(αφόρα: http://tro-ma-ktiko.blogspot.com/2011/08/30_20.html) προσπαθώντας μάταια να τα φέρω βόλτα με δουλειές "του ποδαριού". Το σπίτι όπου να 'ναι θα το πάρουν οι τράπεζες, οι συνταξιούχοι γονείς μας δεν έχουν πια διαθέσιμο εισόδημα για να βοηθήσουν και τα χρέη συσσωρεύονται. Η κατάθλιψη (ευτυχώς ήπιας μορφής) έχει από καιρό εγκατασταθεί και το μόνο που με κρατάει είνα! ι η αγάπη και η κατανόηση της οικογένειάς μου, που και αυτή όμως πια άρχισε να εξαντλείται. Διότι, κακά τα ψέμματα, το συνεχές "δεν έχω" κουράζει ακόμη και τους πιο δυνατούς. Πόσο μάλλον κι ένα παιδί, που θέλει τα σχολικά του, ένα παιχνιδάκι πότε-πότε, καινούργια ρούχα αφού τα παλιά μικρύναν, κ.ο.κ.
Ειλικρινά, δεν μπορώ να φανταστω που θα φτάσει αυτή η κατάσταση. Απλά εύχομαι πια, ό,τι είναι να γίνει να γίνει δραστικά και γρήγορα, μήπως και προλάβουμε να ξαναβάλουμε τις ζωές μας σε τάξη. Από τους "ηγέτες" δεν περιμένω τίποτε γιατί ανέκαθεν ζούσαν και συνεχίζουν να ζουν σαν τον καρκίνο: δυναμώνουν, παρασιτώντας σε βάρος υγιών ιστών και καταστρέφονται μόνο σκοτώνοντας το θύμα τους. Από τους συνανθρώπους μου περιμένω την αλλαγή. Να βάλουμε στο περιθώριο σιχαμερούς πολιτικούς, δικαστικούς, παπαδαριό (τη σκάρτη ιεραρχία) και τραπεζί! τες και να ξεκινήσουμε από την αρχή να υφαίνουμε τον κόσμο μας. Κι αναρωτιέμαι, μπορούμε ή τόσα χρόνια υποτελείς, υποτακτικοί και οπαδοί χάσαμε το γονίδιο της αυτοσυντήρησης;!
Αναγνώστης
