του Ανδρέα Καρακώστα
Μια φορά κι έναν καιρό, πολλές χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από εδώ, σε κάποιες από τις χώρες του ανατέλλοντος ηλίου, θες γιατί έτσι...υπαγόρευσε το παιγνίδι της μοίρας, η κακή στιγμή, η δύναμη του κακού ή συμφέροντα ορισμένων και πάντως λίγων, της κίτρινης φυλής, οδηγήθηκαν αρκετές από αυτές σε μια θυελλώδη - ανατρεπτική περιπέτεια, που στοίχισε μέσα σε λίγους μήνες καρπούς προκοπής και δημιουργίας πολλών δεκαετιών.
Η “κρίση”, έτσι ονομάστηκε ομόθυμα, παρέσυρε τους πάντες και τα πάντα. Οποια σταθερά είχε επιβάλει τους όρους της, κατέρρευσε με μιας. Ξαφνικά, όνειρα κι ελπίδες χρόνων έγιναν εφιάλτης γιατί στην άλλη πλευρά του Ειρηνικού, η «κρίση» μεταφράστηκε σαν «ευκαιρία»! Ταϋλάνδη, Φιλιππίνες, Ινδονησία και Νότιος Κορέα, σε αντίθεση με την Μαλαισία που δήλωσε αδυναμία να καταλάβει γιατί θα έπρεπε να διαλύσει την οικονομία της προκειμένου αυτή στην συνέχεια να βελτιωθεί, οδηγήθηκαν στις αγκάλες του IMF. Του γνωστού Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Του οργανισμού που δημιουργήθηκε μετά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο, για ν’ αποτρέπει στους υπερχρεωμένους λαούς της υφηλίου να στρέφονται (βλέπε Βαϊμάρη) στα άκρα και στους εκφραστές της (βλέπε Χίτλερ). Του οργανισμού που επέτυχε να στείλει στα βράχια το κληροδότημα του Γκορμπατσόφ, οδηγώντας τον μέσα σε λίγους μήνες από ηγέτης της Σοβιετικής Ενωσης, να πρωταγωνιστεί σε διαφήμιση της πίτσα Hat, έχοντας αφήσει τη Ρωσία στα χέρια του μέθυσου Γιέλτσιν που με επιτυχία στραγγάλιζε την δημοκρατία επειδή κάποτε ανέβηκε πάνω σ’ ένα τανκ…
Ο μόνος προβληματισμός που πρόλαβαν να ψελλίσουν οι αποδυναμωμένες ασιατικές κυβερνήσεις αντιμέτωπες με το ΔΝΤ, ήταν μήπως θα έπρεπε να κάνουν ό,τι και η Κίνα: Να βάλουν όρια – φραγμούς στην κίνηση κεφαλαίων, κάτι που φυσικά αρνήθηκαν πεισματικά οι υπερατλαντικοί σωτήρες τους, αξιώνοντας από τις χρεοκοπημένες και ως εκ τούτου αναγκασμένες σε αναμόρφωση χώρες, ν’ απαλλαγούν από τον προστατευτισμό στο εμπόριο και τις επενδύσεις, να ξεχάσουν την κρατική παρέμβαση, τα τρία κυρίαρχα συστατικά του «ασιατικού θαύματος». Παραλλήλως αξίωσαν μεγάλες «δημοσιονομικές προσαρμογές» (μετάφραση: περικοπές), οδηγώντας σε μαζικές απολύσεις στον ιδιωτικό κι εν συνεχεία στον δημόσιο τομέα και σε ύψος ρεκόρ τις αυτοκτονίες, που σημειωτέον ως τέτοιες καταγράφηκαν μόνον εκείνες που αφορούσαν στον άνδρα της οικογένειας κι όχι στα υπόλοιπα μέλη της… Ο λόγος; Διότι οι δυτικές πολυεθνικές επιχειρήσεις ήθελαν απαλλαγμένες από πρόσθετα βάρη τις ασιατικές επιχειρήσεις που ήταν διατεθειμένες ν’ αγοράσουν! Οι συνέπειες υπήρξαν ολέθριες για τις ασιατικές κοινωνίες και το καλύτερο άλλοθι για να συμβεί ό,τι νωρίτερα από την Βολιβία μέχρι και την Ρωσία: Να προσφύγουν οι κυβερνήσεις σε αυταρχικούς τρόπους διακυβέρνησης, για όσο διάστημα το έκριναν σκόπιμο.
Αυτό το παραμύθι σε αντίθεση με τα περισσότερα, δεν καταλήγει με το γνωστό: «και έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα»! Για την ακρίβεια, δεν έχει καταλήξει ακόμη! Ο εμπνευστής του δεν κατάφερε ελλείψει της απαιτούμενης έμπνευσης ή της μούσας του να σκαρφιστεί κάτι για το τέλος! Πληροφορούμαι, μεταξύ μας, πως σκέφτεται να κάνει την ανατροπή, θυμίζοντας ότι υπό πτώχευση χώρα πριν από την Ελλάδα και πρώτη στην επετηρίδα των διεθνών οίκων αξιολόγησης, είναι εκείνη του Τσάβεζ, η μακρινή Βενεζουέλα. Η μια από τις τρεις χώρες που προέκυψαν της διάλυσης της μεγάλης Κολομβίας. Η χώρα που σύμφωνα με τον OPEC ξεπερνά κατά πολύ την Σαουδική Αραβία σε αποθέματα πετρελαίου…
