Θα έμεναν εκεί δέκα μέρες για να ερευνήσουν το σημείο όπου είχε ναυαγήσει το πλοίο με το οποίο ο Έλγιν μετέφερε μάρμαρα από την Ακρόπολη. Ίσως... κάτι υπάρχει ακόμα.
Μαζί με την υπόλοιπη καταδυτική ομάδα της Εφορείας Εναλίων Αρχαιοτήτων έφτασαν εκεί στις 12.30 μετά τα μεσάνυχτα. Αλλά, δεν πήγαν στα καταλύματα για ύπνο. Ως τις 3 το πρωί έμειναν στο σκάφος και προετοίμαζαν τον εξοπλισμό για την κατάδυση της άλλης ημέρας. Μηχανήματα ανασκαφής, μπουκάλες οξυγόνου, αγκυροβόλια, μπαλόνια αν χρειαστεί να ανελκυστεί κάποιο αντικείμενο. Μπουκάλες με άλλα αέρια, αν πρόκειται η κατάδυση να πάει πολύ βαθιά.
«Έχουμε καταδυθεί και στα 70 μέτρα», μας λέει. «Δεν είναι μια απλή και εύκολη δουλειά. Χρειάζεται ηρεμία, συγκέντρωση και προηγουμένως ξεκούραση. Γιατί ο βαθμός επικινδυνότητας για τον οργανισμό είναι απολύτως ανάλογος τόσο της δυσκολίας της κατάδυσης όσο και της φυσικής κατάστασης του δύτη».
Ο συνομιλητής μας έχει ταξιδέψει σε όλους τους ελληνικούς βυθούς. «Μερικά ταξίδια είναι ιδιαίτερα δύσκολα, όταν πρόκειται να πάμε σε νησιά άγονης γραμμής ή ακόμα περισσότερο σε βραχονησίδες».
Το παράπονό του, όπως και των συναδέλφων του, είναι πως αυτή η δουλειά δεν μπορεί να μετριέται με το γράμμα του νόμου, που λέει ότι οι εργάσιμες ημέρες του χρόνου είναι 360 μείον τις γιορτές και τις αργίες. Και μας περιγράφει: «Για τους δύτες είναι επικίνδυνο, άρα απαγορευτικό αρκετές ώρες μετά την κατάδυση να περάσουμε υψόμετρο πάνω από 360 μέτρα. Είμαστε υποχρεωμένοι να περιμένουμε δυο τρεις μέρες μέχρι ο οργανισμός να επανέλθει, αν γνωρίζουμε ότι θα περάσουμε υψόμετρο». Έτσι «οι 120 καταδύσεις που είναι το όριο ετησίως είναι νούμερο άπιαστο. Δεν προλαβαίνουμε. Αλλά δένεσαι με τη δουλειά. Και κάνεις ό,τι μπορείς και περισσότερα από όσα μπορείς».
http://erroso.blogspot.com/
