καθεστώς του Γενικού Πολεοδομικού.
4 Να επιτρέψετε στην Τοπική Αυτοδιοίκηση να ορίζει σύμφωνα με τις ιδιαιτερότητες κάθε περιοχής, το εμβαδόν του άρτιου και οικοδομήσιμού οικοπέδου.
Σε κάθε περίπτωση όμως άρτιο και οικοδομήσιμο οικόπεδο είναι αυτό που έχει εμβαδόν άνω των 250 τ.μ., αν πρόκειται για μόνιμη και κύρια κατοικία και άνω των 500 τ.μ. αν πρόκειται για παραθεριστική.
5 Οι Δήμοι, οι Νομαρχίες και οι Περιφέρειες να έχουν το δικαίωμα να καθορίζουν το ανώτερο εμβαδόν οικοπέδων, αλλά σε κάθε περίπτωση να μην είναι μεγαλύτερα των 7000 τ.μ. ώστε η γη να «κατανέμεται» σε όλους και όχι προνομιακά μόνο σε όσους έχουν τον πλούτο για να την προσαρτήσουν στην ατομικής τους ιδιοκτησία.
6 Η νομιμοποίηση των σημερινών «αυθαιρέτων» πρέπει να γίνει σύμφωνα με τα εισοδηματικά κριτήρια και με το κριτήριο αν πρόκειται για κύρια πρώτη κατοικία ή για πρώτη ή δεύτερη εξοχική, καθώς και του τύπου κατοικίας ( κατασκευαστικά).
Εφόσον εξαρχής δεν παρενέβη το Κράτος προς την διευθέτηση του νόμιμου ή μη νόμιμου , εφόσον μέχρι σήμερα ότι χαρακτηρίζεται δάσος ή ρέμα δεν έχει ισχύ εντός της δικαιοδοσίας της Νομαρχίας Αθηνών ή άλλων μεγάλων Νομαρχιών και δεν έχει καταγραφεί με την συνδρομή των υπερκείμενων επιστημονικών οργάνων της χώρας ως τέτοια ή δεν άσκησε το Κράτος δικαίωμα αναίρεσης μιας πράξης χωροθέτησης ή χατιρικά αποχαρακτήρισε μια περιοχή ( π.χ. Δήμος Μελισσίων, Κηφισός που έγινε δρόμος) από ρέμα σε κλειστό αγωγό όμβριων υδάτων ώστε να οικοδομηθούν «κοινωφελή» κτίσματα, δεν έχει το δικαίωμα να το αρνηθεί και στους ιδιώτες – πολίτες, πλην κραυγαλέων περιπτώσεων, όπως τα σπίτια που ξεπηδούν μέσα σε δάση ή πραγματικά ρέματα μετά από μια πυρκαγιά.
Γιατί συνήθως κάθε κοίλωμα ανάμεσα σε δύο λόφους ορίζεται σε ρέμα, χωρίς να κατέχει τις ακριβείς προϋποθέσεις, δηλαδή άμμο, στρογγυλό χαλίκι και κάθετες τομές εδάφους, δηλαδή γεωλογικά χαρακτηριστικά που ορίζουν το ρέμα.
Τούτο συμβαίνει, είτε διότι οι Δήμοι επειδή δεν έχουν οικονομική δυνατότητα δεν μπορούν να αποδείξουν με την πρόσληψη ενός επιστημονικού γεωλογικού φορέα αν υπάρχει ρέμα ή αν το υποτιθέμενο ρέμα είναι κοίλωμα, είτε κάνοντας χατίρια σε δημότες τους, αυθαίρετα και πολλές φορές με επίκληση αεροφωτογραφίες του 30, ορίζουν όπου θέλουν ότι θέλουν.
Πριν λοιπόν από οποιαδήποτε εφαρμογή νόμου θα πρέπει να υποχρεωθούν οι Δήμοι ή οι Νομαρχίες ή οι Περιφέρειες να αποδείξουν με επιστημονικό τρόπο τι είναι με βάσει το τι ορίζεται ως ρέμα και να χαρτογραφήσουν μετά τα ρέματα και κατά τον ίδιο τρόπο τις δασικές εκτάσεις.
Καθώς επιπλέον, θα πρέπει να ξεκαθαριστεί το καθεστώς τι είναι και τι ορίζεται δάσος.
Αν λοιπόν θέλετε αλλαγές να τις κάνουμε. Από κοινού και με διαβούλευση και με συμφωνία.
Η άποψη, Καρώτο και Μαστίγιο, μπορείτε να την χρησιμοποιήσετε για κλύσμα του εγκεφάλου σας.
Ο Φασισμός δεν περνά και στον τόπο αυτό ποτέ δεν ευδοκίμησε.
Δεν χρειάζονται άλλες διατάξεις από κάτι τόσο καθαρό.
Το δικαίωμα να ορίσει η Τοπική Αυτοδιοίκηση αν μια περιοχή μπορεί ή δεν μπορεί να μετατραπεί σε αμιγούς κατοικία, είναι θέμα που θα πρέπει να της επιτραπεί.
Το Κράτος πρέπει να περιοριστεί.
Το «λιγότερο Κράτος», αυτό είναι κύριοι τυχοδιώχτες πολιτικαντιστές και όχι οι αποκρατικοποιήσεις ή η απεμπόληση των κυρίαρχων οικονομικών σταθερών που πάνω του βασίζει την ύπαρξη και την δύναμή του το Κράτος.
Η απαλλοτρίωση του κατοχικού δικαιώματος του Κράτους, και του κόμματος που ιδιοποιείται το Κράτος όταν γίνεται Κυβέρνηση, από τον Λαό στον Λαό είναι η πεμπτουσία του «Λιγότερου Κράτους». Κάθε τι άλλο είναι παρωδία.
Χωρίς να ελπίζω τίποτε
Βαγγέλης Κωνσταντίνου
Δήλεσι – Οινόφυτα.
http://agistri-doloma.blogspot.com/
