επιπτώσεις που αναμένεται να φανούν από Σεπτέμβριο στην πραγματική οικονομία της χώρας, από τις αρχές του φθινοπώρου, οδηγούν πολλούς (και κυρίως εντός της Αριστεράς) στην εκτίμηση ότι επίκειται κοινωνική έκρηξη - και μάλιστα τέτοια που μπορεί να διαθέτει «τυφλά» χαρακτηριστικά, όπως στην περίπτωση της Βρετανίας.
Στον ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει η βεβαιότητα ότι η «αγανάκτηση» θα επιστρέψει δριμύτερη στις πλατείες από τις αρχές Σεπτέμβρη (το σχετικό ραντεβού των «Αγανακτισμένων» έχει οριστεί για το Σάββατο 3 Σεπτεμβρίου, ημέρα επετειακή για το ΠΑΣΟΚ), καθώς τα προβλήματα για την κοινωνία θα έχουν πολλαπλασιαστεί και οξυνθεί, με κυριότερα την ανεργία και την αφαίμαξη των εισοδημάτων.
Η κεντρική γραμμή του σχήματος, άλλωστε, εξακολουθεί να μιλά για την ευρύτερη δυνατή συσπείρωση των δυνάμεων της Αριστεράς, όπως και των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων που στρέφονται εναντίον της πολιτικής της κυβέρνησης (μια τέτοια έκφραση αποτελούν και οι «Αγανακτισμένοι») και των μνημονίων, ενώ οι πολιτικές διεργασίες κινούνται γύρω από αυτήν την κατεύθυνση.
Ανάγκη πολιτικών εξελίξεων
Σε συνέντευξή του την περασμένη βδομάδα, ο γραμματέας της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής του ΣΥΝ, Δημήτρης Βίτσας, σημείωνε ότι «οι πολιτικές εξελίξεις στη χώρα μας είναι ανάγκη» και πως το πρόταγμα που μπορεί να αναδείξει - πέραν του ΣΥΡΙΖΑ - η ίδια η κοινωνική αγανάκτηση θα είναι το «να φύγει αυτή η κυβέρνηση, όπως και όλες οι πολιτικές που έχουν το ίδιο νεοφιλελεύθερο πρόσημο».
Η δήλωση αυτή δεν έκανε άμεση αναφορά σε εκλογές, ενώ στην ίδια συνέντευξη υπογραμμίζεται η ανάγκη για την αλλαγή των συσχετισμών δύναμης σε πανευρωπαϊκό επίπεδο - κάτι που ίσως να έχει τη σημασία του, αν αναλογιστεί κανείς ότι στην πρόσφατη 4η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ υπήρξαν διαφοροποιήσεις από ορισμένη μερίδα στελεχών και μελών, αναφορικά με το αν οι εκλογές πρέπει ν’ αποτελούν πρώτη προτεραιότητα.
Σε κάθε περίπτωση, απηχεί τη θέση περί συγκρότησης μιας νέας κοινωνικής και πολιτικής πλειοψηφίας, η οποία θ’ αποτελέσει τον πυρήνα ενός «νέου συνασπισμού εξουσίας», από τα αριστερά της Αριστεράς έως τα αριστερά του ΠΑΣΟΚ και τις δυνάμεις του που έχουν διαφοροποιηθεί από την πολιτική του, όπως χαρακτηριστικά επαναδιατυπώθηκε πρόσφατα από τον Τσίπρα, με ονομαστική απεύθυνση σε ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, Δημοκρατική Αριστερά, Οικολόγους Πράσινους, Άρμα Πολιτών (Δημαράς) και την ομάδα των πασοκογενών.
Πάνω κάτω, αυτή είναι και η πολιτική απόφαση του ΣΥΡΙΖΑ στην εν λόγω Συνδιάσκεψη: το κείμενο μιλάει για «λαϊκή πλειοψηφία», ενώ όσον αφορά διαφοροποιημένους πασοκογενούς προέλευσης μιλά για «δυνάμεις που απομακρύνονται οριστικά από τις επιλογές της κυβέρνησης, από την πολιτική και τα κόμματα του δικομματισμού».
«Διχασμός»...
Αξίζει να παρατηρηθεί ότι ο ΣΥΝ – η δύναμη που αποτελεί τον κύριο φορέα των εκκλήσεων για ενότητα της Αριστεράς – εκφράζει ταυτόχρονα στο εσωτερικό της τον παραπάνω «διχασμό».
