με διαφορετικές ιδέες, ιδεολογίες, θρησκείες, κίνητρα και επιδιώξεις, να επιβάλλει τη βούλησή του σε ένα μάτσο άβουλους, αναποτελεσματικούς, εγωπαθείς και καμιά φορά ανέντιμους πολιτικούς υποταγμένους στο πολιτικό κόστος και εκπαιδευμένους να χαϊδεύουν αυτιά όχι για το γενικό καλό αλλά τελικά για να διατηρηθούν οι ίδιοι στην εξουσία και να προσπορίζονται τα οφέλη της, υλικά και μη.
Κι όμως, όσο κι αν απορρίπτεις την ιδέα της δυνατότητας που τελικά απέκτησαν οι αγορές να διαμορφώνουν πολιτική, να επιταχύνουν τις εξελίξεις, να καθοδηγούν τις ηγεσίες, ζούμε αυτήν την πραγματικότητα η οποία έρχεται να διαψεύσει τα ουτοπικά φληναφήματα περί επαναστατικών μονόδρομων στολισμένων με τις φιλοσοφικάντικες φιοριτούρες των στρατευμένων γραφιάδων.
Οι αγορές, ο εν συντομία λεκτικός χαρακτηρισμός εκείνων των διακινούμενων κεφαλαίων που αθροίζονται χωρίς περιορισμό τόσο από τις δεξαμενές χρήματος των μεγιστάνων όσο και από τις οικονομίες μιας νοικοκυράς ή ενός συνταξιούχου, συγκροτώντας ένα ιδιότυπο ιστορικά ισχυρό κοινωνικό όχημα, αντλώντας την ισχύ του τόσο από τα "κερδοσκοπικά" - η λέξη σε εισαγωγικά αφού δεν υπάρχουν "χασοσκοπικά"! - κεφάλαια όσο και από τα αποταμιευτικά ή ασφαλιστικά ταμεία ανά τον κόσμο, είναι πλέον η νέα όχι μόνο οικονομική αλλά και πολιτική έκφραση των λαών.
Υλοποιούν εκείνη τη δύναμη που ανατρέπει την πολιτικάντικη αδράνεια και οπισθοδρόμηση που για δεκαετίες η κάστα των πολιτικών προσδοκούσε παγκόσμια να διατηρήσει ώστε να συνεχίσει να βυσσοδομεί σε βάρος του κοινωνικού συνόλου, προβάλλοντας την ψευδαίσθηση ενός κοινωνικού κράτους, που αφενός αποτελούσε μόνο μια ολίγιστη αντιστάθμιση στις βαριές θυσίες των λαών και αφετέρου κρατούσε αλυσοδεμένες τις μάζες αφού έπρεπε να τροφοδοτείται με ολοένα και μεγαλύτερα και δυσβάσταχτα βάρη υπό μορφή δανείων.
"Χωρίς εμάς δε θα υπάρχει παιδεία, υγεία, άμυνα" έκρωζαν τα πολιτικά αρπακτικά, εννοώντας στην ουσία ότι οι λαοί ήταν υποχρεωμένοι να φορτώνονται - υπό την ανελέητη παρότρυνση των πολιτικών πλασιέ - ερήμην τους εσαεί με δάνεια και έτσι να ενισχύουν την ισχύ των πολιτικών που θα καλούνταν να τα διαχειριστούν. Κι όμως, οι αγορές απέκτησαν εκείνη την ανεξάρτητη δυναμική, απόκτημα εφικτό από την παγκοσμιοποίηση των κεφαλαίων, υποπροϊόν πολύτιμο της εποχής της τεχνολογίας, και απέδειξαν ότι και τα κοινωνικά αγαθά μπορούν να διατηρηθούν βιώσιμα και η δικαιοσύνη της αμοιβής μπορεί να διατηρηθεί χωρίς όμως τις ανισορροπίες του παρελθόντος όπου κοινωνικά προνόμια ανταλλάσσονταν για ψήφους και η άνομη συναλλαγή αντικαθιστούσε την ανταμοιβή για την εργασία, την επιχειρηματικότητα, την ικανότητα και την απόδοση.
Σήμερα, οι πολιτικοί σε όλο τον κόσμο, αδύναμοι να αντιδράσουν απέναντι στην δικαιοσύνη των αγορών, που ζητούν την ορθολογιστική διαχείριση του πλούτου που θα τους εμπιστευτούν, απλώς ανταλλάσσουν τηλεφωνικές επικοινωνίες, κάνουν συσκέψεις, συνεδριάσεις, βγάζουν πύρινους λόγους, επιστρατεύουν θεωρίες συνομωσιολογικές και προπαγάνδα, προσπαθούν να εφεύρουν αόρατους εχθρούς, να στοχοποιήσουν παλαιούς και νέους γνώριμους των αγορών σε μια προσπάθεια να εξηγήσουν προς τους λαούς ότι αυτοί δε φταίνε σε τίποτα και πως το "ιερό οικοδόμημα" που έχουν φτιάξει πρέπει έναντι κάθε θυσίας να διατηρηθεί.
Όμως όχι. Οι αγορές ωρίμασαν, απογαλακτίστηκαν από την πολιτικάντικη αγκαλιά, αναζητούν ρόλο και προβάλλουν λύσεις. Λύσεις βιώσιμης λειτουργίας των κρατών, λύσεις που θα απελευθερώσουν τους λαούς από την φυλακή των ανεξέλεγκτων χρεών και της κατά την κρίση των εκάστοτε κυβερνώντων μοιρασιάς του λάφυρου και θα οδηγήσουν οικονομία και κοινωνία σε μονοπάτια αυθεντικά προοδευτικά κι όχι παγιδευμένα με ιδεολογήματα που κρύβουν δυστυχία και πόνο για τους πολλούς και ευμάρεια για τους λίγους.
Ο λόγος στις αγορές λοιπόν που δεν ξεχωρίζουν χρώμα, φυλή, θρησκεία ή ιδεολογία. Που δεν ενδιαφέρονται για ψήφους, δεν έχουν όνομα, δεν έχουν προέλευση, τζάκια και τίτλους και δεν στοχεύουν στην ανάδειξη προσώπων ή άλλων συμφερόντων παρά του κέρδους. Και το κέρδος είναι η ειλικρινής επιδίωξή τους, δεν κρύβονται, δεν υποκρίνονται, δεν υπόσχονται ότι θα προσφέρουν κάτι περισσότερο από αυτό που πραγματικά επιζητούν. Δεν παρασύρουν τους ανήμπορους ότι θα τους παρέχουν εκείνο το περίφημο "δωρεάν γεύμα". Το προσωπείο πέφτει και ας το μάθουν μια και καλή όλοι όσοι δεν το αντιλήφθηκαν:"δωρεάν γεύμα" δεν υπάρχει. Κι όποιος σας υπόσχεται το αντίθετο σας κοροϊδεύει.
Ναι λοιπόν. Η Δημοκρατία των υποσχέσεων και του κενού λόγου τελειώνει. Αρχίζει η εποχή της Δημοκρατίας των Αγορών. Της ύψιστης μορφής δημοκρατίας, που ενοποιεί πραγματικά τα κοινωνικά σύνολα και τους λαούς κάτω από μια κοινή αντίληψη για τα πράγματα, διαλύει τις ψευδαισθήσεις και απλώς παράγει αντί να καταναλώνει και τελικά να καταναλώνεται.
http://tyxaios.blogspot.com
