Είναι όλοι αυτοί που σπεύδουν να δανείσουν μία χώρα όταν αυτή το ζητάει και διασφαλίζονται από την... ομολογία της χώρας αυτής (ομόλογα) ότι θα πληρωθούν σε συγκεκριμένο χρονικό διάστημα με προκαθορισμένο τόκο. Είναι οι τράπεζες και οι πελάτες τους, ασφαλιστικά ταμεία, αμοιβαία κεφάλαια κλπ.
Ιδιώτης επενδυτής ΔΕΝ.... είναι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, που μέχρι πριν λίγους μήνες, σύμφωνα με στοιχεία που η ίδια έδωσε στη δημοσιότητα, κατέχει ελληνικά ομόλογα αξίας 65 δις τα οποία αγόρασε στη δευτερογενή αγορά περίπου 45 δις. (Αυτή την στιγμή διαπραγματεύονται στο 40 -60% της αξίας τους).
Με μια πρώτη ματιά, το να εμπλακούν οι ιδιώτες σε μία έστω και προσυμφωνημένη μείωση των απαιτήσεων τους, φαίνεται δίκαιο και ίσως ικανοποιεί και την φαντασίωση πολλών οι οποίοι ισχυρίζονται, ότι κάποια στιγμή θα πρέπει να πληρώσουν και οι ισχυροί. Είναι όμως έτσι;
Ποιες επιλογές θα υπήρχαν στην περίπτωση που αποφασιζόταν η ΜΗ συμμετοχή των ιδιωτών σε πιθανό κούρεμα ή επιμήκυνση του χρέους;
Η εξής μία: θα αναγκαζόταν η Ευρωπαϊκή Κεντρική τράπεζα, να αγοράσει στη δευτερογενή την ποσότητα των ομολόγων εκείνων, που αν έλειπαν από την αγορά θα εξασφαλιζόταν η βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους.
Καμία άλλη χώρα στο παρελθόν, που βρέθηκε μπροστά στο δίλημμα της χρεοκοπίας (επιλεκτικής, μερικής, ολικής, τι άλλο θα ακούσουμε…) δεν είχε κεντρική τράπεζα με δυνατότητα έκδοσης νομίσματος τόσο ισχυρού όσο το ευρώ. Νόμισμα ικανό να αγοράσει το χρέος στη μισή τιμή.
Η μη συμμετοχή ιδιωτών λοιπόν αναδεικνύει αυτόματα το Ελληνικό, το Ιρλανδικό, το Πορτογαλικό και πρόσφατα το Ιταλικό πρόβλημα, ως Ευρωπαϊκό.
http://arkoudanews.blogspot.com/2011/07/blog-post_17.html
