Ο Γκουρία, το αγγούρι και το μπάχαλο

Στα Τρίκαλα στα δυο στε­νά» πορεύεται η κυβέρ­νηση, η οποία είναι για τα καλά παγιδευμένη όχι μόνο στο... «Σχέδιο Φάρσα» (έτσι εξελίχθηκε το περιλάλητο... «Σχέδιο Μάρσαλ» που επιχείρησε να πουλήσει στους ιθαγε­νείς της ελλαδικής Μπανανίας...
αλλά και στον εφιάλτη της συνεχώς επιδεινούμενης κρίσης στην ευρωζώνη και στο εσωτερικό πολιτικό αδιέξοδο. Όπως ήδη έχετε δει στο σχετικό ρε­πορτάζ, το περίφημο «Σχέδιο Μάρ­σαλ» - ένας επικοινωνιακός ευφη­μισμός της κακιάς ώρας, που ουδέ­ποτε βρήκε πραγματικό αντίκρισμα - αναμένεται σύντομα να εξελιχθεί σε έναν οικονομικό εφιάλτη καθώς, αντί για εισροή πόρων που θα τονώ­σουν την ελληνική οικονομία, πρόκει­ται απλώς για κονδύλια τα οποία θα ελέγξουν και θα διαχειριστούν κατά το δοκούν οι εισαγόμενοι «επί­τροποι» των επιτηρητών. Αυτό, με απλά λόγια, σημαίνει ότι η δυνα­τότητα της κυβέρνησης να τα δια­χειριστεί για τη βελτίωση της εικόνας της στα μάτια της ελληνικής κοι­νωνίας είναι περίπου μηδενική. Ακόμη χειρότερα, από την ώρα που αυτά είναι συνδεδεμένα (με τη γερ­μανική «βούλα») με τις γενικότερες οικονομικές επιδόσεις της χώρας, υπάρχει το ενδεχόμενο να σκάσει η φούσκα το φθινόπωρο, με περικοπές των κοινοτικών κονδυλίων που δικαι­ούται η Ελλάδα. Η χώρα μας κινδυ­νεύει να βρεθεί στην πολύ δυσάρε­στη θέση να επιβάλει μέτρα με ρυθμό πολυβόλου, χωρίς καν να διαθέτει το ανάλογο επικοινωνιακό αντίβαρο της «ανάπτυξης».

Το διεθνές ναρκοπέδιο
Ήδη τα μηνύματα από τον διεθνή περίγυρο είναι τα χειρότερα δυνατά, ενώ το επιχειρούμενο επικοινωνιακό «μασκάρεμα» δεν μπορεί να κρύψει τη σκληρή πραγματικότητα:

Ο επικεφαλής του ΟΟΣΑ, Άνχελ Γκουρία, ο οποίος ήρθε στην Ελλάδα για να παρουσιάσει, μετά του υπουργού Οικονομικών Ευ. Βενιζέλου, την έκθεση του Οργανισμού για την ελ­ληνική οικονομία, ήταν κάτι περισσό­τερο από καταθλιπτικός στο συμπέ­ρασμά του, αφού «προέβλεψε» ότι η Ελλάδα θα χρειαστεί (στην καλύτερη περίπτωση) δύο δεκαετίες για να ρί­ξει το χρέος της στο 100% του ΑΕΠ, ώστε να καταστεί, υποτίθεται, ανεκτό και διαχειρίσιμο. Βεβαίως, η προϋπόθεση γι’ αυτό είναι όχι μόνο να θυσιαστεί μια ολό­κληρη γενιά - αυτό είναι ένα απλοϊ­κό και αφελές συμπέρασμα που προ­κύπτει από την απλή αριθμητική - , αλλά, κατ’ ουσίαν, να «αποψιλωθεί» ολόκληρος ο ελληνικός λαός από κά­θε είδους εργασιακό και κοινωνικό δικαίωμα. Με άλλα λόγια, οι Έλληνες - σύμ­φωνα με τον κύριο Γκουρία - πρέπει να ζήσουν εξαθλιωμένοι επί 20 έως 30 χρόνια, στην... καλύτερη περίπτω­ση. Λυπούμεθα, αλλά αυτό δεν μπο­ρεί να το καταστήσει ανεκτό κανένα επικοινωνιακό «περιτύλιγμα». Ούτε καν τον Αύγουστο... Υποθέτουμε δε ότι η προοπτική να καταστεί το ελληνικό χρέος βιώσιμο το... 2035 (όπως μας προϊδέασε ο εν λόγω τεχνοκράτης) δεν δικαιολογεί ούτε τα χαμόγελα ούτε την... «αισι­οδοξία» του υπουργού Οικονομικών και αντιπροέδρου της κυβέρνησης, ο οποίος μίλησε για δυνατότητα της Ελλάδας να εξέλθει της κρίσης. Άλ­λωστε, όπως προείπαμε, αυτός ο ορί­ζοντας προϋποθέτει ότι όλα θα κυλή­σουν... «κατ’ ευχήν» - κάτι το οποίο κανένας στοιχειωδώς σοβαρός άν­θρωπος σε ολόκληρο τον πλανήτη δεν πιστεύει...

Στο «κόκκινο» η ευρωζώνη...
Στο διεθνές πεδίο, τα πράγματα χειροτερεύουν συνεχώς για την ευρωζώνη, καθώς η Ιταλία (που μαζί με την Ισπανία βλέπει τα επιτόκια δα­νεισμού της να εκτοξεύ­ονται) βρίσκεται ήδη μισό βήμα - παρά τις επίμονες διαψεύσεις -πριν από την ένταξή της στον «μηχανισμό στή­ριξης» EFSF, ο οποίος μόνο με γενναία αύξηση της χρηματοδότη­σής του θα είναι σε θέση να ανταπο­κριθεί, χωρίς να τιναχτεί στον αέρα. Την κρίσιμη αυτή ώρα, ο Μπερλουσκόνι κάνει ό,τι ακριβώς επιχειρεί συ­στηματικά και ο Γιώργος Παπανδρέ­ου στην Ελλάδα: αρχίζει... πόλεμο με τους κερδοσκόπους! Πάντως, η Ιταλία κινδυνεύει να τε­θεί - ίσως και σύντομα - εκτός αγο­ρών, την ώρα που ο Θαπατέρο βλέπει τη δική του χώρα, την Ισπανία, να κλυδωνίζεται, με προφανή τον κίνδυ­νο να συμπεριληφθεί στην ομάδα των χωρών που θα προσφύγουν στον αμ­φίβολης ικανότητας και αμφισβητού­μενης επάρκειας ευρωμηχανισμό. Η θέση της ελληνικής κυβέρνησης, η οποία άλλωστε ποτέ δεν επέδει­ξε ιδιαίτερη προθυμία και ικανότητα διαπραγμάτευσης, δυσκολεύει πά­ρα πολύ εν όψει της νέας δανειακής σύμβασης που προέκυψε, ως απο­τέλεσμα της απόφασης της Συνόδου Κορυφής στις 21 Ιουλίου...

Παρά την ευρωπαϊκή απόφαση για την Ελλάδα, η οποία θεωρήθηκε περί­που ως ανέκδοτο από τον παγκόσμιο οικονομικό χώρο, όλα δείχνουν ότι η ελληνική κυβέρνηση δεν δικαιούται να πανηγυρίζει. Και η αιτία δεν είναι μόνο οι διαπιστώσεις του επικεφαλής του ΟΟΣΑ για τριάντα χρόνια εξαθλί­ωσης. Από την JP Morgan, τους οί­κους αξιολόγησης και τους «Financial Times» έως τον Λαρς Φελντ, έναν εκ των «σοφών» της γερμανικής οικονο­μίας, σχεδόν όλοι προβλέπουν ένα μεγαλύτερο «κούρεμα» του ελληνι­κού χρέους στο κοντινό μέλλον. Όλα αυτά, την ίδια ώρα που ο υπουργός Οικονομικών και βασικός υπεύθυνος της κατάρρευσης της Αρ­γεντινής, Ντομίνγκο Καβάγιο, θεωρεί ότι η Ελλάδα βρίσκεται σε χειρότερη κατάσταση από εκείνη στην οποία βρισκόταν η χώρα του, όταν έπεσε με το κεφάλι στον γκρεμό...

