Ακατάσχετης μπουρδολογίας συνέχεια, από μια κυβέρνηση που ακούραστα φλερτάρει με τον...
πάτο και μια αντιπολίτευση που δικαίως ή αδίκως αρνείται να υποδυθεί εκουσίως τον ρόλο του καρπαζοεισπράκτορα νομιμοποιώντας την επικίνδυνη επιχειρηματολογία στην οποία βλακωδώς επιμένει σημαντικό τμήμα της κυβερνητικής πλειοψηφίας.
Κανείς, φαντάζομαι, δεν περίμενε ότι ο δρόμος θα ήταν σπαρμένος με ρόδα για τους υπερψηφίσαντες το Μεσοπρόθεσμο, πολλώ δε μάλλον για εκείνους –τους ίδιους- που διαμηνύουν τώρα ότι και το Μνημόνιο 2 τον ερχόμενο Σεπτέμβριο, μόνοι τους θα το ψηφίζουν. Η ιδέα του σημερινού αντιπροέδρου και υπουργού οικονομικών, πως οι σχετικές αποφάσεις θα έπρεπε να τύχουν ευρύτερης υποστήριξης πέφτουν πανηγυρικά στο κενό υπό τον φόβο των εκλογών. Ετσι το… «κλίμα» γίνεται μέρα με την ημέρα όλο και πιο εκρηκτικό και η ατμόσφαιρα σε ό,τι αφορά στα δημόσια πράγματα της χώρας όλο και πιο αποπνικτική. Ο λόγος φυσικά διότι οι πρωταγωνιστές προσφεύγουν και πάλι στο παιγνίδι των εντυπώσεων για να αντιμετωπίσουν πραγματικά προβλήματα, προβλήματα που κατά κυριολεξία οι ίδιοι δημιούργησαν.
Δεν μπαίνουν καν στον κόπο να ερμηνεύσουν, αφού πρώτα καταλάβουν το φαινόμενο. Αρκέστηκαν στο να βρουν πρώτα την ταμπέλα, επιλέγοντας κατά την συνήθη πρακτική τους να μιλήσουν με διλήμματα: «Πολιτική Βία» βαρύς τίτλος, ικανός να φοβίσει δεόντως, υπό άλλες συνθήκες και να δικαιολογήσει αρκούντως την αγωνία ξεπερνώντας αίτιο κι αιτιατό… Υπό τις παρούσες συνθήκες όμως, η ταμπελίτσα, μοιάζει με κακόγουστο ανέκδοτο. Κανείς δεν δικαιούται να προπηλακίζει ή να ασκεί βία, έστω κι αν έχει γίνει προηγούμενα δέκτης της πιο ακραίας μορφής της… Κανείς όμως δεν δικαιούται και να διαμαρτύρεται σε μια δημοκρατία, γιατί οι επιλογές, ο τρόπος που επέλεξε να πολιτεύεται, και οι αποφάσεις του προκαλούν την αγανάκτηση και την κοινωνική έκρηξη.
Θα ήταν πιο φυσιολογικό φαντάζομαι ο αποδέκτης τόσων πολλών μηνυμάτων δυσαρέσκειας να κάνει πριν μιλήσει και πει ο,τιδήποτε, την αυτοκριτική του. Αφού φυσικά προηγουμένως πάψει να φαντασιώνεται τον μέγα μεταρρυθμιστή ενώ έχει επιφυλάξει στον εαυτό του ανερυθρίαστα ρόλο γερολαδά και δοσίλογου του μεσοπολέμου…
Ο «καθωσπρεπισμός» και τον εθιμικό δίκαιο πέριξ πολύ συγκεκριμένων –και τσουχτερών- περιοχών της Αθήνας, δεν αρκούν πλέον για να χαλιναγωγήσουν τα πλήθη. Ελλείψει αστικής τάξης, καλής προαίρεσης και σίγουρα, έξωθεν καλής μαρτυρίας, τα πλήθη έπαψαν να παραμυθιάζονται, κουράστηκαν να προσυπογράφουν… Και τα πλήθη, φαντάζομαι, πρωταγωνιστές ή κομπάρσοι της… «Πολιτικής Βίας», κανείς στα σοβαρά δεν πιστεύει ότι αποφάσισαν να είναι ΣΥΡΙΖΑ και μόνον. Αν ήταν έτσι άλλωστε, υπήρχε ένα ενδεχόμενο να ξεκολλήσουμε από τον πάτο. Θα ξέραμε την αρχή και το τέλος. Θα υπήρχε σημείο εκκίνησης και ξεκάθαρη διαδρομή. Επειδή όμως ο Τσίπρας δεν εκπροσωπεί δέκα εκατομμύρια Ελληνες, αλλά πολύ λιγότερους, ας σοβαρευτούμε κι ας αφήσουμε τις βαρύγδουπες επινοήσεις που δεν επιβεβαιώνουν τίποτα περισσότερο, από το απόλυτο κενό στο οποίο χασκογελώντας οδηγηθήκαμε…
