Μόλις το άκουσε αυτό η Παναγία, χάρηκε πολύ και από τον πολύ πόθο Της να μεταβεί στον μονογενή Υιό Της, ανέβηκε με βιασύνη στο όρος των Ελαιών για να προσευχηθεί, διότι είχε αυτή τη συνήθεια, να ανεβαίνει συχνά σ’ αυτό το όρος. Τότε ακολούθησε θαύμα παράδοξο…Όταν ανέβηκε εκεί η Θεοτόκος, έκλιναν την κορυφή τους τα δέντρα, σαν να ήταν έμψυχα και λογικά, και την προσκυνούσαν και έτσι έδειχναν το σεβασμό τους και τιμούσαν την Κυρία και Δέσποινα του κόσμου.
Αφού προσευχήθηκε αρκετά η Πανάχραντη, επέστρεψε στην οικία Της. Άναψε φώτα πολλά, ευχαρίστησε τον Θεό και κάλεσε τους συγγενείς και τις γειτόνισσες. Στη συνέχεια, ετοίμασε όλα τα απαραίτητα για τον ενταφιασμό Της. Διηγήθηκε και στις άλλες γυναίκες τα λόγια που Της είπε ο Άγγελος για την μετάστασή Της στον ουρανό και σαν απόδειξη των λόγων Της, έδειξε το κλαδί φοίνικα που Της έδωσε ο Άγγελος.
Οι καλεσμένες γυναίκες, μόλις άκουσαν αυτό το λυπηρό νέο, άρχισαν να θρηνούν και να παρακαλούν την Παναγία να μη τις αφήσει ορφανές, και η Παναγία τις είπε ότι αφού πάει στον ουρανό και κοντά στον Υιό Της θα μεσιτεύει σε Αυτόν όχι μόνον για αυτές αλλά και για όλο τον κόσμο. Με τέτοια παρηγορητικά λόγια ελάφρυνε την λύπη τους.
Η παράδοση λέει ότι την τρίτη ημέρα από την εμφάνιση του Αγγέλου, οι Απόστολοι δεν ήταν όλοι στα Ιεροσόλυμα, αλλά σε μακρινούς τόπους όπου κήρυτταν το Ευαγγέλιο. Τότε ξαφνικά νεφέλη τους άρπαξε και τους έφερε όλους μπροστά στο κρεβάτι, όπου ήταν η Θεοτόκος και περίμενε την Κοίμησή Της.
Μαζί με τους Αποστόλους ήρθε και ο Άγιος Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης, ο Απόστολος Τιμόθεος και άλλοι άξιοι Ιεράρχες.
Όλοι αυτοί, μόλις έμαθαν την αιτία για την οποία συγκεντρώθηκαν αιφνιδίως και παραδόξως, είπαν στην Θεοτόκο: «Όσο σε βλέπαμε, Δέσποινα, να ζεις και να μένεις στον κόσμο, παρηγορούμεθα σαν να βλέπαμε τον Υιόν Σου. Επειδή όμως τώρα με τη επιθυμία του Υιού Σου και Θεού πηγαίνεις κοντά Του, γι’ αυτό μας βλέπεις να θρηνούμε και να δακρύζουμε». Τότε η Θεοτόκος τους αποκρίθηκε: «Μαθητές του Υιού μου και Θεού, μην θρηνείτε και μην κάνετε λύπη τη χαρά μου». Όταν ειπώθηκαν αυτά τα λόγια φτάνει και ο Απόστολος Παύλος. Έπεσε στα πόδια της Θεομήτορος, Την προσκύνησε και Την εγκωμίασε με πολλά ουράνια εγκώμια: «Χαίρε, ω Μήτερ της ζωής, βλέποντας εσένα, νόμιζα ότι έβλεπα Εκείνον». Μετά τους αποχαιρέτησε όλους, ξάπλωσε στο νεκροκρέβατο, σταύρωσε τα χέρια Της, προσφέροντας Δεήσεις και Ικεσίες στον Υιό Της για τη ειρήνη όλου του κόσμου, έδωσε στους Αποστόλους και Ιεράρχες την ευχή Της και έτσι άφησε στα χέρια του Υιού Της και Θεού την ολόφωτη και πανάγια ψυχή Της. Τότε ο κορυφαίος των Αποστόλων Πέτρος άρχισε να ψάλλει στην Θεοτόκο επιτάφια εγκώμια, ενώ οι άλλοι Απόστολοι σήκωναν το νεκροκρέβατο. Άλλοι προπορεύονταν κρατώντας λαμπάδες και ψάλλοντας ύμνους, και άλλοι ακολουθούσαν ως το τάφο το Σώμα της Θεομήτορος. Ακούγονταν και Άγγελοι από τον ουρανό που έψαλλαν και γέμιζαν τον αέρα οι μελωδίες τους.
Όλα αυτά που συνέβαιναν οι άρχοντες Ιουδαίοι μην υποφέροντας να βλέπουν και να ακούν, έπεισαν κάποιους από το λαό να παρεμποδίσουν την πομπή. Όμως η Θεία Δίκη πρόφτασε και τιμώρησε αυτούς που τόλμησαν να το κάνουν με το να τους τυφλώσει. Έπειτα έφτασε η πομπή στη Γεθσημανή, εκεί ενταφίασαν το Πάναγνο Σώμα της Θεοτόκου και περίμεναν εκεί τρεις ημέρες ακούγοντας ακατάπαυστα σε όλο αυτό το διάστημα τους ύμνους και τις μελωδίες των Αγίων Αγγέλων.
Μετά από τρεις ημέρες, άνοιξαν τον τάφο και έκπληκτοι διαπίστωσαν ότι η Παναγία αναστήθηκε σωματικά και αναλήφθηκε στους ουρανούς, αφήνοντας πίσω Της μόνο την Τίμια Ζώνη Της. Και βέβαια όλη η ανθρωπότητα, με ευγνωμοσύνη για τις Πρεσβείες Της στο Σωτήρα Χριστό, αναφωνεί: «Χαίρε, ω Μήτερ της ζωής».
Υ.Γ
Προσπάθησα λοιπόν με κάποιες λέξεις να αναφέρω και να περιγράψω την Κοίμηση της Θεοτόκου, τον θάνατο που τον γιορτάζουμε χαρμόσυνα, διότι η Πάναγνη Μητέρα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού ήθελε να πάει στον ουρανό, στον Παράδεισο, στην αιώνια και αθάνατη ζωή για να είναι κοντά στο Παιδί Της και να Μεσιτεύει για εμάς σε Αυτόν.
Βοήθειά μας, ο Χριστός και η Παναγιά μαζί μας...
Στους εορτάζοντες και στις εορτάζουσες, εύχομαι χρόνια πολλά και ευάρεστα στο Θεό !!!
Απολυτίκιο:
Ἦχος α'.
Ἐν τῇ Γεννήσει τὴν παρθενίαν ἐφύλαξας, ἐν τῇ Κοιμήσει τὸν κόσμον οὐ κατέλιπες Θεοτόκε· μετέστης πρὸς τὴν ζωήν, μήτηρ ὑπάρχουσα τῆς ζωῆς, καὶ ταῖς πρεσβείαις ταῖς σαῖς λυτρουμένη, ἐκ θανάτου τὰς ψυχὰς ἡμῶν.
