Τι σημαίνουν τώρα τα δυο παραπάνω και που μας οδηγούν; Χωρίς πλέον περιττές φιοριτούρες μπαίνουμε κατευθείαν στο θέμα, έχοντας ήδη σε σειρά προηγούμενων άρθρων μας καταγράψει την πραγματικότητα όπως τότε διαγραφόταν και σήμερα αποκαλύπτεται:
Οι Γερμανοί ξανάρχονται! Ο γερμανικός εθνικισμός ή πιο ορθά ο Βορειοευρωπαϊκός εθνικισμός, θαμμένος για χρόνια κάτω από το "βάρος" της Ευρωπαϊκής Ένωσης/Ευρωζώνης, το αγγλοσαξωνικό κατασκεύασμα, φτιαγμένο για να λειτουργεί ως "βαρίδι" στα πόδια του "γίγαντα", ξύπνησε. Και τι βλέπει γύρω του; Την άλλοτε υπερδύναμη, τις ΗΠΑ, να αγωνίζεται για να ξεφύγει από το βάλτο της άεργης ανάπτυξης που την έριξαν τα απανωτά κύματα πληθωριστικής ρευστότητας που αναγκάστηκαν να διοχετεύσουν τυπώνοντας πέτσινο δολάριο, τη διαμόρφωση ενός πολυπολικού κόσμου με τις γνωστές BRIC (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα) να προετοιμάζονται - αν δεν είναι ήδη έτοιμες - να καταλάβουν τη θέση τους στη νέα παγκόσμια αρχιτεκτονική και το κυριότερο: οι Γερμανοί είδαν ότι υπάρχει ο κίνδυνος είτε να εξαναγκαστούν να εμφανιστούν στη νέα παγκόσμια δομή δυνάμεων "κουκουλωμένοι" με το "φτηνιάρικο" περιτύλιγμα που λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση είτε να μην προλάβουν να αναδυθούν ως αυθεντικοί εκπρόσωποι των ισχυρών και πειθαρχημένων βορειοευρωπαίων και τελικά να μην πραγματοποιηθεί το όνειρό τους να προστεθεί ένα G(ermany) στα πανίσχυρα αρχικά των BRIC. Και οι φιλοδοξίες τους μετά δεν σταματούν εδώ. Μια θέση μόνιμου μέλους στο Συμβούλιο Ασφαλείας, η επάνοδος της Γερμανικής παρουσίας στην παγκόσμια ασφάλεια θα είναι μια σειρά στόχων που εντάσσονται στο γερμανικό χαρτοφυλάκιο.
Οι Γερμανοί έχουν φιλοδοξίες όσο κι αν προσπάθησαν να το κρύψουν μέσα από διαρκείς συσκέψεις, συνεδριάσεις, μνημόνια, μηχανισμούς, που ουδέν προσέφεραν στο ευρωπαϊκό πρόβλημα χρέους, αφήνοντας όλον τον κόσμο - και τις αγορές - να αναρωτιούνται πως είναι δυνατόν μια τόσο οργανωμένη, ισχυρή και τεχνοκρατικά πρωτοπόρα χώρα δεν έβλέπε πως όλες αυτές οι κατ' επίφασιν "λύσεις" απλώς μετέθεταν ή διόγκωναν το πρόβλημα ενώ με την τελευταία σύνοδο των Βρυξελλών απλώς επιβεβαίωσαν τη διάχυσή του στο σύνολο της Ευρωζώνης. Οι Γερμανοί μια χαρά τα έβλεπαν όλα αυτά. Και οι επικλήσεις της κ. Μέρκελ στο πολιτικό κόστος που -υποτίθεται- ήταν υποχρεωμένη να συνυπολογήσει, απλώς ήταν το φύλο συκής στον πραγματικό λόγο που οι Γερμανοί όχι μόνο δεν συνέδραμαν στην επίλυση και στην ταχεία αποκλιμάκωση της κρίσης αλλά αντίθετα έκαναν ό,τι μπορούσαν ώστε αυτή να ενταθεί. Πλέον, δεν έχουν κανένα λόγο να κρύβονται και θέτουν το δίλλημμα ευθέως και απροκάλυπτα: όποιος θέλει ευρώ παραδίδει την εθνική του κυριαρχία, όσο μεγάλος κι αν είναι. Οι υπόλοιποι παρακαλούνται να αφήσουν τα ευρώ τους στην έξοδο και να αποχωρήσουν. Απλά και κατανοητά. Γνωρίζουν επίσης ότι ένα ευρώ που θα είναι πιο κοντά στο μάρκο - που δε θα ενσωματώνει ρίσκα τύπου Ελλάδας - θα αποτελέσει το νέο αποθεματικό νόμισμα σε αντικατάσταση του δολαρίου, σχέδιο φιλόδοξο όσο και επικύνδινο.
