η συμπεριφορά των περισσότερων από αυτά τα άτομα, απογοητεύει, όσους ήθελαν να διατηρούν έστω και μια μικρή ελπίδα, ότι μπορεί να φέρει κάτι θετικό.
Αυτό γιατί τα χαρακτηριστικά της συμπεριφοράς των ανθρώπων ‘της πλατείας’ δεν βοηθούν καθόλου, προς την κατεύθυνση ουσιαστικής αλλαγής. Αν ήταν ανάγκη να επιλέγαμε ένα χαρακτηριστικό, θα επιλέγαμε την έλλειψη σκέψης. Σ αυτό οφείλονται τα περισσότερα λάθη που έχουμε δει στις πλατείες.
Σε καμιά περίπτωση, δεν αμφισβητείται η ειλικρινής διάθεση της πλειοψηφίας των πολιτών που διαδηλώνουν ειρηνικά, να συνεισφέρουν στην αλλαγή πορείας της χώρας. Αλλά θα πρέπει να συμβαδίζει με σκέψη, προσοχή, υπευθυνότητα, ανάληψη προσωπικής ευθύνης, για να μπορέσει στην πράξη να βγει κάτι θετικό.
Οι αγανακτισμένοι π.χ. στη πλειονότητά τους, δεν γνωρίζουν, αλλά και δεν φαίνονται να προβληματίζονται, για το ποιοι ελέγχουν τα siteπου έχουν βγει και υποτίθεται πως τους εκπροσωπούν. Ποιος έχει τον ηλεκτρονικό τόπο που χρησιμοποιούν; Ποιο είναι το παρελθόν του; Ποιες είναι οι μέχρι τώρα πράξεις του; Ποιες οι διασυνδέσεις του; Ποιος είναι ο κατά το νόμο υπεύθυνος; Δεν προβληματίζει το γεγονός, ότι η ‘φωνή τους’ βρίσκεται πολύ συχνά, σε ξένα χέρια. Το ότι συνήθως, οι εκπρόσωποί τους, είναι διαχειριστές του ηλεκτρονικού τόπου, δεν λέει τίποτα. Άμεσα, μπορεί ο κεντρικός διαχειριστής να τους αφαιρέσει τα δικαιώματα διαχείρισης. Ή να περάσει ‘δική του γραμμή’ διαφοροποιημένη[1] από την άποψη της γενικής συνέλευσης που υποτίθεται ότι εκφράζει. Αν ο ‘προβοκάτορας’, έχει τις διευθύνσεις στο ιντερνέτ, μετά περνάει ό,τι θέλει. Μέχρι να ενημερωθεί ο κόσμος, π.χ. ότι αυτό το site δεν εκφράζει πια το σύνολο πολιτών που υποτίθεται ότι εκφράζει, θα έχει περάσει αρκετός και πολύτιμος χρόνος. Ο χρόνος που θα χρειαστεί για να διορθωθεί η εικόνα, έχει σημασία, ειδικά σ αυτή τη περίοδο που η κυβέρνηση, περνάει το ένα μέτρο μετά το άλλο, με μορφή χιονοστιβάδας. Αυτό το διάστημα, η ομάδα που της πήραν τη φωνή, σχεδόν ακινητοποιείται.
Δεν προβληματίζονται επίσης, με ερωτήματα όπως, ποιος πληρώνει για τον εξοπλισμό της πλατείας (μικροφωνικές, προτζέκτορες κλπ). Η βολική απάντηση που δίνεται, είναι ότι πρόκειται για ‘δωρεά’ από επιχειρηματίες που είναι και αυτοί αγανακτισμένοι. Αυτό θα ίσχυε ίσως για παροχή εξοπλισμού για λίγες μέρες. Όχι για τόσο καιρό. Από την άλλη πλευρά, αν αυτοί οι επιχειρηματίες, ήταν τόσο πολύ αγανακτισμένοι, ώστε να χάνουν χρήματα δίνοντας δωρεάν εξοπλισμό, πως δεν έρχονται στην πλατεία να διαδηλώσουν μαζί με τους άλλους; Είναι φανερό, ότι κάποιος πληρώνει για τον εξοπλισμό. Ποιος όμως;
Οι πολίτες επίσης στις πλατείες, δεν φαίνονται να προβληματίζονται και με άλλα θέματα. Ποιος είναι ο στόχος; Ποια είναι τα μέσα για να πετύχουμε αυτό το στόχο; Ποιο είναι το σχέδιο, με βάση το οποίο θα το πετύχουμε; Ποια είναι τα εναλλακτικά σχέδια; Τέτοια θέματα, μάλλον δεν τους απασχολούν. Έτσι κάνουν ενέργειες αποσπασματικές, χωρίς σχεδιασμό, χωρίς να εντάσσονται σε ένα ενιαίο σύνολο, χωρίς να βάνουν ένα λιθαράκι στην επίτευξη του στόχου(αφού δεν υπάρχει στόχος, σαφής, προσδιορισμένος και από την πλειοψηφία επιλεγόμενος). Άλλοτε εξαντλούνται σε τοπικιστικές ενέργειες (π.χ. κατάληψη δημαρχείων) που το μόνο τους ‘προσόν’ είναι ότι δίνουν προσωρινή δημοσιότητα, χωρίς όμως να φέρνουν στις πλατείες, την πλειοψηφία του τοπικού κόσμου.
