(αφορά: http://tro-ma-ktiko.blogspot.com/2011/08/blog-post_6220.html) ο δικός μου σύζυγος δεν είναι δημ. υπάλληλος αλλά (υπο) απασχολούμενος σε μεγάλη εταιρεία στην Αθήνα.
Δεν καταλαβαίνω για ποιό λόγο μόνο οι δημόσιοι υπάλληλοι πρέπει να διεκδικούν το δικαίωμα της συνηπηρέτησης.
Αν εσείς έχετε την απαίτηση να συνυπηρετήσετε με τη σύζυγό σας, και πολύ καλά κάνετε εφ' όσον τα οικογενειακά έξοδα είναι δυσβάσταχτα, νομίζω πως έχω κι εγώ το δικαίωμα να υπηρετήσω στην περιοχή που κατοικεί ο σύζυγός μου, η οικογένειά μου, δλδ κάπου στην Αττική.
Δε διαφωνώ μαζί σας στα σχετικά με τη διάλυση της οικογένειας και τα έξοδα, αλλά αυτό ισχύει για όλους μας και όχι μόνο για τους Δ.Υ.
Τουλάχιστον εσείς, μετά το πέρας της τριετίας που θα ξαναενωθείτε σαν οικογένεια, θα έχετε ΔΥΟ ΣΤΑΘΕΡΕΣ ΔΟΥΛΕΙΕΣ.
Εμείς όχι.
Ο σύζυγός μου κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή να μείνει άνεργος.
Και έχουμε και εμείς δυο παιδιά.
Άρα, μπορεί να τραβάτε ζόρια, αλλά βρίσκεστε σε πλεονεκτική θέση αγαπητέ μου.
Κανονικά αυτό το έκτρωμα για την υποχρεωτική παραμονή στον τόπο διορισμού θα έπρεπε να ισχύει για ανύπαντρους, ή έστω παντρεμένους που δεν έχουν όμως παιδιά. Άπειροι τέτοιοι νέοι άνθρωποι εργάζονται σα νεοδιόριστοι η αναπληρωτές κάθε χρόνο. Δε μπορούν να καλύψουν τις θέσεις αυτές ώστε να μείνουν οι οικογενειάρχες με παιδιά σε ένα σπίτι;;;
Τέλος, πάντα φιλικά, σας συνιστώ να νοικιάσετε το σπίτι σας στην Αθήνα (αναφέρατε πως πρέπει να το συντηρήτε). Ένα σπίτι στην Αθήνα το οποίο δεν κατοικείται από κανέναν στην οικογένεια είναι ένα πολύ σοβαρό έξοδο. Αντιθέτως, το ενοίκιο που θα παίρνετε μπορεί να σας ανακουφίσει. Στη θέση σας θα το ξεχνούσα για την τριετία τουλάχιστον.
Αναγνώστρια
