αποφασίσει τη στάση που θα κρατήσει, μετά και την πρόσφατη συνάντηση που είχε με τον αναπληρωτή υπουργό Ανάπτυξης Ανταγωνιστικότητας και Ναυτιλίας Χάρη Παμπούκη, όπου του τέθηκαν τα αιτήματα για τα ασφαλιστικά και τα συνταξιοδοτικά δικαιώματα των ναυτικών που θίγονται από το μεσοπρόθεσμο.
Η ΠΝΟ έχει προειδοποιήσει με απεργιακές κινητοποιήσεις το τρίτο δεκαήμερο του Ιουλίου, αν δεν υπάρξει κάποια απάντηση από πλευράς υπουργείου, ενώ κάλεσμα στους ναυτεργάτες, να προετοιμαστούν για απεργιακή κινητοποίηση το τρίτο δεκαήμερο του Ιουλίου, έχουν απευθύνει με ανακοίνωσή τους τα σωματεία: ΠΕΜΕΝ (Πανελλήνια Ένωση Μηχανικών Εμπορικού Ναυτικού), ΣΤΕΦΕΝΣΩΝ (κατώτερα πληρώματα μηχανής), ΠΕΕΜΑΓΕΝ(Πανελλήνια Επαγγελματική Ένωση Μαγείρων Εμπορικού Ναυτικού), ΠΕΠΡΝ (Πανελλήνια Ένωση πληρωμάτων ρυμουλκών ναυαγοσωστικών), με τη συμπαράσταση της ΠΕΣ/ΝΑΤ (Πανελλήνιας Ένωσης Συνταξιούχων ΝΑΤ) και της Επιτροπής Ανέργων Ναυτικών.
Σύμφωνα με πηγές, ακτοπλόοι που συναντήθηκαν σήμερα με τα μέλη της ΠΝΟ, εξέφρασαν τη συμπαράστασή τους προς τα δίκαια όπως τα χαρακτήρισαν αιτήματα των ναυτεργατών, αλλά παράλληλα απηύθυναν έκκληση να μη γίνει απεργία τη συγκεκριμένη περίοδο, καθώς θα πλήξει ανεπανόρθωτα τον ακτοπλοϊκό κλάδο και τις οικονομίες στις νησιωτικές περιοχές.
Από την πλευρά του, ο κ. Παμπούκης είχε δηλώσει πρόσφατα ότι κανείς δεν θέλει ρήξεις και μάλιστα για διάφορα θέματα της κοινωνίας και δεσμεύθηκε νε εξετάσει όλα τα θέματα των ναυτικών με πολιτική επίλυση και κοινωνικό διάλογο στα πλαίσια του εφικτού, ενώ είχε τονίσει ότι «δεν θα κλείσει καθόλου το λιμάνι» και πως «όλα τα θέματα θα επιλυθούν με διάλογο».
Η διοίκηση της Πανελλήνιας Ένωσης Ναυτών Εμπορικού Ναυτικού, αναφερόμενη στη δήλωση του υπουργού ότι δεν θα κλείσει καθόλου το λιμάνι, έκανε λόγο για "απειλή", ενώ ζήτησε από την πολιτική ηγεσία του υπουργείου να προχωρήσει στην κατάργηση της πολιτικής επιστράτευσης των ναυτεργατών.
Σημειώνεται ότι η επίταξη των ναυτεργατών παραμένει σε ισχύ από τις 30/11/2011, με το αιτιολογικό ότι στη διάρκεια της πολυήμερης απεργιακής κινητοποίησης που πραγματοποίησαν οι ναυτικοί την περίοδο εκείνη δημιουργήθηκε πρόβλημα με την προμήθεια των νησιών σε τρόφιμα και φάρμακα, ενώ κινδύνεψε η αγροτική παραγωγή.
Πολιτική επιστράτευση ναυτεργατών- Τι υποστηρίζει εργατολόγος
«Από τη στιγμή που έχει σταματήσει μια απεργιακή κινητοποίηση και δεν υπάρχει επείγουσα ανάγκη για τις τοπικές κοινωνίες, δεν μπορεί να είναι σε ισχύ η πολιτική επιστράτευση- τίθεται ένα πολιτικό ηθικό και κοινωνικό ζήτημα», υποστηρίζει η δικηγόρος του Εργατικού και Συλλογικού δικαίου Μαριετίνα Στεφανάτου, αναφερόμενη στην πολιτική επιστράτευση των ναυτεργατών.
