της Τζένης Κ.
H Χίλαρι Κλίντον έφυγε όπως φεύγουν οι γιορτές, όπως τελειώνουν οι άδειες. Άφησε το Γιώργο Παπανδρέου μονάχο με τη συνήθως ανεπίδοτη super αμερικάνικη προφορά του κι εμάς...στεγνούς από σορόπι στην αιματοβαμμένη ποδιά της Άνγκελα Μέρκελ. Αυτή η όψιμα γλυκύτατη κυριούλα, της οποίας οι αφίξεις προκαλούσαν κάποτε πορείες και αντάρτικο πόλης (ενώ τώρα που έχουμε δει τα χειρότερα δε μας γαργαλούν καν τον προοδευτισμό), επέστρεψε στο home sweet home που μοιράζεται με τον sexy προπάτορα του Ντομινίκ Στρος Καν, τον πάλαι ποτέ πλανητάρχη, Bill, έχοντας συμβάλει προηγουμένως όμως στην επίλυση ενός σημαντικού ελληνικού προβλήματος- διλήμματος. Δε θέλουμε την Κική. Θέλουμε το κοκό. Δε θέλουμε να διακορευτούμε από βιτσιόζα, σαδίστρια, γερμανίδα γκουβερνάντα. Προτιμάμε την επαγγελματία αμερικανίδα call girl που, άμα λάχει, με το αζημίωτο, ψιθυρίζει και τονωτικές κουβέντες στο αυτί. Των λόγων της Χίλαρι (περί Δημοκρατίας και Παρθενώνα) το ύφος, μας το χαλάρωσε το ήθος. Μας το ξε-χιλάρωσε για την ακρίβεια.
Τι θυμήθηκα λοιπόν ακούγοντας και βλέποντας την ενθουσιώδη επισκέπτριά μας να μας περνάει όλους, ανθρώπους και αγάλματα, με βερνίκι σιέλου από πάνω μέχρι κάτω…:
Θυμήθηκα πως κάποτε, περνώντας από ένα ορεινό χωριό, είδα μια ψησταριά, χαμένη στα πλατάνια. Αντί για την παραδοσιακή ταμπέλα με την επωνυμία της, είχε αναρτήσει το πορτρέτο ενός κόκορα που δήλωνε: «Εάν ψηθώ, να ψηθώ από τον Μπάμπη… Τάδε…». Όπου Τάδε βάλτε το όνομα του ψήστη. Ε κι εγώ το ίδιο. Αν πουληθώ (που ήδη πωλούμαι) να αγοραστώ από τη Χίλαρι Κλίντον, από τον πρόεδρο Ομπάμα κι από τους λοιπούς χαμογελαστούς πρώην σφαγείς που το έριξαν στις αγαθοεργίες. Ούτε καλημέρα δε θέλω με τους φλεγματικούς Ευρωπαίους, ούτε λαβή καράτε δεν κάθομαι να μου ξαναεπιδείξει ο ξεθωριασμένος Βλαντιμίρ… Επιλέγω το αμερικάνικο όνειρο που τώρα τελευταία μπορεί να το νοικιάσει κανείς και να το ονειρευτεί ακόμα κι αν είναι αποτυχημένος, παραδομένος, προδομένος κι έχει μέσα του και μένος… ο αγανακτισμένος.
http://topontiki.gr/article/19625