Στον Γερμανικό Άξονα εντάσσεται το σύνολο των χωρών της Βόρειας Ευρώπης - Ολλανδία, Φινλανδία, Αυστρία κλπ - όπως διαφαίνεται από τη στάση τους στις εξελίξεις, ενώ τόσο η Ρωσία όσο και η Κίνα αποτελούν τη νέα συμμαχία του "κακού". Οι Κινέζοι - αργά και μεθοδικά - υπό τη γερμανική ανοχή, κατέλαβαν σημαντικά διαμετακομιστικά κέντρα στο Νότο (διάβαζε COSCO), οι Ρώσοι εξασφάλισαν την ενεργειακή επάρκεια στο Γερμανικό βιομηχανικό σύμπλεγμα και τώρα όλοι μαζί είναι έτοιμοι να σταθούν απέναντι στον προαιώνιο εχθρό: τους Αγγλοσάξωνες. Η εμπλοκή του ΔΝΤ στην Ευρωπαϊκή ήπειρο δεν ήταν παρά μια πολύ καλή γερμανική μπλόφα, που συμπαρέσυρε τον αμερικανικό βραχίονα σε μια καταστροφική δίνη. Η αποτυχία του ΔΝΤ στην Ελλάδα, η έκπληξη με την οποία αντιμετώπισε το ΔΝΤ την Ευρωπαϊκή (διάβαζε Γερμανική) παλινωδία στα συμφωνηθέντα σε σχέση με τη χρηματοδότηση του ελληνικού χρέους, αποδεικνύουν τη γερμανική επιδίωξη.
Ομολογουμένως, το γερμανικό σχέδιο ήταν πολύ καλά κρυμμένο και εκτελέσθηκε με επιμονή και προσήλωση. Ακόμη και χώρες όπως η Γαλλία, η Ιταλία ή και η Ισπανία δεν φάνηκε να αντιλαμβάνονται από την αρχή τη γερμανική παγίδα. Σήμερα όμως είναι κάτι παραπάνω από ορατό και προσκαλεί άπαντες να πάρουν θέση και να αποφασίσουν τη συμμαχία υπό την οποία θα ενταχθούν.
Τι αναμένουμε εις το εξής;
Τον de facto διαμερισμό της Ευρωζώνης σε Βόρειους και Νότιους. Η αποδυνάμωση της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης, όχι μόνο σε επίπεδο πολιτικής ρητορικής αλλά στην πράξη λόγω αδυναμίας αναδιανομής κεφαλαίων εξαιτίας της ραγδαίας επίθεσης των αγορών η οποία προκαλείται από τη γερμανική στάση. Η Γερμανία γκρέμισε τα προστατευτικά τείχη του ευρώ, αποδυνάμωσε τα εργαλεία "βασανισμού" των κερδοσκόπων και εν τέλει συγκρότησε μηχανισμούς όπως τον EFSF ή ακόμη χειρότερα τον ESM που ουσιαστικά είναι το "κόκκινο πανί" για τους κερδοσκοπικούς ταύρους. Αρχίζει μια μάχη άνευ προηγουμένου στην οποία θα κληθούν σημαντικές οικονομίες να ανταπεξέλθουν σε ισχυρές επιθέσεις και ενδεχόμενες παράπλευρες απώλειες θα στέλνουν σεισμικά κύματα στις περιφερειακές αδύναμες χώρες. Η ύφεση στην Ιταλία και στην Ισπανία, συνέπεια εφαρμογής προγραμμάτων λιτότητας, δεν είναι καθόλου καλό σήμα για τις οικονομίες της Ελλάδας και άλλων μικρών χωρών που θα προσδοκούσαν να συμπαρασυρθούν προς τά πάνω σε ένα γύρισμα του οικονομικού κύκλου.
Την ενίσχυση και τον συντονισμό των επιθέσεων εναντίον του αμερικανικού χρέους. Δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι οι ΗΠΑ θα διατηρήσουν το ΑΑΑ στην επόμενη ή στις επόμενες αξιολογήσης με συνέπειες τρομακτικές για την παγκόσμια οικονομία. Η επόμενη μέρα θα βρει - μαντέψτε! - τη Γερμανική οικονομία μοναδική στον κόσμο ισχυρή οικονομία με ΑΑΑ αξιολόγιση. Και τότε τα πράγματα αλλάζουν. Είναι βέβαιον ότι το δολάριο δεν θα αποσυρθεί αμαχητί από τα διεθνή θησαυροφυλάκια. Και η περίοδος της σύγκρουσης δεν θα είναι ανώδυνη για κανέναν.
Για την Ελλάδα, δυστυχώς, η κατάσταση περιπλέκεται. Όσο το ελληνικό σχέδιο διάσωσης συναρτάται με τις γερμανικές επιδιώξεις ή με τις γερμανικές επιταγές και ντιρεκτίβες τόσο θα απομακρύνεται η ευκαιρία να διαμορφωθούν συνθήκες επιστροφής της χώρας στις αγορές. Αν δεν συγκροτηθεί ένα εσωτερικό, ισχυρό κοινωνικο και πολιτικό μέτωπο που θα αναλάβει την εγγυήση εφαρμογής ενός εκτεταμένου σχεδίου ανασυγκρότησης της οικονομίας τότε η διαρκής αναζήτηση δανειακών κεφαλαίων από το γερμανικό κορβανά με αντάλλαγμα τον ίδιο τον κοινωνικό και οικονομικό ιστό, θα μετατρέψει τη χώρα σε κράτος-φάντασμα. Πρέπει τάχιστα να αποσυνδεθεί η εφαρμογή των προγραμμάτων προσαρμογής από το γερμανικό άρμα και να αναζητηθούν ευρύτερες συμμαχίες, κατ' αρχήν βεβαίως εντός Ευρωζώνης. Είναι σημαντικό να διασυνδεθούν τα προγράμματα προσαρμογής των μικρότερων χωρών με αυτά των πιο ισχυρών ώστε να συσταθεί ένα αντι-γερμανικό αντίβαρο όσο αυτό είναι εφικτό, χρονικά και πολιτικά.
Απολαύστε τον Αύγουστο όσο η Ιστορία ξαναγράφεται!
