Μια από τις πιο ξεχωριστές παρουσίες της TV, η Δέσποινα Καμπούρη μπήκε πρόσφατα στο club των μαμάδων. Τόσο πρόσφατα που τα πρώτα της post για το blog της δεν μπορούν παρά να μιλούν για αυτή τη μοναδική εμπειρία. Στο δικό της βιογραφικό ξεκινά όμως με μία αναφορά στη δική της μαμά:
"Υπέφερε η μάνα μου για να με γεννήσει εκείνο τον χειμώνα. Αυτή ήταν όμως η πρώτη και η τελευταία φορά που της προκάλεσα πόνο. Μεταφορικά και κυριολεκτικά. Εκτοτε… «να’ σαι καλά παιδάκι μου που μόνο χαρές μου δίνεις»… Καλόβολο και ήσυχο παιδί από μικρή. Κοντεύω τα 30 και οι τρέλες που έχω κάνει στη ζωή μου μετριούνται στα πέντε δάχτυλα του χεριού. Αντε… μέχρι τα πρώτα τρία".
Despoina’s Notebook No 1
Μετά από πολλά ξεσπάσματα, αγωνίες, χαρές, άγχη, κλάμματα χωρίς λόγο και αιτία -ποιος είπε ότι η εγκυμοσύνη είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να σου συμβεί και τους εννέα μήνες;- ήρθε η μεγάλη ώρα…
Πριν λίγο σκέφτηκα ότι πρέπει να ετοιμάσω την περιβόητη «βαλιτσούλα του μαιευτηρίου» και συνειδητοποίησα ότι σε τέσσερις μέρες θα κρατάω στα χέρια μου ένα μικροσκοπικό μωρό που θα είναι δικό μου και θα έχω την απόλυτη ευθύνη της επιβίωσής του. Φοβάμαι. Oχι μόνο την διαδικασία του τοκετού, αλλά και γι’ αυτά που έρχονται.
Οι ανησυχίες μου δε μ’ αφήνουν να χαρώ αυτό το θαύμα που μου συμβαίνει.. Παρόλα αυτά, συνέχεια με παρηγορεί η σκέψη ότι όπως το πέρασαν τόσες γυναίκες, έτσι θα το περάσω κι εγώ. Ε, και δε μπορεί όλες αυτές που με σταματούν στο δρόμο ή μου στέλνουν μηνύματα στο Facebook και στοTwitter λέγοντάς μου μέσες άκρες ό, τι η ζωή μου θα αποκτήσει νόημα μετά τον ερχομό της, να έχουν πέσει έξω.
Νομίζω πως την αγαπάω πριν καλά καλά τη γνωρίσω. Μάλλον είναι αυτό που λένε «μητρικό φίλτρο». Και μια που το ανέφερα, σας ευχαριστώ αληθινά μέσα από την καρδιά μου για την θετική ενέργεια που μου στέλνετε μέσα από τα μηνύματά σας. Και δεν το λέω για το τυπικό του θέματος, αλλά το εννοώ πέρα ως πέρα!
Αποστειρωτές, πάντες κούνιας, σελτεδάκια, λέξεις άγνωστες μέχρι πριν λίγο καιρό, έχουν γίνει για μένα τρόπος ζωής. Είναι τόσα αυτά που δεν γνώριζα και πλέον έχω γίνει expert… Respect σε όλες τις μανούλες του κόσμου. Μη τις πικραίνετε και μη τις ξεσυνερίζεστε! Σας αγαπώ και σας νιώθω όλες! Παρένθεση: Οση ώρα σας γράφω, είμαι ξαπλωμένη στον καναπέ, η μικρή μου κάνει σβούρες και τα σκαμπανεβάσματα της κοιλιάς μου εμποδίζουν την οπτική μου επαφή με την οθόνη του υπολογιστή. Κάντε το εικόνα! Εχει πολύ πλάκα.
Παιδικό δωμάτιο έτοιμο, ρουχαλάκια πλυμμένα, σιδερωμένα και χωρίς ταμπελάκια, είναι ήδη τακτοποιημένα στα συρτάρια τους… Την Κυριακή 14 Αυγούστου θα επιστρέψουμε τρεις στο σπίτι. Ακόμα δεν μπορώ να το πιστέψω. Θα σας γράψω και μέσα από το μαιευτήριο. Ελπίζω και παρακαλάω να πάνε όλα καλά. Κάτι μου λέει ότι φέτος θα πάρω το πιο όμορφο και πολύτιμο δώρο για τη γιορτή μου! Καλό Δεκαπενταύγουστο σε όλους!
