Ότι κάτι θα είναι καλύτερο σε σχέση με πριν. Ότι θα μπορέσεις να πετύχεις κάτι περισσότερο. Για τα παιδιά σου, για σένα, για την κοινωνία.
Επιστρέφοντας από την ολιγοήμερη διακοπή, ακόμη κι αν δεν το ψάξει η ματιά σου, σου τραβούν την προσοχή τα νέα ενοικιαστήρια στα καταστήματα, το σκυθρωπό βλέμμα της πόλης παντού σ' ακολουθεί. Αισθάνεσαι τον αόρατο τυφώνα που σαρώνει την ψυχολογία της πόλης που όχι μόνο δεν υποβαθμίζεται αλλά καθημερινά ανεβοκατεβαίνει τις κλίμακες. Που έχει καταστείλει τη διάθεση και την έχει συνδέσει στην μηχανική υποστήριξη της οικονομικής κρίσης.
Σε αντίθεση με το τραγούδι, όλα τριγύρω αλλάζουνε αλλά τίποτε το ίδιο δεν μένει. Αλλά στην ουσία τα πράγματα δεν αλλάζουν. Αλλοιώνονται. Και τα...
θετικά επίσης σιγά σιγά μαζί με τα αρνητικά. Το σπίτι, η δουλειά, η μόρφωση, τα βασικά, η αξιοπρέπεια, η ποιότητα μαζί με την ευκολία, την ασυδοσία, την αλαζονεία και τη φτήνεια. Το παρήγορο: αυτό που μένει κι αυτό που έρχεται είναι απρόβλεπτα και ανοικτά σε κάθε ανατροπή.
«Πίσω από τις μάσκες κανένας και τίποτε δεν κρύβεται, παρά μόνον το παιγνίδι του κόσμου» έγραψε ο Κώστας Αξελός στο βιβλίο του «Προς την πλανητική σκέψη». Η σημερινή πραγματικότητα δείχνει στο παιγνίδι της εξουσίας του κόσμου. Που ο ένας παραλογισμός διαδέχεται τον άλλον. Το ένα catch-22 το επόμενο. Στο παιγνίδι της παγκόσμιας εξουσίας για περισσότερη εξουσία σε βάρος του βιοτικού επιπέδου και της ανεξαρτησίας των πολιτών που δείχνει να συνεχίζεται ανεμπόδιστο. Αν εμείς δεν σταματήσουμε να το παίζουμε. Με την ανοχή και τον καταναλωτισμό μας.Χωρίς να θεωρούμε σα δεδομένο ότι, σήμερα, δεν μπορούμε να κάνουμε και τα δικά μας νέα σχέδια. Και το δικό μας παιγνίδι!