Εσωτερικό πελάγωμα
Η κυβέρνηση, ωστόσο, δεν πιέζε­ται μόνο από τις εξελίξεις στην ευ­ρωζώνη, αλλά και στο εσωτερικό μέ­τωπο, όπου ακόμη μια φορά δείχνει πελαγωμένη, όσον αφορά στην υπό­θεση της απελευθέρωσης του επαγ­γέλματος των ταξιτζήδων. Το ένα κρίσιμο στοιχείο το διαβά­σατε ήδη στις σελίδες 4-5 (επιστολή Κομισιόν). Το δεύτερο είναι ότι στην πραγματικότητα έχει προκληθεί χάος εν μέσω της τουριστικής περιόδου, χωρίς επί της ουσίας να υπάρχει λό­γος. Κι αυτό, διότι το σχέδιο Ρέππα για την απελευθέρωση στον τομέα αυτόν είχε ήδη ρίξει το θέμα «στα μαλακά», ενώ ταυτοχρόνως είχε γίνει αποδεκτό και από την τρόικα.

Στο ΠΑΣΟΚ, λοιπόν, έχει προκληθεί αναταραχή, η οποία εκφράστηκε και την Τρίτη στη Βουλή, με πολλούς βου­λευτές (ανάμεσά τους τη Βάσω Πα­πανδρέου και τον Απόστολο Κακλα­μάνη) να επικρίνουν τον Ραγκούση για αυθαίρετες αλλαγές και απειρία, ενώ ο πρώην πρόεδρος της Βουλής ζήτησε ακόμη και την απομάκρυνση του υπουργού. Επί της ουσίας, πάντως, κανείς δεν έχει καταλάβει γιατί σε ένα ρυθμι­σμένο θέμα – για το οποίο δεν υπήρ­χε καμιά πίεση. ούτε καν από την τρό­ικα – έπρεπε, τη χειρότερη δυνατή εποχή, να προκληθεί όλο αυτό το χά­ος και η σύγκρουση με μια ακόμη πο­λυάριθμη κοινωνική ομάδα... Τα προβλήματα, όμως, δεν σταμα­τούν εδώ. Αντιθέτως, εν όψει του Σε­πτεμβρίου, έχει αρχίσει να διαμορ­φώνεται ένα πολύ κακό κλίμα, το οποίο θα έχει, μεταξύ άλλων, και σο­βαρό εσωκομματικό αντίκτυπο.

1. Ο υφυπουργός Εργασίας, σε μια φάση έκρηξης της ανεργίας (η οποία, με έναν φοβερά εύστοχο πα­ραλληλισμό της «Ελευθεροτυπίας», συγκρίθηκε αυτές τις μέρες με την ανεργία του μεγάλου κύματος μετα­νάστευσης μετά τον Εμφύλιο) προει­δοποίησε ότι αυτός ο χειμώνας θα εί­ναι ο χειρότερος, σε ό,τι αφορά την εξέλιξη του φαινομένου. Η δήλωση αυτή έγινε ενώ η κυβέρ­νηση επιχειρεί να χρυσώσει κάπως το χάπι, με συμβάσεις των 600 ευρώ για καμιά εξηνταριά χιλιάδες ανέργους – την ώρα ακριβώς που αυτός ο αριθ­μός αντιστοιχεί σε νέους ανέργους ανά δίμηνο... Και όλα αυτά, ενώ μόλις τώρα αρχί­ζει η επιχείρηση «αδειάσματος» του Δημοσίου, με απολύσεις που θα προ­κύψουν αναγκαστικά με τη διαδικα­σία «κατάργησης, συγχώνευσης και αναδιάρθρωσης» έντεκα μεγάλων οργανισμών, που θα αποτελέσουν το προοίμιο της μεγάλης εξόδου περί­που 150.000 εργαζομένων. Εξάλλου, η κυβέρνηση (ας μην το ξεχνάμε, μι­ας και το «Π» το έχει αποκαλύψει από πολύ νωρίς) έχει ήδη δεσμευτεί με το πρώτο «μνημόνιο» σε ό,τι αφορά τα προαναφερθέντα μέτρα...

