ΕΧΕΙ τη δικιά του ιστορία ο Έντυπος Τύπος. Την έγραψε μέσα από αγώνες των ανθρώπων του, κάθε πόστου και ειδικότητας.
Με εκτελέσεις στην Κατοχή και με τη λύσσα δικτατόρων να ξεσπάει πάνω τους, αλλά και με τη μοναδική ευτυχία της ελεύθερης έκφρασης, σε περιόδους δημοκρατίας. Κι όσο τη δημοκρατία την πρόσφερε με το σταγονόμετρο η εποχή των μεγάλων αναταράξεων στην Ελλάδα του Μεσοπολέμου, τόσο οι εφημερίδες αύξαναν την προσφορά και την κυκλοφορία τους.
ΠΕΡΝΑΕΙ την κρίση του ο Τύπος κι είναι παγκόσμια. Εγκαταλείπεται βαθμηδόν το έντυπο κι ας επιμένουν οι πιστοί του χαρτιού. Η τεχνική του πιεστηρίου και ο χρόνος γίναν…αέρας ηλεκτρονικός και κλάσμα του δευτερολέπτου. Και, βέβαια, δεν σταματάς τον χρόνο κι ούτε έχει νόημα να αντιστέκεσαι στην εξέλιξη, θυμίζοντας εκείνον που επέμενε στον αραμπά αρνούμενος το αυτοκίνητο. Αυτά, ως προς την τεχνική. Η γνώση είναι άλλο πράμα, άσχετο με την είδηση (άλλο θέμα που συνιστά πρόβλημα), αλλά ας προχωρήσουμε.
Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ έζησε γιατί λειτούργησε με κανόνες. Δεν πρόσφερε τις σελίδες της για να «εκφραστεί» ο κάθε πικραμένος κι ούτε της άλλαζε τα φώτα με τα ορνιθοσκαλίσματά του ο κάθε αγράμματος. Δεν την μόλυναν κακοήθεις και ανώμαλοι περιμένοντας τι θα γράψει ο διπλανός για να του ρίξουν ανώνυμα την πετριά (διάβαζε βρισιά ενίοτε και προσωπική) και να εξαφανιστούν σαν κρυπτοπόρνες. Κι αν κάποιος προτιμούσε το ψευδώνυμο είτε την ανωνυμία, τα στοιχεία του υπήρχαν στην εφημερίδα. Έζησαν και μακροημέρευσαν, λοιπόν, με την εγγύηση της σοβαρότητας των συντακτών τους και την αναγκαστική διαφάνεια δια τον φόβον του εισαγγελέα και απ’ τις δυο πλευρές.
ΤΑ σημερινά μπλοκς έχουν την προσφορά τους με το άνοιγμά τους στον λαό, με τους πιστούς και φανατικούς, ωστόσο, διατρέχουν τον θανάσιμο κίνδυνο του αφανισμού τους. Με κάποιους που το’ χουν καμάρι, επιμένοντας στην πρακτική της ανωνυμίας. Διαχειριστές και…συγγραφείς. «Δεν ξέρεις πού…εδρεύουν» σου λένε και το πέρασαν για ακατανίκητο επιχείρημα. «Κι όταν το μάθεις και τους μάθεις, να καθίσουν στο σκαμνί, αν αμαρτήσουν;» τους ρωτάς και δεν απαντούν.
ΠΡΙΝ κλείσουμε, να σφίξουμε νοερά το χέρι των «διαχειριστών» που αντιστέκονται στην καφρίλα, αποκλείοντας δειλούς και ψυχανώμαλους, για να λιγοστέψουν τα…παλικάρια που βρίζουν ανώνυμα και το βάζουν στα πόδια στο όνομα της…δημοκρατίας (συνεχίζεται).
