«Ταΐζουμε γεμάτα στομάχια» είχε πει κάποτε ο Ευ. Παπανούτσος (φιλόσοφος, ακαδημαϊκός, παιδαγωγός, 1900-1982) και εννοούσε την πνευματική τροφή των σπουδαστών.
Εμείς κυριολεκτούμε, επεκετείνοντας τη σκέψη του. Εννοούμε και τον χορτάτο σπουδαστή/σπουδάστρια, κάθε επιπέδου και σχολής. Χωρίς, βέβαια, να αγνοούμε τους ενδεείς και πενόμενους, τους εργαζόμενους για να σπουδάσουν, παιδιά γονιών ανήμπορων να τα βοηθήσουν. Ωστόσο, αυτό το ποσοστό δεν συνιστά τον μέσον όρο. Κι αν για κάτι οφείλει να’ ναι περήφανο ένα σημερινό παιδί, είναι η δίψα των γονιών του για να το μορφώσει. Μη στερηθεί (έτσι νομίζει) ό,τι στερήθηκε ο ίδιος σε εποχές τραγικής φτώχιας.
ΚΑΙ πλημμύρισε ο αυλόγυρος των πανεπιστημίων μας από τα Ι.Χ. των φοιτητών τους. Η Λέσχη από μερίδες φαγητού, με κάποιους χορτάτους (και ανεβλαβείς) να σβήνουν το τσιγάρο τους στο γιαούρτι. Κι άδειασαν τα αναγνωστήρια και οι βιβλιοθήκες. Γιατί; Γιατί μορφοποιήθηκε η γνώση σε ηλεκτρονική. Γιατί άλλο; Γιατί υπάρχει θέρμανση στο σπίτι, καφετέρια με σόμπα έξω και γήπεδο με τη λιακάδα. Υπάρχει και ανεμελιά για τη δαπάνη των σπουδών που την ανέλαβε ο γονιός (κι ας κόψει το λαιμό του), βιβλία-δώρο των φορολογουμένων και, βέβαια, για κάποιους της ανίας και της…επανάστασης υπάρχει και πεδίο «ιδεολογικής» έκφρασης και «δράσης». Στις μεγάλες αίθουσες πνιγμένες στην αφίσα και με τη φοιτήτρια σταυροπόδι να (προσ)ελκύει νεοσσούς και πρωτάκια στο κόμμα (μη μας προλάβουν «άλλοι»).
ΔΕΝ θα μιλήσουμε για τα φοιτητικά συγγράμματα, με τις ελλείψεις και τα προβλήματά τους. Θα πάμε στη βάση. Στη Μέση Εκπαίδευση και τα δωρεάν βιβλία, που μοιράζονται, εδώ και χρόνια, στην αρχή της σχολικής χρονιάς και βαραίνουν τον ώμο του πιτσιρικά που τα κουβαλάει σε νάιλον σακούλες. Κι ύστερα; Πώς (και γιατί) να τα διαβάσεις που οι σελίδες της εκτεταμένης ύλης τους αποπνέουν επίδειξη πνεύματος του συγγραφέα, ανάκατο με κέρδος; Κι αν δεν σ’ αφήνουν να αναπνεύσεις με τις 32 ώρες τη βδομάδα στο σχολείο κι άλλες τόσες στο φροντιστήριο για ξένες γλώσσες, μουσική και…μαύρη ζώνη, τότε γεμίζεις το στομάχι με αποστηθισμένα(!)-τι να κάνεις; Με τη μόρφωση είδος εν ανεπαρκεία, τη γνώση μακρινή όσο τα βιβλία που σου…χάρισαν και την πληροφόρηση κοντινή όσο το κομπιούτερ που σου την εξασφάλισε.
ΤΟ θέμα μας είναι τα σχολικά βιβλία, αλλά δεν προλαβαίνουμε. Θα συνεχίσουμε με σκέψεις απλές. Με τον «κίνδυνο» να μας θεωρήσουν φερέφωνα και «κυβερνητικούς». Είναι το τελευταίο που μας απασχολεί. «Ταΐζουμε γεμάτα στομάχια» και δεν θα νιώσεις την ανάγκη της τροφής, αν δεν έχει προηγηθεί η πείνα.
