Οι κινητοποιήσεις των ιδιοκτητών ταξί μονοπωλούν την ελληνική πραγματικότητα των τελευταίων ημερών, έστω κι αν οι καλοκαιρινές διακοπές μετριάζουν κάπως τις επιπτώσεις στις ζωές μας. Πριν βιαστούμε να μιλήσουμε όμως περί συντεχνιών και περί «ανήθικων» πρακτικών, ας κρατήσουμε στην άκρη του μυαλού μας μια γεύση από πραγματικότητα. Γιατί μπορεί οι «ταξιτζήδες» με την πολυήμερη αυτή απεργία να ταλαιπωρούν κόσμο και κοσμάκη προκαλώντας συνάμα μεγάλα προβλήματα στον τουρισμό, όμως οφείλουμε να αναγνωρίσουμε το γεγονός πως γι’ αυτούς ο αγώνας αυτός αποτελεί διακύβευμα όχι συγκυρίας, αλλά ζωής.
Μακριά από ρομαντισμούς ή αντίθετα από αφορισμούς, οφείλουμε να θυμόμαστε επίσης - παρά τα όσα άσχημα κατά καιρούς λογίζουν στους αυτοκινητιστές – πως η επαγγελματική απραξία τόσων ημερών εξαντλεί οικονομικά τους χιλιάδες επαγγελματίες του κλάδου. Όμως πίσω από αυτήν την δεδομένη κατάσταση κρύβεται επιμελώς και μια άλλη αλήθεια καθώς δεν είναι ίδιας τάξεως οι οικονομικές απώλειες των «ταξιτζήδων» στην Αθήνα και στην επαρχία. Μιλώντας με ιδιοκτήτη ταξί σε επαρχιακή τουριστική πόλη μάθαμε πως το συντριπτικό κομμάτι του ετήσιου τζίρου του, επικεντρώνεται στους μήνες μεταξύ Ιουλίου και Σεπτεμβρίου, σε αντίθεση με την πρωτεύουσα όπου εκεί η κατάσταση είναι πολύ διαφορετική, μιας και η πόλη αδειάζει ενώ πολλοί από τους ταξιτζήδες επιλέγουν τη συγκεκριμένη περίοδο για τις δικές τους διακοπές.
Συνεπώς, οι ζημιές για ανθρώπους που ζουν και εργάζονται σε επαρχιακές πόλεις και που ακολουθούν το «κέντρο επιχειρήσεων» των Αθηνών, είναι ιδιαίτερα σοβαρές. Οι ξένοι αλλά και οι Έλληνες τουρίστες αφήνουν πολλά χρήματα για τις μετακινήσεις τους κατά τη διάρκεια των διακοπών και η απώλεια αυτών των ποσών δεν αφορά μόνο τα ταξί αυτά καθ’ εαυτά, αλλά και τις τοπικές κοινωνίες στις οποίες αυτοί ζουν και καταναλώνουν τον χειμώνα.
Παράλληλα, μια άλλη πτυχή του προβλήματος έχει να κάνει με την αδυναμία των τουριστών να μετακινηθούν αποτελεσματικά λόγω ανεπάρκειας και έλλειψης σοβαρών υποδομών στα μέσα μαζικής μεταφοράς στην περιφέρεια, όπως επίσης και λόγω ανετοιμότητας για την αντιμετώπιση μιας τέτοιας κατάστασης. Έτσι οι τουρίστες οδηγούνται σε αναγκαστική παραμονή στις ξενοδοχειακές μονάδες, με αποτέλεσμα να καταναλώνουν εντός αυτών και μόνο. Άρα τα κέντρα των τουριστικών πόλεων πλήττονται και απορροφούν μέρος της ζημιάς. Βλέποντας το αδιέξοδο της κατάστασης, τα ταξί σε Ρόδο και Κω αποφάσισαν την αναστολή των κινητοποιήσεων ενώ με αγωνία αναμένεται ποια θα είναι η αντίδραση των συναδέλφων τους σε άλλες πόλεις…
Όλα αυτά τα παρατηρεί η κυβέρνηση σαν ουδέτερος σε μια μάχη εντός των πυλών, αδιαφορώντας για τις τρομακτικές καταστάσεις που μπορούν να δημιουργηθούν τον ζόρικο χειμώνα που έρχεται. Κάθε ευρώ που χάνεται από τις τοπικές αγορές αποτελεί πλήγμα. Κι αυτό το ξέρουν πολύ καλά οι ιδιοκτήτες των ταξί που έχουν χάσει σημαντικό κομμάτι των εσόδων τους χωρίς ουσιαστικό αντίκρισμα. Ο πρωθυπουργός και ο υπουργός περιμένουν πότε θα τελειώσουν τα ψυχικά αλλά κυρίως τα οικονομικά αποθέματα του κλάδου προκειμένου να επιστρέψουν όλοι και όλα στην κανονικότητα. Χωρίς άμεση λύση όμως ο αγώνας αυτός αποκτά εντελώς διαφορετικά και πρωτόγνωρα χαρακτηριστικά. Μετατρέπεται σε έναν άγριο αγώνα επιβίωσης...
