Βλέπετε, η μαμά μου με πήρε για να μένω μέσα στο σπίτι και επειδή με αγαπάει πολύ, με έμαθε να συμπεριφέρομαι σωστά για να μην έχουμε προβλήματα ούτε με τους γείτονες, ούτε με του ιδιοκτήτες του σπιτιού που μένουμε, ούτε μεταξύ μας.
Έλα όμως που τελικά ούτε αυτό δε βοηθάει... Οι άλλοι άνθρωποι βλέπουν σε μένα μόνο ένα άγριο ζώο και νομίζουν πως θα τους δαγκώνω τα έπιπλα, θα γαυγίζω όλη τη νύχτα σαν τρελή, θα καταστρέφω το σπίτι και θα κατουράω όπου βρω. Πόσο απαίδευτοι είναι... Ώρες- ώρες σκέφτομαι πως η μαμά μου θα έπρεπε να εκπαιδεύσει κι αυτούς, όπως έκανε και με μένα για να καταλάβουν πως τα περισσότερα κατοικίδια είναι κατοικίδια επείδη τα αφεντικά τους τα αγαπάνε και τα έχουν μάθει να ζουν μέσα στο σπίτι δίχως να δημιουργούν προβλήματα.
Με φοβούνται μάλλον επειδή είμαι μεγαλόσωμη, αλλά ακόμα κι αυτό δεν έχει σημασία όταν με γνωρίσετε. Αλήθεια σας λέω. Θέλω μόνο να παίζω και να με αγαπάτε. Ποτέ δε μου πέρασε από το μυαλό να κάνω κακό σε κάποιον, ούτε ότι κάποιος μπορεί να θέλει το κακό μου...
Τώρα αισθάνομαι πολύ άσχημα που δε μας θέλουν στο σπίτι που μένουμε επειδή μεγάλωσα πολύ. Λες και έχει καμιά σημασία το μέγεθος όταν ξέρεις να φέρεσαι σωστά... Και το χειρότερο είναι πως οι γονείς μου δυσκολεύονται να βρουν καινούριο σπιτάκι εξαιτίας μου. Άραγε τα πράγματα είναι έτσι μόνο στη Ρόδο ή και στον υπόλοιπο κόσμο; Αν είναι παντού έτσι, τότε λυπάμαι, αλλά χρειάζεστε όλοι εκπαίδευση για να στρώσετε. Ξέρω εγώ τι σας λέω κι ας είμαι σκύλος...
