Οι ψηφοφόροι καλούνταν να επιλέξουν τον έναν υποψήφιο του κόμματός τους για την προεδρική εκλογή του Οκτωβρίου, ωστόσο, με δεδομένο ότι όλα τα κόμματα κατέβηκαν στις προκριματικές με έναν υποψήφιο, η διαδικασία χαρακτηρίστηκε τελικά ως «πρόβα τζενεράλε» των εκλογών της 23ης Οκτωβρίου.
Η περονίστρια Φερνάντες έλαβε το 50,07%, για να ακολουθήσει ο ριζοσπάστης Ρικάρντο Αλφονσίν- γιος του πρώην προέδρου Ραούλ Αλφονσίν- έλαβε μόλις το 16,17%.
Στην τρίτη θέση ένας άλλος (συντηρητικός) περονιστής και πρώην πρόεδρος της Αργεντινής, ο Εδουάρδο Ντουάλντε, ο οποίος συγκέντρωσε το 16,16%.
Στην ομιλία της μετά τη σαρωτική της νίκη, η πρόεδρος Φερνάντες εμφανίστηκε περισσότερο ήπια, συγχαίροντας καταρχήν τους πολίτες για την εντυπωσιακή προσέλευση στις κάλπες (πάνω από 70% η συμμετοχή) και στη συνέχεια τους πολιτικούς της αντιπάλους.
Έκανε μάλιστα ιδιαίτερη αναφορά στην οικονομική κρίση που διέρχεται ο κόσμος και ιδιαίτερα η Ευρώπη, λέγοντας ότι απαιτείται ενότητα και ομοψύχια, τόσο στην Αργεντινή όσο γενικότερα στη Νότιο Αμερική, ώστε να μην πάνε χαμένοι οι κόποι της τελευταίας δεκαετίας.
Η Κριστίνα Φερνάντες, CFK όπως την αποκαλούν οι περισσότεροι, πιστώνεται υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης και κοινωνικές παροχές στους μη προνομιούχους, οι οποίοι ανέκαθεν αποτελούσαν την εκλογική πελατεία των περονιστών.
Η πολιτική που ακολουθεί αποτελεί συνέχεια του οικονομικού προγράμματος του συζύγου της και τέως προέδρου Νέστορ Κίρσνερ, ο οποίος ανέλαβε να βγάλει τη χώρα από την κοινωνική και οικονομική κρίση που προκάλεσε η χρεοκοπία του 2001.
Η Αργεντινή, ωστόσο, μαστίζεται από υψηλότατο πληθωρισμό (ορισμένοι μιλούν για ποσοστό άνω του 30%), ενώ δεν είναι λίγοι αυτοί που της καταλογίζουν «αυταρχικό» τρόπο διακυβέρνησης, αλλά και σημαντικότατη άνοδο της εγκληματικότητας.
Το εκλογικό αποτέλεσμα όμως αφήνει λίγα περιθώρια αμφιβολίας για την απήχηση που έχει, ιδιαίτερα στους μη προνομιούχους.
Τόσο ο Νέστορ Κίρσνερ όσο και η σύζυγός του Κριστίνα πιστώνονται επίσης την προσπάθεια να μπει τέλος στην ατιμωρησία της 7χρονης δικτατορίας, αφού το 2006 καταργήθηκαν οι Νόμοι που έδιναν αμνηστεία στους δικτάτορες, αλλά και σε εκατοντάδες άλλα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων που ευθύνονται για τις «εξαφανίσεις» δεκάδων χιλιάδων πολιτών το διάστημα 1976-1983.
Το εκλογικό αποτέλεσμα δείχνει επίσης την αδυναμία των κομμάτων της Αντιπολίτευσης να συγκροτήσουν ένα κοινό πολιτικό μέτωπο απέναντι στους περονιστές και να διεκδικήσουν με αξιώσεις την εξουσία.