Despoina's Notebook Νο 2
Φύγαμε δύο, γυρίσαμε τρεις! Πώς να χωρέσει τόση ευτυχία μέσα σε λίγα τετραγωνικά; Πότε θα σταματήσω να κλαίω;
Τόσα πράγματα μέσα στο μυαλό μου και τόσος λίγος χρόνος να τα
επεξεργαστώ… Πλέον η καθημερινότητά μου έχει αλλάξει. Ξυπνάω κάθε τρεις
ώρες, θηλάζω, αλλάζω πάνες και ζω μόνο για να είναι καλά η κόρη μου… «Η
κόρη μου»… Σαν ψέμματα μου ακούγεται, αλλά πρώτη φορά αισθάνομαι ότι
υπάρχει κάποιος άνθρωπος πάνω στον πλανήτη για τον οποίο θα θυσίαζα τη
ζωή μου. Ποιος; Εγώ ο παρτάκιας που αγαπάω τόσο πολύ τον εαυτό μου. Κι
όμως. Συνέβη και αυτό. Λίγο πριν γεννήσω –μεγάλο κεφάλαιο ο τοκετός που
θα σας το αναπτύξω παρακάτω- αναρωτιόμουν «και δηλαδή θα πρέπει να
αγαπήσω με το ζόρι έναν ξένο άνθρωπο που θα εισβάλει στη ζωή μου μέσα σε
μισή ώρα; (όσο διαρκεί η καισαρική)». Θεέ μου, πόσο πολύ αλλάζουν όλα
μαγικά! Πλέον δεν κλείνω μάτι τις νύχτες για να ακούω την αναπνοή της.
Τη μυρίζω, τη φιλάω, της τραγουδάω, δεν αντέχω να την ακούω να κλαίει…
Αυτό είναι η φύση. Και όσες είναι μητέρες μπορούν να το καταλάβουν και
να το νιώσουν.
Ταλαιπωρήθηκα αρκετα στο Μαιευτήριο. Ψυχολογικά και σωματικά. Γι’ αυτό δεν κράτησα τον λόγο μου να σας γράψω από εκεί αυτές τις πέντε μέρες. Δε θα μπορούσα να έχω καλύτερη αντιμετώπιση από το νοσηλευτικό προσωπικό του Ρέα. Ηταν συνέχεια στο πλευρό μου και με ντάντεψαν πολύ οι μαίες! Γεια σας ρε κορίτσια αν τυχαίνει να διαβάζετε τώρα! Σας ευχαριστώ για όλα! Κι εσάς γιατρέ μου που μου χαρίσατε αυτό το θαύμα! Αλλά οι πόνοι της καισαρικής και κυρίως το αίσθημα ότι είσαι ανήμπορη να χαρείς το βρέφος σου, σε καταβάλλουν. Ηθελα απεγνωσμένα να επιστρέψουμε στο σπίτι, να μπούμε σε μια σειρά, να συνέλθω ψυχολογικά και το πιο βασικό! Να μην αισθάνομαι άρρωστη! Κάθε μέρα που περνάει, είμαι και καλύτερα! Ευτυχώς έχω ένα συντροφο που με βοηθάει πολύ και τελικά νομίζω ότι γεννήθηκε για να είναι πατέρας. Ο Βαγγέλης τελικά ήταν πιο έτοιμος από μένα για να γίνει γονιός. Πρώτος αυτός της φόρεσε το φορμάκι της, γιατί εγώ φοβόμουν μη τη σκάσω περνόντας το από το κεφάλι της. Εκείνος επέμενε περισσότερο από μένα να «αντέξω» τον θηλασμό. Ισως το πιο δύσκολο κομμάτι σε όλη μου την εγκυμοσύνη. Οσες μαμάδες θηλάζουν πάνω από τρεις μήνες τους αξίζουν συγχαρητήρια και μεγάλος σεβασμός.
Δε μπορώ να σας περιγράψω τα συναισθήματα τη στιγμή που έρχεται το φορείο να σε πάρει από το δωμάτιο για να σε μεταφέρει στο χειρουργείο. Μία τεράστια αμηχανία και χαζοαστεία των φίλων και των συγγενών που νομίζουν έτσι ότι θα σε χαλαρώσουν και θα σε καθησυχάσουν. Ποια; Εμένα που δεν έχω κάνει ούτε σφράγισμα στη ζωή μου. Ενέσεις, επισκληρίδιος, νυστέρια, ράμματα… Σαν ψέμματα μου φαίνεται ότι τα έκανα όλα αυτά και τώρα είμαι χαλαρή μπροστά από τον υπολογιστή μου και σας γράφω. Κι ο Βαγγέλης εκεί. Να μου κρατάει σφιχτά τα τρεμάμενα χέρια και να μου χαμογελάει χωρίς πολλά λόγια! Θέλω να πω κι ένα μεγάλο ευχαριστώ στην αναισθησιολόγο μου που μου φέρθηκε σα να είμαι το παιδί της! «Μην ανησυχείς κορίτσι μου! Σε ένα μήνα γεννάει η κόρη μου και θα σου κάνω ότι θα κάνω και σε αυτή». Και στο Βανεσσάκι, τη μαία μου που δεν έφυγε λεπτό από κοντά μου!
Και τώρα σπίτι… Είμαι μια κλασσική χαζομαμά που νομίζει ότι έκανε το πιο όμορφο μωρό στον κόσμο! Εγώ η εργασιομανής, καριερίστα, από τώρα σκέφτομαι ότι 1η Οκτώβρη πρέπει να επιστρέψω στα καθήκοντά μου και αγχώνομαι από τώρα για το ότι πρέπει να λείψω κάποιες ώρες από το σπίτι! Τρελές αλλαγές φίλοι μου! Ωραίες αλλάγές! Η ζωή μου πλέον έχει νόημα και σκοπό: να δημιουργήσω έναν ελεύθερο άνθρωπο. Σας φιλώ και περιμένω τα μηνύματά σας στο Facebook και στο Twitter (@dkampouri)!
