Το Τείχος μας… προστάτευε από τη Μέρκελ

Η 13η Αυγούστου είναι μια από τις ημερομηνίες κατά τις οποίες η Ιστορία… είχε κέφια. Και δια μέσου των ετών, κατέγραψε σημαντικά συμβάντα τη συγκεκριμένη ημερομηνία, που έμελλε να επηρεάσουν καθοριστικά την ανθρωπότητα. Σε ευρύτερα παγκόσμιο ή και σε τοπικά εθνικό επίπεδο. Για εμάς τους Έλληνες για παράδειγμα, η 13η Αυγούστου του 2004 ήταν η ημερομηνία της τελετής έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας. Τότε που το ολυμπιακό πνεύμα επέστρεφε σπίτι του, χωρίς όμως να αποτελέσει και το εφαλτήριο για μια «Νέα Ελλάδα», όπως πιστεύαμε τότε. Το 1968, έναν χρόνο μετά το πραξικόπημα των συνταγματαρχών, ο Αλέκος Παναγούλης επιχείρησε να δολοφονήσει τον δικτάτορα Γεώργιο Παπαδόπουλο. Δεν τα κατάφερε, συνελήφθη, και το καθεστώς επιβίωσε για άλλα 6 χρόνια, με τις γνωστές, ολέθριες για τον ελληνισμό συνέπειες.

Το 1913, γεννήθηκε ο Μακάριος, που έμελλε να γίνει το κύριο πρόσωπο του δράματος, γύρω από το μέχρι και σήμερα ανεπίλυτο Κυπριακό ζήτημα. Εθνάρχης, πέρα από κάθε αμφιβολία, αλλά και με συζητήσιμες αποφάσεις στα μεγάλα διλήμματα που κλήθηκε να αντιμετωπίσει. Σε γεγονότα που αφορούσαν τον κόσμο στον οποίο ζούμε, το 1899 γεννήθηκε ο Άλφρεντ Χίτσκοκ, ο σκηνοθέτης που κατάφερε να δώσει οπτική απεικόνιση στο συναίσθημα της αγωνίας και του φόβου, κάνοντας… θρίλερ τη ζωή μας. Το 1971, ο Τζον Λένον άφηνε το Λονδίνο για τη Νέα Υόρκη, χωρίς να ξέρει ότι ένας παράφρων θα τον δολοφονούσε, μερικά χρόνια αργότερα, και έτσι δεν θα έβλεπε ποτέ ξανά την αγαπημένη του Βρετανία. Περισσότερο ωστόσο από όλα τα παραπάνω, η στιγμή στην Ιστορία που επηρέασε καθοριστικά την πρόοδο της ανθρωπότητας, η 13η Αυγούστου του 1961. Τότε που το καθεστώς της Ανατολικής Γερμανίας ξεκίνησε την ανέγερση του Τείχους του Βερολίνου, και τα στρατεύματα της χώρας έκλεισαν τα σύνορα με τη Δυτική Γερμανία.

Το Τείχος έπεσε τον Νοέμβριο του 1989, μαζί με τον υπαρκτό Σοσιαλισμό. Έμεινε στην Ιστορία ως το «Τείχος του μίσους», καθώς μπροστά του θυσιάστηκαν αναρίθμητες ζωές ανθρώπων που ήθελαν να περάσουν στην άλλη πλευρά, να αυτομολήσουν στη Δυτική Γερμανία. Το καθεστώς της Ανατολικής Γερμανίας υποστήριξε ότι έφτιαξε το Τείχος για να προστατευτεί από τους Δυτικούς, για τους οποίους υπήρχαν υπόνοιες ότι δεν είχαν ξεριζώσει κάθε ναζιστικό σταγονίδιο από την κοινωνία τους. Υπόνοιες που… δεν διαψεύστηκαν ποτέ, μέχρι και σήμερα. Το Τείχος έγινε σύμβολο μιας εποχής ανελευθερίας και βαθέως διχασμού της ανθρωπότητας, που όλοι θα ήθελαν να μην είχε υπάρξει ποτέ. Δεν είναι προφανώς τυχαίο το γεγονός ότι μπροστά στο Τείχος του Βερολίνου στάθηκαν, με διαφορά 24 ετών μεταξύ τους, δυο Αμερικανοί Πρόεδροι. Το 1963, ο Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι έδινε κουράγιο, υποστηρίζοντας ότι ήταν και εκείνος Βερολινέζος. Το 1987, ο Ρόναλντ Ρίγκαν, ο ηγέτης που γκρέμισε τον υπαρκτό Σοσιαλισμό, καλούσε τον Μιχαήλ Γκορμπατσόφ «να γκρεμίσει αυτό το Τείχος». Ο Γκορμπατσόφ τον άκουσε… με δυο χρόνια καθυστέρηση.

Η Πτώση του Τείχους αποτέλεσε τον πρόλογο της ελπίδας για έναν καλύτερο, περισσότερο δημοκρατικό και ελεύθερο κόσμο. Σήμερα, 22 χρόνια μετά, μπορούμε μετά βεβαιότητας να διαπιστώσουμε ότι κάτι τέτοιο δεν συνέβη. Η ύπαρξη μιας και μόνης υπερδύναμης, στο πρόσωπο των ΗΠΑ, οδήγησε τον πλανήτη σε αναιτιολόγητους πολέμους, σε μια αυθαίρετη χάραξη νέων συνόρων, που σε πολλές περιπτώσεις συνοδεύτηκε από εθνοκαθάρσεις, και φυσικά, στη μεγάλη οικονομική κρίση που βιώνει η ανθρωπότητα. Το Τείχος λοιπόν είχε… τη χρησιμότητά του. Έστω και συμβολικά. Και σε ουσιαστικό επίπεδο όμως, αποτελούσε το τελευταίο οχυρωματικό καταφύγιο που μας προστάτευε από μια Ενωμένη Γερμανία, της οποίας δεν ηγείται ένας πραγματικά μεγάλος Ευρωπαίος ηγέτης, ο Χέλμουτ Κολ, αλλά μια Ανατολικογερμανίδα με… συμπλέγματα, η Άνγκελα Μέρκελ.

Αν το Τείχος δεν είχε πέσει, πιθανότατα η σημερινή Καγκελάριος δεν θα μας… ταλαιπωρούσε. Και η Ενωμένη Ευρώπη θα φλέρταρε με την πολιτική ηγεμονία στον πλανήτη, και όχι με τη χρεοκοπία.

statesmen.gr