Περπατάς στο δρόμο και συναντάς σκουπίδια παντού... Χαρτιά, τσίχλες πατημένες - μαυρισμένες, αποτσίγαρα και κάθε λογής βρωμιά... Στις κολώνες και τα ξενοίκιαστα καταστήματα, αφίσες αυτοκόλλητα και ενοικιαστήρια κολλημένα το ένα πάνω στο άλλο... Ερχόμενος από οποιοδήποτε προάστιο της Πάτρας προς το κέντρο, ένθεν κακείθεν του δρόμου συναντά κανείς χόρτα και καλάμια... Η «Πάτρα, Πολιτιστική Πρωτεύουσα το 2006», ο Θεός να την κάνει, μόνο ως κακόγουστη φάρσα μοιάζει στο πάζλ των αναμνήσεων κάθε πατρινού. Έρχονται στο μυαλό μου εικόνες όχι κατ' ανάγκην από μεγάλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, αλλά από μικρά και μεγάλα αστικά κέντρα της Γηραιάς Ηπείρου και όχι μόνο. Παντού πράσινο, καθαρά πεζοδρόμια και δρόμοι. Καθαρές κολώνες και κτίρια χωρίς συνθήματα, που χαίρεσαι να τα βλέπεις. Και όταν οδηγείς; Ακόμα και στην εξοχή να είσαι, στα πρανή των δρόμων βλέπεις καλλωπισμένες περιοχές με πράσινο και λεωφόρους χωρίς λακκούβες και κακοτεχνίες. Αυτή η οπτική ρύπανση την οποία καθημερινά βιώνουμε δεν «χαλάει» απλώς την αισθητική μας. Μας κάνει να ντρεπόμαστε. Μας κάνει να αισθανόμαστε αηδία. Μας κάνει να αντιλαμβανόμαστε πόσο λίγοι είναι όλοι αυτοί που με την ψήφο μας εμείς οι ίδιοι τάζουμε να εξυπηρετούν τις ανάγκες μας και τα συμφέροντα μας. Στο Ελλαδιστάν και το Πατραδιστάν του 2011 αυτές οι εικόνες μοιάζουν «μαγικές»... «Πάτρα, Πρωτεύουσα Πόλη», που έλεγε παλιά και ένας τίτλος, κάποιας τριτοκοσμικής δυστυχώς χώρας... Στους τελευταίους εναπομείναντες καλές διακοπές...
