Πάντα με γνώμονα την αλληλοεκτίμηση , θα ήθελα να σχολιάσω κάποιες από τις συμβουλές που παραθέσατε και κατά την γνώμη μου δυσκόλεψαν παρά διευκόλυναν κάθε ενδιαφερόμενο.
Μιλώντας πάντα για «καλούς τρόπους» , στο (1) γίνετε αναφορά για την επιλογή του κρασιού-δώρου. Αλλά πόσο «δώρο» είναι όταν το έχουμε προσφέρει για να καταναλωθεί το ίδιο βράδυ ; Ακόμα και στην περίπτωση που μας έχει ζητηθεί καλό θα ήταν , να μην θεωρήσουμε «δώρο» το κρασί και να το συνοδεύουμε με κάτι που θα μείνει ανέγγιχτο μέχρι την αποχώρηση μας.
Τα πεδία στα οποία επιχειρήσατε να κάνετε το γνωστό «πάντρεμα φαγητού- κρασιού» η γνώμη μου είναι πως αρκεστήκατε σε γενικότητες χωρίς παραδείγματα. Τόσο για το φαγητό όσο και για το κρασί. Πέραν από τους «συνήθεις κανόνες» υπάρχουν και οι προτιμήσεις των καλεσμένων που όσο κι αν μας προκαλούν έκπληξη πρέπει να τους σεβόμαστε. Σίγουρα την πράσινη σαλάτα δεν θα την συνοδεύσουμε με ένα κόκκινο ταννικό κρασί και σε ένα τρυφερό ζουμερό μοσχαρίσιο φιλέτο δεν θα σερβίραμε ποτέ ένα νεαρό νευρικό λευκό κρασί .θεωρώ πως μια αρχή μπορεί να γίνει με το ποιο είδος κρασί συνηθίζει να πίνει η εκάστοτε παρέα. Κι από εκεί να καταστρώνετε το μενού. Η πλειοψηφία των οινόφιλων αναπαύετε στον διαχωρισμό «ελαφρύ» και «βαρύ». Χωρίς να προσδιορίζει ποίο είναι το συστατικό αυτό, που κάνει το κρασί του ,να είναι στην μία κατηγορία ή στην άλλη. Κι επειδή δεν υπάρχουν αυτά τα κρασιά , πόσο πιο όμορφο είναι να τους δίνουμε περισσότερες περιγραφές , και να ακούμε και γνώμες που βγάζουν το κρασί από πολλά κλισέ που το συνοδεύουν εδώ και καιρό.
Το κρασί θέλει παρέα. Και είναι απλό όσο και το φαγητό.
Κλείνοντας, για δεύτερη φορά αναφέρω πόσο χρηστικό είναι το άρθρο σας και οι συμβουλές σας και πόσο εκτιμώ την πρόθεση σας να βοηθήσετε.
Με οινικούς χαιρετισμούς
Ανδρέας Γιαννόπουλος
Γενικός Γραμματέας Πανελλήνιας Ένωσης Οινοχόων
