Καταρχας είμαι 33 χρονων σπουδασα και μεγαλωσα Ελλαδα, και δουλευοντας απο τα 16 μου ήμουνα στην αγορα εργασιας στην Ελλαδα για πάνω απο 10 χρονια. Υπηρετησα και το στρατο σαν καλος πολιτης και προσπαθησα να κανω οικογενεια. Οπου και αν εψαξα για δουλεια στο αντικειμενο μου περα απο τον μισθο που ητανε καταθλιπτικός, κυριως οι συνθηκες εργασιας με αποτρελανανε. Δεν θα μπω σε λεπτομεριες διοτι πάνω κάτω ολοι πολλοι τις γνωριζουμε, αλλα σε αυτο που θέλω να καταλήξω είναι ότι πως να αγωνιστεις σε μια κοινωνία όταν το παιχνίδι της ζωης απο τότε που γνωρισα την ζωη στην Ελλάδα όπως κι εσυ, μιας και λίγο μικροτερος, ήταν είναι και θα είναι ΣΤΗΜΕΝΟ??
Να καθίσω να αγωνιστώ σύμφωνοι και με οικονομικό και προσωπικό κόστος, αλλά με τι κανόνες και με ποια δικαιώματα? Όλοι σε κάθε σκάνδαλο που βγαίνει στα ΜΜΕ πέφτουν από τα σύννεφα και πάντα ποτε κανείς δεν εκπλήσσεται. Μήπως λοιπόν όλοι έχουμε αποδεχτεί την στημένη και κατεστημένη κοινωνία στην οποία ζούμε και ο μόνος λόγος για τον οποίο έχει δημιουργηθεί μία σπίθα ουσιαστικής αντίδρασης τους τελευταίους μήνες είναι διότι έχουν θιχτεί τα προσωπικά μας συμφέροντα?? Μήπως είναι επειδή η οικονομική τάξη πραγμάτων έχει αφαιρέσει το δικαίωμα της ελπίδας από τον μέσο Έλληνα να διοριστεί στο δημόσιο ή να βολέψει τον μπατζανάκη του??
Πολλά τετοιου είδους φιλοσοφικά αλλά και ουσιαστικά ερωτήματα θα μπορούσα να θέσω, αλλα για να μην μακρυγορησω θα πω τα εξής. Εφυγα από την Ελλαδα σε μία περίοδο που όλοι ητανε ακομα μεθυσμενοι απο τους Ολυμπιακούς αγωνες. Αλλά το κύμα ερχότανε και όταν τελικά έφτασε όλοι βρεθηκανε ξαφνικά πάλι προ εκπληξεων (ποσες φορες το έχουμε ακουσει αυτο) σε μια χώρα που η προχειρότητα και ότι αρπάξει ο κ΄..ς μας είναι ισότιμο με την κουλτούρα του νεοέλληνα.
Και θα κλείσω ως εξης. 6 χρόνια μετα εχω φτιάξει την οικογένεια μου έξω, βοηθάω οικογένεια και φίλους με αυτα που μπορω να δημιουργήσω έξω, αλλα κυρίως μεγαλώνω τα παιδια μου σε ένα περιβάλλον όπου γνωριζουν την Ελλάδα όπως θέλει να την βλέπει κάθε υγιείς Ελληνας, μέσω της ιστοριας της και αυτών που απολαμβάνουν όπως είπες 2 εβδομάδες το χρόνο στην Ελλαδα. Χωρίς συναναστροφές με το ελληνικό δημόσιο, την ελληνική υποκρισία και την κοινωνική φαρσοκωμωδία. Μεγαλώνουν σε έναν τόπο όπου αγαπούν την Ελλάδα και την θρησκεία μας όπως θα ήθελα να ειναι και στην χώρα μου, αλλά με την ελπίδα ότι σπουδάζοντας εδώ που ζολύμε ότι θα έχουν την δυνατότητα να κάνουν αυτό που θέλουν χωρίς ταμπου και προκαταλήψεις αξιώνοντας ίσων δυνατοτήτων με τους υπόλοιπους.
Παρεμπιπτόντως έχω πολλους καλούς φίλους στην Ελλάδα τους οποιους αποκαλώ ΗΡΩΕΣ της καθημερινότητας
Από έναν απλό αναγνώστη (κατ’ εσε προδότη...μακάρι να ημουνα ο πραγματικος προδότης για το καλό της χωρας μου).
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