Έχουν απέχθεια για τις οργανώσεις. Αλλά δεν προβληματίζεται με γεγονότα που μυρίζουν οργάνωση από χιλιόμετρα μακριά[2]. Ενώ πολλές ‘τοπικές συνελεύσεις’ δεν έχουν εκλέξει ούτε καν συντονιστικό, στον τύπο, εμφανίζονται ως ‘εκπρόσωποι’ οι ίδιοι και οι ίδιοι. Ότι κάποιοι συμπεριφέρονται σαν αρχηγοί δεν φαίνεται να ενοχλεί και πολλούς. Όπως και το ότι η ‘λαϊκή συνέλευση του συντάγματος’ ζήτησε να έρθουν ‘εκπρόσωποι’ από τις τοπικές συνελεύσεις. Κατά αρχήν, ποιος είπε πως η λαϊκή συνέλευση του συντάγματος, εκπροσωπεί το κίνημα στο σύνταγμα. Όλοι γνωρίζουν πως η πλατεία είναι χωρισμένη σε άνω και κάτω. Οι πάνω, πως εκπροσωπούνται; Το να λένε κάποιοι ότι η συνέλευση είναι ανοικτή, είναι επιχείρημα που δεν στέκει. Γιατί αν ένας μηχανισμός, (π.χ. κόμμα), έχει τη δυνατότητα να στείλει ένα ικανό αριθμό ατόμων, οι οποίοι ενεργούν για τα ‘συμφέροντα’ του κόμματος, μπορεί να οδηγήσει την συνέλευση να πάρει αποφάσεις που –άνευ κομματικής παρεμβάσεως’ δεν θα έπαιρνε. Οι παλιοί θυμούνται άλλωστε, τι έγινε στη δεκαετία του 80, όταν δόθηκε γραμμή στα κομματικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ, να ‘αλώσουν’ τους αγροτικούς συνεταιρισμούς. Τους σημερινούς ‘αγανακτισμένους’ λοιπόν δεν προβληματίζει, ούτε και η ωμή παρέμβαση Λαφαζάνη, όταν κάλεσε δημόσια, τα στελέχη και τα μέλη του κόμματός του, να πάνε στις πλατείες και να δώσουν στο κίνημα «αριστερό προσανατολισμό».
Οι Έλληνες πολίτες, είναι οι μόνοι που μπορούν να δώσουν ζωή στην χώρα μας. Το να βγουν στις πλατείες, είναι η αρχή. Η συνέχεια, περιλαμβάνει, καθορισμό στόχων, μέσα για την επίτευξη του. Σχεδιασμό και οργάνωση. Αλλά πάνω από όλα, μάτια δεκατέσσερα. Γιατί οι προβοκάτορες ή εκείνοι που θέλουν να το ‘καθοδηγήσουν’, είναι ήδη μέσα στο κίνημα. Μερικές φορές, είναι καλύτερα να ξαναρχίσει κάτι από την αρχή, παρά να έχει μέσα φίδια που την κατάλληλη στιγμή θα μας δαγκώσουν.
Α.Κ.
[1] Ας θυμηθούμε τι έγινε με τον ‘Ριζοσπάστη’ την εφημερίδα του ΚΚΕ, την εποχή του Μεταξά.
[2] π.χ. Οι αγανακτισμένοι σε μια πόλη, βγάζουν ψήφισμα ‘συμπαράστασης’ σε έναν από αυτούς που κατά δήλωσή του, δέχεται απειλές. Την άλλη μέρα, οι αγανακτισμένοι του συντάγματος, βγάζουν και αυτοί ψήφισμα συμπαράστασης με το ίδιο θέμα. Το ‘απειλούμενο’ άτομο, συμπεριφέρεται ως ‘αρχηγός’ στην τοπική πλατεία. Επειδή δε, ήταν στέλεχος , συνασπισμού κομμάτων, φαίνεται πως η (κομματική) οργάνωση της περιφέρειας, ‘έθεσε’ στην οργάνωση της Αθήνας, το θέμα. Έτσι εξηγείται, το ‘αστραπιαίο’ της δράσης, καθώς και το γεγονός πως η καταχώρηση στον τοπικό τύπο, ήταν πληρωμένη. Αλήθεια πληρώνουν οι αγανακτισμένοι της πλατείας συντάγματος, για καταχωρήσεις σε επαρχιακές εφημερίδες, τέτοιου είδους θεμάτων? Και αυτό το αποφάσισαν? Ή τα οικονομικά δεν παίζουν ρόλο?
http://www.economist.gr/