Πάντως οι απόψεις των νομικών για το ζήτημα διίστανται.
Σύμφωνα με την κα Στεφανάτου η έννοια της πολιτικής επιστράτευσης είναι ένα μέτρο με το οποίο επιβάλλεται επίταξη προσωπικών υπηρεσιών, σε περίπτωση πολέμου ή αντιμετώπισης αναγκών από θεομηνία που μπορεί να θέσει σε κίνδυνο τη δημόσια υγεία.
Η εργατολόγος αναφέρει ότι οι οπαδοί της νομιμότητας του μέτρου αυτού έως σήμερα επικαλούνται το άρθρο 2 του νομοθετικού διατάγματος 17/1974 περί πολιτικής σχεδιάσεως εκτάκτου ανάγκης.
Ωστόσο η ίδια επισημαίνει ότι το νομοθετικό διάταγμα αυτό, που δεν έχει βέβαια καταργηθεί αλλά προϋπήρχε και βασίζεται στο Σύνταγμα του 1952, είναι αμέσως μεταπολιτευτικό και είχε ως σκοπό να αντιμετωπιστούν οι καταστάσεις μέγιστης ανάγκης της εποχής εκείνης και όχι απεργιακές κινητοποιήσεις.
«Δεν είναι νόμιμη η επιβολή της πολιτικής επιστράτευσης για την αντιμετώπιση απεργιακών κινητοποιήσεων», δηλώνει η κα Στεφανάτου, για το πρόσθετο λόγο -όπως υποστηρίζει- ότι «στη συνέχεια ακολούθησε η ψήφιση του συντάγματος του 1975, όπου με το άρθρο 23 αναγνωρίστηκε καταρχήν σαν απολύτως συνταγματικό δικαίωμα και κανόνα το δικαίωμα της απεργίας και με το άρθρο 23 παράγραφος 3 ορίστηκε ότι απαγορεύεται οποιαδήποτε μορφή αναγκαστικής εργασίας».
«Ο σκοπός του νομοθέτη του '74 είχε στην πρόβλεψή του όχι την αντιμετώπιση των απεργιών αλλά κάποιες άλλες ανάγκες της εποχής εκείνης», αναφέρει κα Στεφανάτου και σημειώνει ότι «μεταγενέστερη τροποποίηση αυτού του άρθρου 2 του νομοθετικού διατάγματος του 17/1974 ορίζει ακριβώς ποιες είναι αυτές οι έκτακτες ανάγκες, ωστόσο δεν αναφέρεται πουθενά η λέξη απεργία».
«Είναι διασταλτική ερμηνεία σε βάρος του πνεύματος και του γράμματος του νόμου να χρησιμοποιείται αυτό το νομοθετικό διάταγμα του 1974 για την αντιμετώπιση απεργιών», λέει η εργατολόγος και αναφέρει ότι κατά τη γνώμη της είναι απολύτως αντισυνταγματική η επίκλησή του.
Σημειώνεται ότι έως σήμερα η πολιτική επιστράτευση κηρύσσεται με βάση το νομοθετικό διάταγμα 17/1974 «Περί Πολιτικής Σχεδιάσεως Εκτάκτου Ανάγκης» (Π.Σ.Ε.Α.) (ΦΕΚ Α΄ 236/1974)[1], το άρθρο 18 του οποίου επιτρέπει την πολιτική επιστράτευση στην περίπτωση "πολιτικής κινητοποίησης".
Η απόφαση για την ενεργοποίηση του μηχανισμού Πολιτικής Επιστράτευσης βαραίνει τον εκάστοτε αρμόδιο υπουργό. Οι νομαρχίες μοιράζουν στους επιστρατευόμενους "φύλλα ατομικής προσκλήσεως πολιτικής επιστράτευσης" (αντίστοιχα με τα "φύλλα πορείας" της στρατιωτικής επιστράτευσης) και όσοι αρνούνται να υπακούσουν δικάζονται με αυτόφωρο.
Το 2006 η Πανελλήνια Ναυτική Ομοσπονδία κατέφυγε στο Συμβούλιο της Επικρατείας (ΣτΕ) αμφισβητώντας την ισχύ του Ν.Δ. 17/1974, καθώς αυτό είχε εκδοθεί με βάση το παλιότερο Σύνταγμα του 1952. Το ΣτΕ δεν αποφάσισε ποτέ επί του θέματος, καθώς η κυβέρνηση απέσυρε την απόφαση της επίταξης.