2. Οι επιθέσεις κατά των μισθολογι­κών δικαιωμάτων των δημοσίων υπαλλήλων εντείνονται συνεχώς με αλλεπάλληλα περιοριστικά μέτρα, με αποτέλεσμα, όπως ήδη έχετε διαβά­σει στη σελ. 9, να επικρατεί ένα πολύ έντονο κλίμα, το οποίο ενδέχεται να κορυφωθεί στη Διεθνή Έκθεση Θεσ­σαλονίκης.

Έκρηξη στην Παιδεία
Ο Σεπτέμβριος αναμένεται «καυτός» και στην εκπαίδευ­ση, καθώς η φετινή σχολική και ακαδημαϊκή χρονιά δεν πρόκειται να αρχίσει. Τουλά­χιστον, με αυτές τις διαθέσεις εμφανίζονται οι εκπαιδευτικοί όλων των βαθμίδων, καθώς οι μεν πανεπιστημιακοί αντιδρούν στο νομοσχέδιο για τα πα­νεπιστήμια – το οποίο η Δι­αμαντοπούλου καταθέτει προς ψήφιση στην Ολομέ­λεια της Βουλής στις 23 του τρέχοντος –, οι δε δάσκαλοι και καθηγητές αντιδρούν στη μισθολογική τους εξόντωση, την υποβάθμιση ολόκληρου του κλάδου τους – και κατ’ επέκταση της εκπαι­δευτικής διαδικασίας.

Επί ποδός πολέμου
Ήδη η Διδασκαλική Ομοσπονδία (ΔΟΕ) και η Ομοσπονδία των καθηγη­τών της Δευτεροβάθμιας έχουν αντι­δράσει επίσημα στις περικοπές που υφίστανται με τα νέα μέτρα, δίνοντας ραντεβού τον Σεπτέμβριο στον δρόμο και όχι στις σχολικές αίθουσες. Μάλι­στα, σε ανακοίνωσή της, η ΠΑΣΚ εκ­παιδευτικών της Πρωτοβάθμιας χα­ρακτηρίζει τις νέες μειώσεις «ντρο­πή και αίσχος», δηλώνοντας πως «για τον περήφανο κλάδο των εκπαιδευτι­κών υπάρχει ένα και μοναδικό χρέος: αυτό του αγώνα».

◆ Απευθυνόμενη κατηγορηματικά στις κυβερνητικές επιλογές, η ΔΟΕ μιλά για «απαράδεκτο αιφνιδιασμό της κυβέρνησης με τη μείωση του κι­νήτρου απόδοσης των εκπαιδευτικών στο μισό – και μάλιστα αναδρομικά από την 1η Ιουλίου», εγκαλώντας την κυβέρνηση για την ισοπέδωση που δι­έπει τις οριζόντιες περικοπές.

