2. Τα πρώτα δύο έτη στο πανεπιστήμιο ήταν υπέροχα, με εμπνευσμένους ανθρώπους γύρω μας να μας διδάσκουν και να μας ανοίγουν "δρόμους" δημιουργιας. Υπήρχε, βέβαια, και η πλευρά των τεμπέληδων, που δε λείπει από πουθενά, που είχαν στη μπούκα όλους αυτούς που δούλευαν. Εν μία νυκτί, στα μέσα του τρίτου έτους, περίπου μια 40άρα καθηγητών, συμβασιούχων, παίρνουν πόδι από το τμήμα, και μένουμε όλοι μετέωροι με καμιά 15αριά μόνιμους, και πολλούς λέω...Κάνουμε κατάληψη, εννοείται, και μετά από πολλά που είδαμε και ακούσαμε, βρισκόμαστε στη δυσάρεστη θέση να χάσουμε την εξεταστική του Ιουνίου, όχι γιατί κατελήφθη η σχολή, αλλά γιατί οι μόνιμοι θεώρησαν καλό να μας τιμωρήσουν που θέλαμε πίσω τους καθηγητές μας. Για την ιστορία, θα αναφέρω δύο πράγματα: όταν μιλάμε για συμβασιούχους, μιλάμε για ανθρώπους που στην Ελλάδα είχαν ένα πολύ σημαντικό καλλιτεχνικό προφίλ, άλλοι περισότερο, άλλοι λιγότερο, και επίσης αξίζει να ειπωθεί ότι μεγάλη μερίδα των μόνιμων δεν είχαν καν συμπληρώσει τόσες διαδακτικές ώρες όσες οι συμβασιούχοι, οπότε επικαλέστηκαν μη επάρκεια διδακτικών ωρών. (εγώ είχα ήδη 12 παρουσίες με συμβασιούχους και συμφοιτητής με μόνιμο κάνα-δυό...). Επίσης, όποιος αγνοεί το καθεστώς τον Π.Δ, ας ψάξει να μάθει.
3. Μετά από αυτό, άρχισε στο τμήμα να γίνεται το εξής: έπαιρναν και απέλυαν συμβασιούχους με ρυθμούς σούπερ μάρκετ, με αποτέλεσμα να μην ξέρουμε ποιός μας διδάσκει το επόμενο εξάμηνο. Αποφοίτησα, αφού πέρασα από 5 επιβλέποντες καθηγητές σε έξι χρόνια, πράγμα κάπως ανεπίτρεπτο σε καλλιτεχνικούς κλάδους. Όταν ασχολήσε με αυτά τα πράγματα, είσαι λίγο σαν τον αυριανό τσαγκάρη (του κάποτε...)...πας στο γερο-τσαγκάρη και φεύγεις όταν μάθεις τη δουλειά.
4. Αποφοίτησα, λοιπόν, και μετά τι; Τι στην Ελλάδα; Να μπω στην εκπαίδευση; Δεν το υποτιμώ καθόλου, ίσα-ίσα είναι ΤΟ σημαντικότερο να προσφέρεις στην εκπαίδευση, αλλά εμένα το στοιχείο μου είναι και λίγο αλήτικο και θέλω να γίνω αρτίστας. Οπότε, μαζεύεις το μπόγο σου και πας να παίξεις σε ξένες παραλίες. Διότι, για να κάνω και μια ελληναράδικη προσέγγιση, είναι ανεπίτρεπτο η χώρα που γέννησε τον πολιτισμό και όλα αυτά τα παχιά και τα πολλά, να έχει αυτό το επίπεδο σήμερα στον πολιτισμό.Τελεία.
5. Πήγα έξω, έφαγα την πίκρα γιατί έξω είμαστε τα φτωχά χαραμοφάϊκα τριτοτέταρτα ξαδέρφια, και δε σου δίνω το σπίτι μου να μένεις παιδάκι από την Ελλάδα, διότι θα χρεωκοπήσεις και πως θα μου το πληρώσεις; Έκανα να βρω ένα σπίτι κάνα δίμηνο, με τη σχολή και τα διαβάσματα να τρέχουν, τα ψυχολογικά στο κόκκινο, έχασα και καμιά 12 κιλά σε κάνα τρίμηνο, και έστρωσα χαρακτήρα. Και μη θαρρείς, για να πούμε και του στραβού το δίκιο, ότι δεν υπάρχει ανοργανωσιά και χάος στις σχολές έξω...απλά υπάρχουν κάποιες ευκαιρίες παραπάνω.
6. Μετά, όμως, όχι να το παινευτώ, επειδή είμαι και καλός σε αυτό που κάνω, βρήκα κάπως το μπουσουλά μου και υπήρξα, αν θες και περιζήτητος στη σχολή. Πήρα μπάτσελορ σε ένα χρόνο, γιατί είμαι αστέρι, και τώρα έχω ένα ελληνικό και ένα ξενόφερτο, και τώρα πάω να κάνω μάστερ.
7. Κατακλείδα: Η αδερφή μου χρωστάει κολύμβηση στα ΤΕΦΑΑ και ο καθηγητής δεν την περνάει γιατί έχει υψοφοβία και δε μπορεί να πηδήξει από το ανάθεμα μέσα στο νερό. Και το μάθημα δεν είναι καν πως θα πέσεις μέσα στο νερό, εν μέρει...
Και σε ρωτάω: Εγώ που είμαι αρτίστας και ψώνιο και ελίτ, και είμαι και καλός και όλα τα σφάζω και τα μαχαιρώνω, άμα λάχει, να κάτσω το πρώην λίκνο του πολιτισμού να σκοτώνω μύγες και σε κάνα δεκάχρονο απραξίας να φύγει το ταλεντάκι που έχω;(διότι και αυτό φεύγει, ξέρεις, ελείψη εξάσκησης) Ή να πάω έξω, που ευκαιρίες υπάρχουν περισσότερες τουλάχιστον από την Ελλάδα, στην παρούσα φάση, και να γυρίσω, ίσως, μια μέρα και να προσφέρω ένα όποιο υψηλό επίπεδο στη χώρα μου;
Η μήπως τότε θα είμαι διπλά προδότης...
Αναγνώστης
