Η γνωστή απόφαση της Συνόδου Κορυφής της 21ης Ιουλίου, δε φαίνεται να αποθάρρυνε τις επιθετικές τάσεις των «αγορών» προς τις οικονομίες και άλλων χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως (επί του παρόντος) της Ιταλίας και της Ισπανίας.
Ίσως μάλιστα αυτή η απόφαση να επιτάχυνε την έξαρση των «επιθέσεων» προς αυτές τις χώρες και να προετοιμάζει νέες επιθέσεις προς τις επόμενες.
Ο κύκλος της αστάθειας στην ευρωζώνη, το πιθανότερο είναι ότι θα διευρυνθεί πολύ περισσότερο και πολύ ταχύτερα από ότι αναμενόταν.
Όλα τα «αναχώματα εμπιστοσύνης» που καθυστερημένα, αποσπασματικά και διστακτικά στήνουν, το ένα μετά το άλλο, οι ηγέτες της Ευρώπης για να εξορκίσουν την κρίση του χρέους, παρασύρονται από το καταστροφικό τσουνάμι που εκτοξεύουν οι διάφοροι κακόφημοι Οίκοι (αξιολόγησης, διαχείρισης τοξικών χρηματιστικών προϊόντων κτλ.)
Είναι πια φανερό ότι καμιά αποσπασματική λύση του προβλήματος χρέους δεν μπορεί να αποτρέψει τη γενίκευση της κρίσης.
Κάθε τέτοια «μερική λύση» αποτελεί με τη σειρά της ένα πρόσθετο στοιχείο του ευρύτερου προβλήματος, που είναι η συνοχή της ευρωζώνης και η ευστάθεια του κοινού νομίσματος.
Με άλλα λόγια, για ένα γενικευμένο πρόβλημα μόνο μια γενικευμένη λύση είναι αποτελεσματική.
Ποια είναι αυτή η «γενικευμένη λύση»; Η «κοινοτικοποίηση» και του προβλήματος και της λύσης του, πάνω σε μια αναθεωρημένη «αρχή αλληλεγγύης συμφερόντων».
Μόνο εάν κατανοήσουν σύντομα οι ισχυροί της Ευρωζώνης (και πρωτίστως η κα Μέρκελ) ότι η διάλυσή της ή η καταστροφή των αδύναμων εταίρων, θα πλήξε βαρύτατα και τους ίδιους, μόνο τότε θα προχωρήσουν στο επόμενο βήμα.
Αυτή η «αλληλεγγύη συμφερόντων» θα εκδηλωθεί με την έκδοση Ευρωομολόγου και με ένα μεγάλο και γενναίο πανευρωπαϊκό Σχέδιο ανάπτυξης. Αυτή είναι η γενικευμένη λύση.
Για να γίνει αυτό το βήμα χρειάζεται να προηγηθεί η απόφαση να προχωρήσει η ευρωζώνη στην ενιαία οικονομική διακυβέρνησή της.
Τώρα πια είναι σαφές ότι πρόκειται για αναπόδραστη αναγκαιότητα. Όσο ταχύτερα υπάρξει ανταπόκριση των ηγεσιών, τόσο λιγότερο θα πληρώσουν οι λαοί ης Ευρώπης την καθυστέρηση των ηγετών τους. Οι Έλληνες πληρώνουν ήδη πολύ ακριβά και των δικών τους και των ευρωπαίων ηγετών την καθυστέρηση.
Επειδή η απόπειρα να μετρηθεί το βάθος της αβύσσου είναι πολύ παρακινδυνευμένη ίσως ήρθε η ώρα για την άλλη επιλογή. Για το αποφασιστικό βήμα προς τη Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση.
http://www.statesmen.gr/