Ειδικότερα η πολιτική πρόταση του ΣΥΝ παίρνει τη μορφή του εξής τρίπτυχου: ανάληψη από την ΕΚΤ μέρους του χρέους σε επίπεδο ευρωπαϊκό, έκδοση νέου χρήματος που δεν θα κάνει ανεξέλεγκτο τον πληθωρισμό, και απευθείας δανεισμός από την ΕΚΤ, με τα επιτόκια που δανείζει στις ιδιωτικές τράπεζες. Μάλιστα, όπως είπε ο Γιάννης Δραγασάκης στην «Κυριακάτικη Αυγή» – «επικαιροποιώντας» τρόπον τινά τη θέση για το ευρωομόλογο (για το οποίο πρώτος μίλησε ο ΣΥΝ) – αυτό πλέον – αν και χρήσιμο ως εργαλείο – έχει καταστεί «ανεπαρκές» από τις ίδιες τις εξελίξεις.
Στον αντίποδα, η πρόταση για «στάση πληρωμών», ρήξη με την Ε.Ε. και το ευρώ, νέο εθνικό νόμισμα, εθνικοποίηση των τραπεζών και τη χάραξη μιας νέας χρηματοπιστωτικής πολιτικής με αποκλειστικά αναπτυξιακούς, παραγωγικούς, κοινωνικούς και οικολογικούς προσανατολισμούς – η οποία εκφέρεται σε υψηλούς τόνους από τον Π. Λαφαζάνη και το Αριστερό Ρεύμα – δεν έχει ισχυρά ερείσματα εντός του ΣΥΝ, αλλά κυρίως πέραν αυτού...
Η Ευρώπη στο επίκεντρο
Η προοπτική αυτής της πρότασης είναι με ερωτηματικό και θα δοκιμαστεί στο άμεσο μέλλον, καθώς τα προβλήματα θα βαθαίνουν αγγίζοντας όλο και περισσότερες κοινωνικές ομάδες - και κάνοντας, επομένως, επιτακτική την ανάγκη άμεσων και συγκεκριμένων λύσεων.
Έχει, πάντως, ήδη διαφανεί ότι η συγκρότηση μετώπων και η σύμπηξη συμμαχιών και συνεργασιών - ανεξαρτήτως πολιτικών προταγμάτων - δεν είναι εύκολη υπόθεση, στον βαθμό που είναι σαφές ότι αυτές οι δυνάμεις αδυνατούν προς το παρόν να ορίσουν από κοινού κάποιες βασικές προτεραιότητες. Οι όποιες καλές προθέσεις προσκρούουν σε πο-λιτικο-ιδεολογικά χάσματα, τα οποία τονίστηκαν με την κρίση και μοιάζει να μην μπορούν να γεφυρωθούν. Εδώ και καιρό, άλλωστε, έχει αναδειχθεί η βασική και ουσιώδης διαφορά που χωρίζει τις δυνάμεις της Αριστεράς στα δύο, και αυτή αφορά την Ευρώπη:
♦ Από τη μία είναι η πεποίθηση ότι η Ευρώπη μπορεί να μετασχηματιστεί και να «επανιδρυθεί», καθώς και το ότι η μόνη διέξοδος για τη χώρα βρίσκεται στο πλαίσιο αυτό.
♦ Από την άλλη, είναι η άποψη που αναζητά την εναλλακτική διέξοδο και την επιβίωση και ανάπτυξη της χώρας σε ρήξη με την Ε.Ε. και το ευρώ.
Βασικοί εκφραστές της πρώτης θέσης είναι κυρίως ο ΣΥΝ (η πλειοψηφία του), η ΑΝΑΣΑ εκ του ΣΥΡΙΖΑ (ΑΚΟΑ, ανένταχτοι, κ.λπ.) και η Δημοκρατική Αριστερά.
Όσον αφορά τη δεύτερη, αυτή εκφράζεται κατά βάση από το Αριστερό Ρεύμα του ΣΥΝ (το οποίο ισορροπεί ανάμεσα στην υπεράσπιση της θέσης του, ακόμη κι αν αυτή δεν είναι «αρεστή» εντός του ΣΥΝ, και την προσπάθεια να μην διαρραγεί η ενότητα στο εσωτερικό του κόμματος κι ευρύτερα στον ΣΥΡΙΖΑ), την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ και του Μετώπου (π.χ., ΚΟΕ).
Στο μεταξύ ο Αλαβάνος, ως επικεφαλής του Μετώπου, έχει πραγματοποιήσει έναν κύκλο συζητήσεων, στην κατεύθυνση της συνεργασίας με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και εξωκοινοβουλευτικές δυνάμεις, αλλά και τον Νέο Αγωνιστή (πρωτοβουλία μελών του ΠΑΣΟΚ). Ωστόσο, παρά τη σχετική πρόσκληση στον ΣΥΝ, ο τελευταίος δεν ανταποκρίθηκε - κατά το αναμενόμενο. Τέλος, το ΚΚΕ έχει οριοθετηθεί επανειλημμένως σε όλη αυτή τη συζήτηση.
http://www.topontiki.gr/