◆ Η ΟΛΜΕ επισημαίνει ότι, ένα μή­να μετά τον εφαρμοστικό νόμο, με την περικοπή κατά 50% του κινήτρου απόδοσης και την επιβολή αναδρομι­κής ισχύος στις κρατήσεις 3% για την ανεργία και 1% για το ΤΠΔΥ (συνυ­πολογίζοντας τη μείωση του αφορο­λόγητου και την έκτακτη εισφορά), η κυβέρνηση αρπάζει ουσιαστικά από τους εκπαιδευτικούς τέσσερις μι­σθούς ετησίως, ή αλλιώς το 25% του εισοδήματός τους.

Και έπεται συνέχεια, καθώς επίκει­ται και η ψήφιση του νέου μισθολο­γίου για τους δημοσίους υπαλλήλους – του νέου «φτωχολογίου», όπως το αποκαλούν. Την ίδια ώρα, η ΟΛΜΕ υπογραμμίζει το εργασιακό και εκ­παιδευτικό κραχ που συνιστά η κυ­βερνητική πολιτική περιστολής των δαπανών για την παιδεία: χιλιάδες εκπαιδευτικά κενά αναμένεται να δη­μιουργηθούν, δεδομένων των ελάχι­στων νέων διορισμών (μόλις 600 για Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια), σε συνθήκες κύματος πρόωρων συ­νταξιοδοτήσεων για δεύτερη χρονιά, λόγω των μέτρων.

Επί ποδός πολέμου βρίσκεται και η πανεπιστημιακή κοινότητα, με τους πρυτάνεις να διαμηνύουν ότι ο νόμος, ακόμη κι αν ψηφιστεί, δεν θα εφαρ­μοστεί. Καθώς φαίνεται, όλοι οι παραπάνω γράφουν τις, απαξιωτικές για την Παι­δεία, διαπιστώσεις, «συστάσεις» και «προτάσεις» του ΟΟΣΑ στα παλαιό­τερα των υποδημάτων τους, σε αντί­θεση με την κυβέρνηση, η οποία τις ακολουθεί τυφλά...

Με ποιον σχεδιασμό θα πορευτούν στα δύσκολα;
Με λίγα και απλά λόγια, η κυβέρνηση, εγκλωβισμένη στους όρους του πρώτου πακέτου «διάσωσης» και στις προβλέψεις και απαιτήσεις του Μεσοπρόθεσμου Πλαισί­ου, είναι αναπόφευκτο να έλθει σε μετωπική σύγκρουση σχεδόν με το σύνολο της κοινωνίας, εν αναμονή μια δεύ­τερης και ακόμη σκληρότερης δανειακής σύμβασης, υι­οθετώντας σταθερά την αδιέξοδη λογική των οριζόντιων περικοπών - χωρίς ίχνος κοινωνικής δικαιοσύνης και επιτιθέμενη σε κάθε έννοια κοινωνικού κράτους και εθνικής ιδιοκτησίας.

Καθώς δεν φαίνεται φως στο διεθνές πεδίο - όπου η δρα­ματική κατάσταση της παγκόσμιας οικονομίας, αλλά και της ευρωζώνης, δεν επιτρέπει κάποιου είδους αισιοδοξία -, ενώ και στο εσωτερικό τα πράγματα οδηγούν σε όλο και πιο έντονες κοινωνικές και πολιτικές συγκρούσεις, θα είχε μεγάλο ενδιαφέρον να δούμε με ποιον τρόπο σχεδιάζει η κυβέρνηση να αντιμετωπίσει τα διαρκώς εντεινόμε­να μέτωπα. Δεδομένου, μάλιστα, ότι μέχρι σήμερα, η κυβέρνηση δεν μας έχει εντυπωσιάσει ούτε με τον στρατηγικό σχεδιασμό της ούτε με τις τακτικές κινήσεις της. Ευτυχώς γι’ αυτήν, που η Ν.Δ., παρά το δημοσκοπικό προβάδισμα, δεν δείχνει να πορεύεται προς κάποια αξιοσημείωτη δυναμική ανα­τροπής της κυβέρνησης και κατάκτησης της εξουσίας...

http://topontiki.gr