λέγοντας πως «ο κ. Σαμαράς έκανε μια κίνηση με τρία μεγάλα ατοπήματα».
Η δήλωση του Ευ. Βενιζέλου αναφέρει:
«Πρώτον, έφερε σε δύσκολη θέση την Υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ, καθώς ανακοίνωσε ότι παρουσίασε σε αυτήν τη θέση του για τις διαπραγματεύσεις που βρίσκονται σε εξέλιξη στο εσωτερικό της Ευρωζώνης, όχι μόνο για το νέο πρόγραμμα στήριξης της Ελλάδας, αλλά και για το ίδιο το μέλλον της Ευρωζώνης. Η στάση των ΗΠΑ είναι ζωτικής σημασίας για τη χώρα μας, όχι μόνο σε διμερές επίπεδο, αλλά και μέσω του ΔΝΤ, η καθαρή θέση του οποίου είναι πως χωρίς διασφαλισμένη χρηματοδότηση της Ελλάδας από τους Ευρωπαίους εταίρους της δεν μπορεί να μετάσχει στο πρόγραμμα στήριξης. Αυτό όμως διέφυγε προφανώς από τον κ. Σαμαρά.
Δεύτερον, επιμένει στη χρήση του όρου «επιλεκτική χρεοκοπία» -που από την πρώτη στιγμή απέρριψα και ζήτησα να μην χρησιμοποιείται ως ανακριβής και παραπλανητικός- μεταφράζοντας τον αγγλικό όρο selective default που έχει τελείως διαφορετικό περιεχόμενο και μετατρέποντας τον όρο αυτό σε δήθεν πραγματική χρεοκοπία! Με απροκάλυπτο και επικίνδυνο, συνεπώς, τρόπο, ο κ. Σαμαράς προσπαθεί να πανικοβάλει τους πολίτες, οι οποίοι όντας υπεύθυνοι και σοβαροί αντιμετώπισαν και αντιμετωπίζουν με πολύ μεγάλη ψυχραιμία την κατάσταση γιατί αντιλαμβάνονται ότι οι ελληνικές τράπεζες είναι ισχυρές και απολύτως διασφαλισμένες μέσα στο Ευρωσύστημα. Αυτό έδειξαν άλλωστε τα stress tests των τραπεζών και αυτό απορρέει από την ρητή θεσμική δέσμευση πως η ρευστότητα των ελληνικών τραπεζών είναι και θα είναι πλήρως διασφαλισμένη από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς.
Τρίτον, αντιμετωπίζει το λεγόμενο PSI, δηλαδή τη συμμετοχή των ιδιωτών στο πρόγραμμα ελάφρυνσης και μακροπρόθεσμης βιωσιμότητας του ελληνικού δημοσίου χρέους λες και αυτό είναι πρόταση ή προτίμηση της Ελλάδας. Γνωρίζει όμως πάρα πολύ καλά ότι αυτό προέκυψε εδώ και καιρό από μεγάλες χώρες της Ευρωζώνης που συνέδεσαν το ζήτημα αυτό με το νέο πάγιο μηχανισμό στήριξης της Ευρωζώνης (ESM), αλλά και με την εσωτερική πολιτική τους κατάσταση, καθώς καλούνται να υποβάλουν προς έγκριση το νέο πρόγραμμα στα Κοινοβούλιά τους. Η Ελλάδα ζήτησε και ζητάει μία καθαρή και ασφαλή λύση που να καλύπτει πλήρως τις δανειακές ανάγκες της χώρας και τις ανάγκες ρευστότητας του ελληνικού τραπεζικού συστήματος, καθιστώντας ταυτόχρονα μακροπροθέσμως βιώσιμο το ελληνικό δημόσιο χρέος. Η βιωσιμότητα αυτή είναι απολύτως αναγκαία, προκειμένου να πιάνουν τόπο οι θυσίες του ελληνικού λαού.»
